Canada is zeker geen perfect land

Toen ik vanmorgen wakker werd zag ik nieuws over een brand in Pikangikum. In Pikangikum  wonen vooral inheemse Amerikanen; de Ojibwe. Pikangikum ligt in het noorden van Ontario. Zoals het een echte reservaat betaamt ligt het in een vrij onherbergzaam gebied en het is lastig te bereiken met normaal vervoer. (Only accessible by air)  Negentig procent van de huizen heeft geen stromend water en de zelfmoordratio ligt aldaar gigantisch hoog. Kortom, het is geen pretje om daar te wonen. En dan staat er een huis in de fik. Negen doden, waaronder drie kinderen. En blussen is vrijwel onmogelijk want er is namelijk een gebrek aan ‘fire hydrants.’ Hier het hele verhaal.

 Canada is zeker geen perfect land.

Sobeys, een supermarktketen is betrapt op racial profiling; als je een kleurtje hebt loop je daar een redelijke kans een hand van een beveiliger op je schouder te voelen en gecontroleerd op, zelfs beschuldigd te worden van winkeldiefstal zonder duidelijke redenen. Sobeys kreeg een rechtszaak aan de broek omdat een mevrouw onterecht werd beschuldigd. Sobeys verloor de zaak en gaf toe dat er een fout is gemaakt. Maar Sobeys gaat desondanks in hoger beroep. Ik vind daar wat van. Lees hier het hele verhaal

Ik ben een fan van Justin Trudeau. Hij is geweldig en doet goede dingen. Maar er is veel te doen, racisme en discriminatie is ook in Canada niet van de lucht.

  

Schattig beestje…

 

Selfie met Seif

Een nitwit maakte een selfie, samen met vliegtuigkaper Seif El Din Mustafa. Hij trok er zelfs een raar gezicht bij. ‘Wat een faalhaas ben ik toch,‘ lijkt Seif te denken. Zelfs zijn bomgordel maakte geen indruk.

De kaper is inmiddels gearresteerd. Geen doden en gewonden. Gelukkig maar. Maar wat zal er van Seif worden? Hij zal de bak indraaien, dat spreekt vanzelf.

De maker van de selfie zit inmiddels kakelend van het lachen zijn selfie rond te sturen op Facebook, naar familie en vrienden, om heel veel hartjes en likes te vergaren. Misschien komt hij zelfs op tv om zijn verhaal te doen bij Matthijs van Nieuwkerk en Jeroen Pauw.

De kaper zit als een loser in voorarrest. Wachtend op wat komen gaat. Hoon en spot zal zijn deel zijn. Vanwege die selfie. Hij zal zijn Facebook moeten opzeggen. Zijn twitter account sluiten. Zich opsluiten in de cel waar hij terecht zal komen en de sleutel willen weggooien.

Ik vind dat vreselijk.

De weigering van N-VA

Het geweld van nazi’s hooligans op het Beursplein in Brussel  vind ik verschrikkelijk. Ik veroordeel dat gajes. ‘De brandspuit erop,’ zeg ik dan. Voor mij kan dat tuig niet hard genoeg aangepakt worden. Ik veroordeel die gasten keihard. Enzovoort enzovoort enzovoort.

Maar N-VA-voorzitter Bart De Wever weigert: ‘Hoe meer aandacht je hooligans geeft, hoe groter ze zich wanen. Je mag ze dat niet gunnen.’ En dat is zijn goed recht.

Wat mij betreft hoeven moslims geen afstand te nemen van de wandaden van een stel idioten die in naam van Allah de boel opblazen in Brussel. Of te veroordelen. Niet op commando in ieder geval. Want anders steunt u dat tuig… Begrijpt u wel?

De consequentie is echter dat de door mij verfoeide nazi-club N-VA ook geen afstand hoeft te nemen van het gedrag van die nazi-idioten op het Beursplein in Brussel. Of te veroordelen. Niet op commando in ieder geval. Want anders steunt u dat tuig… Begrijpt u wel?

Toch heb ik het gevoel dat ik ergens een denkfout maak. Ik hoop dat ik een denkfout maak. Maar tot ik weet waar de denkfout zit moet ik consequent zijn. En dat is kut.

Bron

Joris bevrijdt de buurman

De boom van buurman was omgewaaid en Joris vond dat reuze interessant. ‘Dat wind zoveel kracht kan hebben,’ mijmerde Joris. Toen hoorde Joris gekreun, onder de boom, laag bij de grond. ‘Hallo Joris,’ hoorde Joris buurman verontschuldigend zeggen, ‘kun je me helpen?’

Joris keek eens goed naar de plek waar hij de stem van buurman vandaan hoorde komen. Toen zag Joris dat de omgewaaide boom buurman in de grond had gedrukt; alleen zijn hoofd kon je nog zien. ‘Als een hamer die een spijker in een plank slaat,’ bedacht Joris.

‘Er ligt een bijl in mijn garage, daarmee kun je de boom in stukjes hakken, en daarna kun je me met de schop uitgraven,’ zei buurman, ‘vlug, voor het te laat is en ik mijn laatste adem uitblaas.’ Joris kweet zich van zijn taak en hakte dat het een lieve lust was.

Na drie uur en drie kwartier had Joris het hoofd van de buurman bevrijd. Maar Joris zag ook dat het bevrijde hoofd helemaal paars was geworden en dat buurman zijn laatste adem had uitgeblazen.

Kordaat ging Joris tegenover buurman liggen om hem mond-op-mondbeademing te geven. En met succes. Na een paar minuten begon buurman weer te ademen en kreeg buurman weer een beetje kleur op zijn gezicht. Vlug haalde Joris de schop uit de garage om buurman verder uit te graven en zijn leven te redden.

Toen Joris thuiskwam was het al laat. Te laat om eten te koken en te laat om af te wassen. Gelukkig lag zijn vader te snurken voor de tv waarop enkele dames in hun blootje op en neer sprongen. ‘Pinup Club.’ 

Joris ging slapen en dacht aan buurman en de omgewaaide boom. Even later droomde Joris van een omgewaaide boom die een meisje in de grond had gedrukt. En dat hij haar met heel veel mond-op-mondbeademing het leven redde.

Joris heeft geen hoogtevrees

Joris keek omhoog. Op het dak van de flat stond een eenzame man. Onwillekeurig dacht Joris aan zijn hoogtevrees. Dat had de eenzame man blijkbaar niet. Het publiek joelde en moedigde de man aan om te springen. Joris wilde er wat van zeggen, maar hij durfde niet. De politie arriveerde. De ambulance arriveerde. De politie sprak de oproerkraaiers vermanend toe. Joris zag even later dat de eenzame man onder begeleiding van een agent werd afgevoerd. Teleurgesteld dropen de mensen die 5 minuten geleden de eenzame man aanmoedigden om te springen af. Gefrustreerd scholden ze op de agenten en de ambulance.

Die nacht droomde Joris dat hij joelende mensen vermanend toesprak omdat een meisje van het dak wilde springen. Een van de oproerkraaiers gaf hij zelfs een klap. Joris droomde dat hij geen hoogtevrees had en het meisje redde van een wisse dood. Haar meenam naar huis. Voor een kopje thee. Ze kuste hem. En dat het meisje voor altijd bij bij Joris wilde blijven. En met hem zou trouwen. Omdat Joris een held was.

Onze paaseieren

‘Verstopei.’ Een beetje raar. Gelukkig mag ik zelf uitmaken wat ik met die verstopeieren doe. ‘Vrije wil,’ noemt men dat. Dus ik verstop ze niet. Ik eet ze lekker op. En u mag ze ook kopen. En hoeft ze niet te verstoppen. U mag ze zelfs omdopen tot ‘paaseieren.’ En ze alsnog verstoppen. Daarvoor is Jezus uit de dood opgestaan nietwaar? Voor onze paaseieren.

En volgend jaar gaat de Hema de paashaas omdopen tot verstophaas. En u mag zich afvragen of Jezus voor niets is opgestaan uit de dood voor onze paashaas. Of Jezus en God nu heel boos worden op de Hema.

Misschien kunt u beter een varkenskop opzetten en heel hard ‘azc, nee!’, schreeuwen, want Nederland islamiseert, Zwarte Piet verdwijnt en Jezus is met kerst geboren voor onze kerstbomen.

Kerstbomen worden geweerd op scholen, Zwarte Piet mag niet meer en nu schaft de Hema Pasen af. Cultuurrelativisme… pic.twitter.com/GIWoSGVIQi

— Joram van Klaveren (@JoramvKlaveren) March 13, 2016

 

Joris en de blindedarm

‘Ik heb jouw blindedarm voor je in een bloempotje gedaan,’ zei de chirurg met een glimlach en zette het potje met de blindedarm op het tafeltje naast het bed van Joris. Joris keek naar de blindedarm. Hij kronkelde een beetje. Toen zag Joris dat de blindedarm 2 oogjes had. Op steeltjes. ‘Je kan me zien?’, vroeg Joris verbaasd. De blindedarm knikte ‘ja’ met zijn oogjes op steeltjes. Joris zag dat hij verdrietige oogjes had. Joris zag dat hij eenzaam was. Zomaar uit het lijf van Joris gesneden. En nu eenzaam en alleen in een potje. In de aarde.

Joris vroeg aan de chirurg of zijn blindedarm weer terug kon worden gezet als zijn blindedarm weer hersteld was. De chirurg legde uit dat dat niet kon. ‘Eens verwijderd blijft verwijderd,’ zei hij op strenge toon. Joris zag hoe de blindedarm bittere tranen huilde. Zoveel tranen dat Joris de blindedarm wat extra water moest geven om te voorkomen dat hij zou uitdrogen.

Joris werd wakker. Hij was nog een beetje duizelig en misselijk van de narcose, maar zijn buikpijn was weg. Gelukkig maar. De vader van Joris zat naast zijn bed. Onrustig keek hij op zijn horloge. Want er was werk te doen. Stofzuigen, afwassen en eten koken. Joris zag hoeveel last zijn vader had van zijn geluier in het ziekenhuis. ‘Zullen we weer naar huis gaan?,’ vroeg Joris een beetje ongerust aan zijn vader, ‘dan maak ik vanavond lekkere gebakken aardappeltjes met sperziebonen en speklapjes voor je klaar.’ 

Joris en het mooiste meisje van de klas

Joris was verliefd op een meisje dat bij hem in de klas zat. Maar ze zag hem niet staan. En Joris durfde haar niet aan te kijken. Het was een liefde waar het meisje niets van wist en nooit iets van zou weten. Een onbeantwoorde en onbereikbare liefde voor Joris. Een liefde die, net als alle andere avonturen, zich afspeelde in het hoofd en in de slaapkamer van Joris.

Jaren later las Joris in de AVRO-bode dat een aflevering van ‘Het mooiste meisje van de klas,‘ de klas zou zijn waar Joris destijds in zat. Joris werd niet uitgenodigd om iets te zeggen over het mooiste meisje van de klas. Iets wat Joris niet verbaasde, want zeg nou zelf, een type als Joris is onzichtbaar en vergeten zodra het schooljaar om is.

Toen Joris naar het programma keek bleek het over een meisje te gaan dat Joris zich nog vaag kon herinneren. Het was een meisje dat hem altijd vreemd aankeek en hem toelachte op de meest vreemde momenten. Een meisje van wie Joris altijd dacht dat ze niet goed bij haar hoofd was.

En toen het meisje vertelde dat ze jarenlang verliefd was op een jongen die haar niet zag staan en dat die Jongen Joris heette, schrok Joris.

Het hart van Joris bonsde in zijn keel. Waarom was zij het mooiste meisje van de klas? Was het meisje waar hij verliefd op was niet veel mooier? Of  had Joris een slechte smaak? Of had ‘het mooiste meisje’ een slechte smaak? Joris vroeg zich af of hij het mooiste meisje nu moest opbellen of zo. Joris wist dat hij dat nooit zou doen. Hij durfde gewoon niet.

Joris werd weer rustig en besloot het zo te laten. ‘Want fantaseren over mooie meisjes is veel veiliger,’ bedacht Joris wijs. Bovendien liepen zijn fantasieën altijd goed af. Steevast liep het dan af met een huwelijk. En wat er dan verder gebeurde wist Joris niet. En nog steeds niet .

De grote oversteek

Nu moest vaderslak de stoep oversteken. Voorwaar geen geringe onderneming. Roofdieren kunnen je goed zien. Vaderslak keek omhoog en zette zijn huisje recht. Geen vogels. De slak keek eerst naar links, dan naar rechts en nog een keer links. Precies zoals hij het op school geleerd had. De kust leek veilig. Zo vlug als vaderslak maar kon stak hij over. Met een extra dikke slijmspoor probeerde hij sneller te glijden dan gewoonlijk.

Moederslak aan de overkant moedigde hem aan:

‘Je kan het lieverd,, je kan het…’

Ook de kinderen van vaderslak moedigden hem aan:

‘vlugger pa, vlugger…’

vaderslak raakte achter adem:

‘Ik kan niet harder.’

vaderslak keek nog eens om zich heen en omhoog; de kust was nog steeds veilig. Maar toen…

‘KRAK.‘

Joris staarde naar de glimmende stalen neus van een Dr Martins kistje die zijn slak vertrapt had. Joris kon zichzelf, vervormd als een ets van Escher, in het spiegelbeeld van de stalen neus zien. Joris keek op en zag een puistige grimas van de jongen die zijn slak vermoord had. De jongen maakte een beweging met zijn Dr Martins, alsof hij een peuk uitdrukte en liep verder, slungelig en quasi onverschillig.

Moederslak en haar kinderen huilden bittere tranen. Joris troostte hen en groef een graf voor vaderslak. Na de begrafenis bedankten moederslak en haar kinderen Joris voor de mooie uitvaart.

‘Redden jullie het nu verder?, ik moet nu naar huis, stofzuigen en eten koken en zo.‘

‘Ja hoor,‘ zei moederslak, ‘wel goed uitkijken bij het oversteken!‘

 

Een lastige passagier

U mag zich afvragen waarom ik na mijn laatste avondrit nog niet onderweg naar het busstation was. Dat zit zo; de laatste persoon die wilde uitstappen spuugde me in het gezicht. Nu was dat me al vaker overkomen. En dat maakt je boos en steeds bozer. Daarom had ik online pepperspray en een taser besteld via een of andere Duitse webshop. Tevens had ik een tas met andere spulletjes die me van dienst konden zijn bij dergelijke situaties.

En ik was niet onderweg naar het station om uit te klokken. Ik was onderweg naar een biologische varkensfokkerij waar diervriendelijk varkensvlees geproduceerd werd. Op de voorste stoel in de bus zat de jongen de mij bespuugd had. Getaserd en vastgebonden. Zijn ogen waren rood van mijn pepperspray. In zijn mond zat een prop textiel zodat hij geen geluid kon maken, uit zijn mondhoeken zag je kwijl stromen en uit zijn broek sijpelde urine. En dat stonk een beetje.

Bij de varkensfokkerij schopte ik het spuugbeest uit de bus. Om hem een lesje te leren. Een lesje dat hij nooit zou vergeten. Behalve de hongerige varkens was er niemand te bekennen. Knor knor. Ik keek de kwijlende knul met de prop in zijn mond recht in zijn ogen. Hij keek terug. Dat vond ik brutaal. Daarom spoot ik nog wat pepperspray in zijn ogen. Ik zag hoe hij hoe hij snuivend ineenkromp van de pijn. Zijn vingers kronkelden. Ik vond dat geen gezicht.

Ik pakte een hakmes uit mijn tas met andere spulletjes. Een voor een hakte ik zijn vingers af. Om de wonden te ontsmetten spoot ik er wat pepperspray op. Geen kronkelende vingers meer. En de varkens aten de vingers met smaak op. Zouden ze zijn oren lekker vinden? Ik hakte zijn oren af, daarna zijn tenen. Alles werd met smaak opgevreten. De spugende, broekplassende kwijlmijnheer was inmiddels buiten westen. Een mooi moment om zijn lul af te hakken. En de varkens keken hongerig toe.

Ik kreeg medelijden met de jongen en realiseerde me dat hij zo geen toekomst zou hebben. Ik hakte de jongen verder aan stukken en voerde die aan de varkens.

Toen ik uitklokte op het station vroeg iemand van de nachtploeg waarom ik zo laat was. ‘Een lastige passagier,’ antwoordde ik, ‘je zou ze wat aandoen zo nu en dan.’