Joris en nieuwjaarsdag

Op nieuwjaarsdag ging Joris op de fiets naar oma. Niet met de bus, want volgens de lieve pappa van Joris was die voor watjes en was er geen geld. Gelukkig was het die ochtend rustig weer. Toen Joris na een uurtje fietsen bij oma arriveerde, gelukkig nieuwjaar! riep en oma een knuffel gaf, stonden de pinda’s-in-de-dop al klaar.

Oma en Joris aten op nieuwjaarsdag altijd pinda’s in de dop. Joris met een glaasje rode Exota, oma met een glaasje Zwarte Kip advocaat met Klop Klop. Zwijgzaam zaten oma en Joris te knabbelen en keken ze naar het schansspringen in Garmisch-Partenkirchen.

Opeens kreeg oma het benauwd en werd ze bleek. Joris schrok en wist niet wat te doen. De oma van Joris ging staan en maakte rare piepgeluiden. Joris had zichzelf ook wel eens verslikt maar dit was toch wel heel erg. Voor de heimlichmanoeuvre was Joris nog te klein, bovendien had Joris nog nooit van Heimlich gehoord en was manoeuvre een te moeilijk woord voor hem.

Toen oma dood op de vloer lag wist Joris niet wat te doen. Joris besloot zich eerst maar te verstoppen, bang als hij was dat men zou gaan denken dat hij oma vermoord had. Maar na een tijdje kreeg Joris honger en besloot hij maar naar huis te fietsen. Toen Joris eenmaal thuis was besloot hij zijn band leeg te laten lopen en net te doen alsof hij een heel stuk had gelopen en nooit bij oma geweest was door zijn lekke band.

Na de begrafenis van oma was er een receptie. Op iedere tafel stonden pinda’s-in-de-dop in kleurige schaaltjes, naast de glaasjes met sigaretten en sigaren. Alle grote mensen kregen een Zwarte Kip advocaatje met Klop Klop, voor de kinderen was er Exota, in de kleuren rood, wit, bruin, groen en geel. Joris voelde dat hij geen verdachte was en om dat zo te houden dronk Joris een glaasje witte Exota en liet hij de pinda’s staan en dat heeft zijn vruchten afgeworpen; Joris is nog steeds een vrij man.

Oudejaarsavond met Joris

De vader van Joris verfoeide legaal vuurwerk. Knallers knallen niet, de vuurpijlen vliegen nauwelijks en de Romeinse kaarsen pruttelen meer dan dat er sterretjes afkomen. Daarom ging de vader van Joris na kerst altijd even naar een ‘adresje’ in de grote stad om vervolgens terug te keren met een goedgevulde Lidl-tas waarmee hij zich een paar uurtjes opsloot in het hok.

Op oudejaarsavond ging de vader van Joris meestal rond half 12 naar buiten met zijn Lidl-tas-met-inhoud. Joris kon dan vanuit het raam zien hoe zijn vader de telefooncel opeiste. Niemand mocht in de buurt komen. Niemand mocht nog een telefoontje plegen. De vader van Joris vertrouwde niemand. Misschien denkt u dat de vader van Joris de telefooncel beschermde tegen onverlaten, maar niets was minder waar.

Om 12 uur, bij de eerste slag van de kerktoren sprong de vader van Joris op om vervolgens een lont aan te steken met een sigaar die voor dat doel brandend werd gehouden. Dan zette de vader van Joris het op een lopen en rende hij het portiek in om vervolgens te kijken hoe ‘zijn’ telefooncel opgeblazen werd.

Joris keek toe vanuit het slaapkamerraam en was best wel trots op zijn vader. Wat een spektakel was dat altijd. Op een goede dag werd de telefooncel niet meer vervangen of gerepareerd, de mobiele telefoontjes maakten de telefooncellen overbodig. De vader van Joris vervloekte mobiele telefoontjes nog harder dan legaal vuurwerk.

Tegenwoordig weet de vader van Joris van voren nauwelijks of hij van achter leeft. Joris gaat nu ieder jaar na kerst met een Lidl-tas naar een adresje in de stad. Joris maakt ieder jaar, ter ere van zijn vader, een bom. Rond half 12 op oudejaarsavond gaat Joris in het bushokje zitten. Zijn vader zit in een rolstoel voor het raam toe te kijken en te wachten op wat gaat komen. Bij de eerste slag van 12 steekt Joris met zijn sigaar de lont aan, om vervolgens naar het portiek te rennen en toe te kijken hoe ‘zijn’ bushokje opgeblazen wordt. De vader van Joris vindt het maar niks en vraagt zich af waar de politie is als je ze nodig hebt.

Joris en de kerstengel

Joris was nog maar een joch van 5 jaar, maar wist inmiddels dat er zonder hem geen kerstboom opgezet zou worden. Zijn lieve vader was altijd moe rond kerst en een beetje misselijk. Joris had buurvrouw gevraagd een kerstboom voor hem te halen die Joris van zijn zakgeld zou terugbetalen. Joris kreeg destijds nog geen zakgeld en buurvrouw wist dat, maar buurvrouw wist ook dat Joris een lieve jongen was die zijn woord hield.

Joris was de boom aan het optuigen tijdens het middagdutje van zijn vader. Joris hoorde een rinkelend geluid. Was het een van de kerstballen? Waren het de slingers? Nee, het was een kerstengel. Joris had nog nooit een kerstengel gezien en vroeg zich af wat hij kwam doen. De kerstengel legde aan Joris uit dat kerstengelen eenzame, lieve mensen gezelschap hielden tijdens de kerstdagen zodat ze zich minder eenzaam voelden.

‘Heeft mijn vader ook een kerstengel?’, vroeg Joris nieuwsgierig. De kerstengel keek een beetje bedrukt: ‘Jouw vader is wel eenzaam maar niet lief, dus nee.’ Joris werd boos en verdrietig tegelijk en stuurde de kerstengel weg. ‘Je bent gemeen,’ riep Joris naar de kerstengel, ‘pappa is wél lief!’ Joris snikte nog een beetje na en maakte zijn kerstboom extra mooi af voor zijn lieve vader.

Toen de pappa van Joris wakker werd keek hij naar de kerstboom. ‘Ruim je de rommel nog wel even op?’, zei hij streng en zette de televisie aan. Toen Joris klaar was met opruimen zag hij dat zijn lieve vader naar een spannende film keek. Joris wist dat hij nog te klein was voor zulke blote films en ging daarom vast naar boven met een boterhammetje en een glaasje warme melk. Joris wist dat zijn lieve pappa het liefst was wanneer hij geen last van hem had. Joris at zijn boterhammetje en dronk zijn glaasje melk waar hij helemaal warm van werd. Joris stak zijn duim in zijn mond en ging lekker slapen.

Welterusten Joris! Prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar.

Dewy

‘Dont forget your dewy hon,’ zegt mijn vrouw liefdevol als ik niet oplet met het gebruik van een onderzetter. Ze is net als ik, proper en rein en dat willen we zo houden. Ik moest daaraan denken toen ik las dat onderzetter het wedstrijdwoord van week 51 was. Ik besloot op te zoeken wat dewy betekent en waar het zoal voor gebruikt wordt. Het bleek ‘wet, moist, especially in reference to the female crotch,’ te betekenen. Als ik het stukje af heb ga ik het liken op facebook. Ze leest mijn likes en ben benieuwd hoe ze gaat reageren na het lezen van dit feitje als ik mijn onderzetter weer eens vergeet.

Ook gepubliceerd in 120w. U kunt het aldaar een hartje geven en/of liken.

Je jurk, die deugt niet.

Beschaving

Martelen werkt niet. Dat lijkt me volstrekt duidelijk. In vervlogen tijden werden mensen opgerekt, geslagen en God mag weten wat niet meer, om ze te laten vertellen wat men wilde horen. Tegenwoordig zijn er meer verfijnder methoden maar daarom niet minder barbaars. De Verenigde Staten martelden nog niet zo lang geleden op een wijze waar iets langer geleden in een of andere wereldoorlog de doodstraf op stond. Maar ja, zo wil men beweren, dit keer was het voor een ‘hoger doel.’

Een ‘hoger’ doel, net als in vervlogen tijden waar een rare kin, een gebochelde rug en een flinke wrat op je neus voldoende was om op de rekband gegooid te worden tot je toegaf dat je een heks was om vervolgens verbrand te worden en in de hel terecht te komen. Gelukkig zijn we sindsdien veel beschaafder en moet je tegenwoordig minimaal licht getint zijn, liefst met baard en misschien een kufia om in aanmerking voor de pijnbank te komen.

Eerder verschenen in krapuul. 

Loopgraven in de sneeuw

Het is koud en er valt vrij veel sneeuw in mijn woonplek tijdens de winterdagen. Voor mijn hond is het lastig om in de tuin te kunnen spelen en/of zijn behoefte te kunnen doen. Daarom graaf ik dan een parcours van loopgraven voor hem in de sneeuw. Mijn hond rent als een malle door die loopgraven. Zo nu en dan kijkt hij over de rand van de loopgraaf om van het uitzicht te genieten om daarna razendsnel weg te duiken. Ik geloof niet in reïncarnatie maar mijn hond doet me twijfelen. Ik heb het gevoel dat hij in een vorig leven gevochten zou kunnen hebben in de eerste wereldoorlog. Voor de Duitsers wel te verstaan, hij is immers een Dwergschnauzer.

Ook verschenen in 120W.
Als waardering kunt u het daar een hartje geven.

Spiegeltje spiegeltje

Tevreden bekeek ze zichzelf. Mooie voeten met perfect gevijlde en gepolijste nagels. Gladde, strakke benen zonder een spoortje blauw van een spatader. Haar geslacht, zorgvuldig onthaard met hars en een vlijmscherp scheermes. Schaamlippen, verkleind en verbeterd door de plastische chirurg wiens advies in de wind werd geslagen door Sunny Bergman; een poes waar een 12-jarig meisje jaloers op zou zijn. Haar buik, strak en zacht tegelijk, net niet gespierd. Haar heupen en billen, rond, wulps en beweeglijk, van rimpels en pukkeltjes geen spoor. Haar borsten strak in het vel, rond met wellustige tepels die je aankeken tot je verdronk in haar poel des verderfs. Haar gezicht dat het meest leek op een Russische blonde dame die wanhopig een fatsoenlijke, nette man zocht in het westen, waar men wist hoe je om moest gaan met het zwakke geslacht.

Ze trok haar witte rubberen laarzen met bijbehorend schort aan. Handschoenen verpakt in tape. Het was ebola-kleding die ze voor deze gelegenheid had besteld in een webshop. Ze liep naar zijn keuken om terug te keren met een vlijmscherp vleesmes. In het bad van de badkamer lag een dode man. Het bloed sijpelde nog uit zijn keel. Een man die het niet verdiende om te leven. Een man die het lef had niet in te gaan op haar avances.

 

 

Tot de dood ons scheidt

De koningin was dood, daarom werd er een hardloopwedstrijd gehouden; de winnaar mocht op audiëntie komen bij de nieuwe koningin. Natuurlijk deed ik mee, wie wil er niet bij de koningin op audiëntie? Het was wel een hardloopwedstrijd waarbij je moest lopen tot je er dood bij neerviel, tot er nog één overlevende over was. Ik wist zeker dat ik de wedstrijd zou kunnen winnen. ‘Hardlopers zijn doodlopers,’ zei juf altijd en die stelregel wilde ik ter harte nemen om te kunnen winnen.

Toen het startschot klonk renden de stoere sterke jongens zo hard als ze konden. Ik raakte daardoor snel op achterstand. Vrienden van me, die beter zouden moeten weten, probeerden die snelle gasten bij te houden. Tussen de eerste doden langs de route ontwaarde ik enkele vrienden. Ik zuchtte, maar ik moest door. Ik wilde winnen, winnen door me te beheersen. Langs de route zag ik mijn broer liggen, morsdood, ik had hem nog zo gewaarschuwd!

Na 8 uren rennen kwam eindelijk de finish in zicht. Ik zag niemand meer voor me, ik zag niemand meer achter me, ik zou gaan winnen! Het ontvangstcomité feliciteerde me, een EHBO’er vroeg me of ik me goed voelde en gooide een handdoek over mijn schouder.  Alle tegenstanders hadden zich doodgelopen en ik leefde nog! Ik kon mijn geluk niet op. Na een welverdiend en verkwikkend bad en een stevige lunch werd ik voorbereid op de audiëntie bij de koningin.

Natuurlijk kende ik alle protocollen uit mijn hoofd. Hier had ik immers al die jaren voor getraind! Ik werd in een keurig pak gehesen en werd besprenkeld met een duur parfum. Onderweg naar de kamer van de nieuwe koningin moest ik me door een massa van personen dringen die me wilden feliciteren en aanraken. Ik was beroemd!

De deur ging open. Eenmaal binnen ging de deur achter me weer dicht. Ik moest even wennen aan de schemering alvorens ik een enorme vagina ontwaarde. De vagina was nat en maakte smakkende geluiden. De koningin verspreidde een geur die rechtstreeks naar mijn geslacht leek te gaan, ik kreeg een erectie, mijn penis werd zo stijf dat hij uit mijn broek barstte. Als onder hypnose werd mijn penis willoos tussen haar smakkende lippen in haar vagina gezogen.

Een orgasme volgde. Het was zo hevig dat mijn ballen ontploften. Mijn penis brak af en werd in haar bodemloze vagina gezogen. Langzaam zonk ik weg in de duisternis die de dood aankondigde. Ik kon nog net zien hoe mijn afgerukte penis nog na-ejaculeerde in haar natte krochten alvorens ik dood neerviel.