Vroeger was alles beter

Ik draai een plaatje van The Chi-lites : “Have you seen her.” De intro van dit nummer overweldigt me iedere keer weer omdat mijn gevoel dan in een klap wordt teruggevoerd naar de tijd dat ik luisterde naar piratenzenders als Radio Noordzee, Radio Veronica en Radio Caroline. Ik meen dat de Intro van “Have you seen her” werd gebruikt in een jingle van radio Veronica. Het krakende geluid van mijn transistorradiootje op de middengolf was me destijds liever dan het kristalheldere fm-geluid van Hilversum 3. Ik weet nog hoe ik als 14 jarige jongen, in tranen, met de hele familie voor de radio zat te luisteren naar Veronica tot de stekker eruit ging en we vervolgens schakelden naar Radio Noordzee en luisterden tot ook daar de stekker eruit ging.

Tegenwoordig kan mijn oor geen krasje of tikje meer verdragen, alles is en moet digitaal, kristalhelder. Ik luister nooit meer naar muziek op de radio, nou ja, in de auto wel eens, maar die radio heeft bluetooth en usb dus ook dat is niet echt radio luisteren. Ik heb een breedbeeld-tv die me verwent met de scherpste digitale beelden. Terug naar een gewone, analoge tv zou me diep ongelukkig maken, terwijl de analoge tv me mijn leven verrijkt heeft met nieuws, films en documentaires. Op de eerste tv van mijn ouders hadden we 2 kanalen en was alles zwart-wit. Het gevaarte kostte destijds negenhonderdennegenennegentig gulden en de halve buurt kwam bij langs bij ons om mee te kijken naar programma’s als Tim Tatoe en Comedy Capers.

Allemaal herinneringen en gevoelens die ik tik om online te zetten op mijn blog. Ik tik dit verhaal met behulp van een ‘Quadcore-dinges’ apparaat met een razendsnelle videokaart en ben on line met ik weet niet precies hoeveel mb per seconde. Mijn beeldscherm is breedbeeld en digitaal. Terug naar een inbelverbinding zou ik niet willen. Terug naar een 10” beeldschermpje zou ik niet kunnen. Toch was dat 20 jaar geleden de norm. En wat was ik er gelukkig mee: ‘Ik kon surfen over de hele wereld!’ Het was net zo fantastisch als de eerste landing op de maan die ik zag op de tv van mijn ouders.

Daarom The Chi-lites met ‘Have you seen her’ als eerbetoon aan tijden die nooit terug zullen keren.

Joris slaapt lepeltje lepeltje

Joris kreeg de bal van dichtbij, keihard tegen zijn hoofd. Zo hard, dat Joris viel en even bleef liggen. De scheids stopte de wedstrijd om te kijken hoe het met Joris ging. Ook de trainer rende bezorgd het veld op. Het leek gelukkig allemaal mee te vallen. Joris schudde beduusd zijn hoofd en ging weer staan. Wel voelde hij zich een beetje gammel. De trainer besloot zijn welp van het veld te halen en hem te vervangen, immers, je weet maar nooit.

Woedend rende de vader van Joris naar de trainer en eiste dat Joris weer mocht spelen, ‘zijn zoon was geen watje!’ Toen de trainer zijn vader duidelijk maakte dat Joris echt eerst even naar de dokter moest werd hij woest. Hij greep de trainer bij zijn revers en trok hem dicht naar zich toe. ‘Ik sla je helemaal verrot,’ siste de vader van Joris de trainer toe. Iemand uit het publiek waarschuwde de politie omdat hij vreesde dat de situatie uit de hand zou lopen.

Die dag mocht Joris, nadat hij bij de dokter was geweest, bij de trainer en zijn vrouw logeren; de vader van Joris moest van de politie even afkoelen in de cel en Joris was te jong om een etmaal in zijn eentje thuis door te brengen. Vandaag hoefde Joris niet te koken, af te wassen en op te ruimen. De hele middag speelde hij met de dochter van de trainer. Ze was net zo oud als Joris en had een lieve lach.

Toen het bedtijd was, was Joris al lang verliefd. Maria heette ze, de mooiste naam die Joris ooit gehoord had. Samen sliepen ze in het bed van Maria. Het bed rook heerlijk naar frisse lucht en de kussens waren aangenaam koel. ‘Laten we vadertje en moedertje spelen,’ zei Maria, ‘dan moeten we lepeltje lepeltje gaan slapen.’ En zo geschiedde; Joris was de koning te rijk en sliep heerlijk lepeltje lepeltje.

De volgende ochtend werd Joris door zijn vader opgehaald. Hij zei geen woord tegen de trainer, zijn vrouw en hun dochter. ‘Je mag hier nooit meer komen, en wee je gebeente als ik je met dat meisje zie,’ brieste de vader van Joris, ‘en van het voetballen haal ik je af.’ Joris zei niets en eenmaal thuis kweet hij zich stilletjes van zijn taak; opruimen, eten koken, afwassen en de vuilnis buiten zetten.

Joris heeft de trainer en het meisje nooit meer gezien, zelfs niet in zijn dromen.

De schutter in Charleston

Racisme is een maatschappelijk probleem waardoor personen;

overhoop geschoten worden,   
in elkaar geslagen worden,  
mishandeld worden,  
de doodstraf krijgen,  
voorkeursbehandeling krijgen,  
een betere kans hebben op een baan,  
armoede lijden, 
etnisch geprofileerd worden, 
superieure gevoelens hebben betreffende hun ras,  
haatgevoelens hebben betreffende andermans ras, 
dromen van raszuiverheid,
de schuld krijgen van hun misère,
terrorist genoemd worden,
lone wolf genoemd worden,
verward genoemd worden,
enzovoort…

De moordenaar uit Charleston heeft het voorrecht blank te zijn. Hij zal onderzocht worden op zijn geestesgesteldheid. Misschien wordt hij over een week omschreven als een eenzame man met asperger die een wapen had en daar iets mee wilde doen. Voor mij is de man een racist die angst en verderf zaait in een kerk omdat de mensen daar zwart zijn. Een terrorist. Echter, terrorisme is voorbehouden aan mensen met een kleurtje, dus ben ik er redelijk zeker van dat men binnenkort in media kan lezen en horen dat de schutter in Charleston een lone wolf is die een beetje in de war is.

Eerder verschenen in Krapuul

De boodschapper

Het is zover, de boodschapper gaat naar zijn werk. Hij kust zijn vrouw, zegt tegen zijn kinderen dat ze goed hun best moeten doen op school en kriebelt de hond op zijn neus. Onderweg in zijn riante BMW luistert hij nog even naar het laatste nieuws: ‘450 bootvluchtelingen…’ ‘Het is toch ook wat in de wereld,’ verzucht de boodschapper. Na enig zoeken vindt hij een plekje in de parkeergarage. De boodschapper stapt uit en wandelt naar zijn werkplek.

De boodschapper neemt alle berichten die op het bureau liggen even door en legt het dossier van zijn eerste klanten op tafel; een jong stel uit Sneek. Na een diepe zucht verzoekt hij het stel binnen te komen en te gaan zitten. “Koffie?’, vraagt hij nog. Het stel bedankt vriendelijk want ze willen niet wachten op wat de boodschapper te vertellen heeft.

”Uw zoon heeft een tumor,’ vertelt de boodschapper. ‘Maar dokter…’, De boodschapper voelt hoe hij wegglijdt naar daar waar geen gevoel is, zonder een spoor van emotie hoort hij zichzelf vertellen wat er met het kind aan de hand is. Huilend rent het stel de deur uit.

De boodschapper schudt het hoofd en neemt een slokje water. Zijn keel is droog, zijn stem is schor. Hij kucht nog even en voelt dan dat zijn gevoel weer terugkeert. Hij denkt aan zijn vrouw aan wiens lijf hij zich vanavond laat laven, troosten en versterken. Hij denkt aan zijn kinderen, allebei gezond, doen het goed op school. Een meisje van 15 opent de deur, ‘Gaat u zitten,’ zegt de boodschapper droogjes…

Dromen met voorkennis

De examenvragen waren een makkie, ik had de vragen en antwoorden de nacht ervoor gedroomd. Dan is het een kwestie van vroeg opstaan en even stampen. Toch een foutje gemaakt, expres, ik wilde niet dat mijn voorkennis al te erg opviel. Steeds vaker droomde ik wat er de dag erop zou gebeuren. Ik had een notitieblok naast mijn bed om mijn bedgeheimen te noteren, aantekeningen waar ik de komende dag mijn voordeel uit zou kunnen halen.

Natuurlijk ben ik slapend rijk geworden op de beurs, met huizenhandel en andere zaken waarbij je met voorkennis geld als water kan verdienen. Uiteindelijk woonde ik in een prachtig landhuis, was ik getrouwd met een mooie vrouw uit het Oranje dameshockeyteam, werd ik de vader van twee lieve kinderen, kortom, alles ging perfect tot een jaar of drie geleden.

Ik weet het nog als de nacht van gisteren. Het staat op mijn netvlies geëtst, het auto-ongeluk, de ambulance,  paniek, chaos en natuurlijk de hamvraag, was het een dodelijk ongeluk? Stierf ik in de ambulance? Stierf ik in het ziekenhuis? Of zou ik het overleven? En hoe? Als een kwijlend kasplantje? Ik schrok wakker en noteerde het tafereel in mijn boekje. Ik probeerde weer te gaan slapen om erachter te komen hoe mijn auto-ongeluk zou aflopen, maar deed van schrik geen oog meer dicht.

De volgende dag bleef ik binnen; ik was bang te verongelukken. Sindsdien heb ik niet meer gedroomd en durf ik niet meer naar buiten. Mijn vrouw is inmiddels mijn ex-vrouw en mijn kinderen mag ik niet meer zien tot ik behandeld ben voor mijn paranoia. Al mijn geld zit in de alimentatie voor mijn ex en mijn landhuis moet worden verkocht om quitte te kunnen spelen met de schuldeisers.

Daarom heb ik besloten een eind aan mijn leven te maken. Of verder door het leven te gaan als kasplantje, wie weet. Een goede gelegenheid om een stevige wandeling in de stad te maken. Misschien dat mijn laatste droom alsnog uitkomst kan brengen.

Paardenbloemwortel

Ik heb zojuist wat paardenbloemen uit de tuin verwijderd.  Ik doe dat omdat ik dat kan en omdat ik liever geen pesticiden gebruik. Helaas staan er vrij veel paardenbloemen in de tuin en zal ik voorlopig moeten blijven wieden tot mijn rug het voor de zoveelste maal begeeft.

Ik heb onderzocht hoe je paardenbloemen het beste, op natuurlijke wijze, kan verwijderen. Dat doe je dus met een schop en een beetje doorzettingsvermogen. Ik heb een schop, maar doorzettingsvermogen is niet mijn ding in de tuin. Zoals gewoonlijk had ik er na een kwartier genoeg van. Mijn lijf en vooral mijn rug doen niet meer wat ik ze ooit, in een ver verleden zonder protest opdroeg. Morgen ga ik, vol goede moed, verder met paardenbloemen wieden. Misschien dat ik het dan langer volhoud.

Ondanks dat ben ik blij met mijn tuin. Omdat ik daar iedere dag, als het weer het toelaat, een uur of wat zit te genieten. De vogels, de bloemen, de zon, ik vind het fantastisch. Zo nu en dan een kwartiertje in de tuin werken om vervolgens op te moeten geven vanwege zaken waar ik het eerder over had heb ik er wel voor over.

Maar nu de reden dat ik over paardenbloemen wieden schrijf: Ik heb zojuist een paardenbloem verwijderd die een wortel had ter grootte van een schorseneer. Ik wil u deze tonen omdat ik best wel trots ben op mijn vangst. En kan je ze eten?

Mijn hond doet een Lassie

Vanmorgen was ik aan het wandelen met mijn hond. Het was een prachtige ochtend, de zon scheen koeltjes en de vogeltjes kwetterden er op los. We wandelden naar mijn favoriete stukje natuur; een vijver met een prachtig bospad eromheen. Mijn hond, we waren net op het bospad, keek me opeens met grote, smekende ogen aan en stopte zonder nog een stap te willen verzetten. ‘Wat is er?’, vroeg ik. Fik maakt een beweging in tegengestelde richting: ‘Naar huis!’

Dankbaar leidde Fik zijn trouwe baasje huiswaarts, ik werd een beetje nerveus: ‘Er is thuis toch niets aan de hand?’, hoorde ik mezelf aan Fik vragen. Fik trok aan de riem en wilde opschieten. Ik probeerde het tempo een beetje bij te houden, maar op mijn leeftijd raak je vrij vlug buiten adem. Hoewel ik zo snel mogelijk thuis wilde zijn om uit te vogelen wat er loos zou kunnen zijn, moest ik Fik manen het kalmer aan te doen.

Eenmaal thuis deed ik de deur open, de hond rende naar binnen. Bezweet vroeg ik of alles goed was. ‘Ja hoor,’ zei mijn vrouw die aandachtig met haar laptop in de weer was. Ze keek niet eens op. Jankend rende Fik naar me toe en wees opgewonden met een natte neus naar een van zijn tennisballen. Ik gooide de bal de tuin in. Fik rende er opgetogen achteraan en gaf me de bal terug voor een encore. Ik gooide nog eens.

Ik vind Fik maar een stom beest.

Gat in mijn onderbroek

Onderbroeken slijten, de mijne ook. Omdat ik vrij veel fiets verslijten ze bij mij meestal in de omgeving van mijn scrotum. Eerst zie ik dan een uitgedund stukje textiel waar ik bijna doorheen kan kijken, maar ook een gevoel bij heb: ‘ Kan nog wel een keertje gedragen worden.’ En nog een keer, enzovoort. Tot het moment daar is en er een gat invalt tijdens het aantrekken van het bewuste stuk onderkleding.

De laatste keer dat mij dat overkwam floepte mijn zak door het ontstane gat. Ik zag in de spiegel dat het wel een komisch gezicht was. Ik trok mijn onderbroek iets verder omhoog voor het effect en greep mijn smartphone om een selfie te maken van het tafereel, maar bedacht me bijtijds; want op een goeie dag zal er een klotenapp verschijnen die aan je zak kan zien wie je bent. Dan zou ik toch lekker voor lul staan.

Joris en de postcodeloterij

Toen bekend werd dat de hoofdprijs van de postcodeloterij gevallen was in de straat waar Joris woonde, was er luid getier te horen in zijn ouderlijk huis. Zijn vader, die nooit meedeed aan die postcodeonzin, kwam er die dag achter dat er een heleboel mensen in de straat wel mee hadden gedaan en een flinke zak duiten zouden krijgen van ‘die snotaap’ (Martijn Krabbé).

Toen die avond het postcodeloterijcircus in de straat arriveerde waren alle gordijnen gesloten. De deur was op slot. Joris moest voor straf naar bed. Dit alles omdat de vader van Joris de situatie niet aankon, immers, al zijn buren hadden nu meer geld dan hij ooit bijeen zou kunnen schrapen. Zelfs de spaarpot van Joris zou daar niets aan kunnen veranderen.

Schreeuwend en tierend zag de vader van Joris hoe, op tv, iedereen die hij tot op het bot verachtte een bom duiten in de schoot geworpen kreeg. Toen begon hij te huilen, luid en indringend. De vader van Joris had zoveel medelijden met zichzelf dat Joris ook moest huilen om zijn vaders verdriet.

Een week later arriveerde de eerste verhuiswagen in de straat. Velen hadden besloten van het geld een woning te kopen in een betere buurt. De vader van Joris legde hem uit dat er vooral veel kakkers in betere buurten woonden en dat hij blij moest zijn dat ze geen postcodeloten hadden gekocht: ‘Van al dat geld ga je alleen maar naast je schoenen lopen.’

Joris voelde zich een beetje onwennig in zijn buurt nu iedereen weg ging. Alleen de mensen die geen postcodeloten hadden gekocht bleven achter. Natuurlijk kwamen er nieuwe huurders in de straat waar Joris woonde. ‘Allemaal mensen die niet meedoen aan de postcodeloterij,’ bedacht Joris wijs, ‘want de kans dat de postcode nog een keer valt in onze straat is natuurlijk oneindig klein.’