Ze was lijkbleek en door al haar rimpels was het alsof haar huid versierd was met crêpepapier. Ze wilde naar buiten, van de zon genieten. Maar het mocht niet, vanwege stofjes, schimmels en stuifmeel. En ze slikte vitamine D, dus wat heb je buiten dan nog te zoeken?
Toen haar verzorgster even niet oplette reed ze, zo hard als het motortje van haar rolstoel het toeliet naar buiten en zoog een teug buitenlucht naar binnen, met stofjes, pollen en schimmels en al.
Ze kreeg een hoestbui die ze niet zou overleven. Ze hunkerde al jaren naar het vergaan tot stof, al was het maar om door de wind gedragen te worden naar plekken waarvan ze alleen maar had durven dromen.