Vandaag is vuurwerkdag!

Vandaag is vuurwerkdag. Geweldig feest wordt dat. Je kan zoveel met vuurwerk doen.

Je kan er over klagen.
Je kan er bommetjes van maken.
Je kan iemand mee de stuipen op het lijf jagen.
Je kan er honden mee in paniek laten weglopen.
Je kan er een flinke hoeveelheid vervuiling mee in de lucht jagen.
Je kan er naar kijken.
En als het fout gaat kan je er niet meer naar kijken.
Je kan er je handen door verliezen.
Je kan er derdegraads brandwonden mee oplopen.
Je kan illegaal vuurwerk afsteken.

Je kan het ook gewoon laten liggen. Geen geknal. Geen ongelukken.
Helaas dat is het enige wat Nederlanders niet kunnen met vuurwerk.

Tot volgend jaar en een prettige jaarwisseling.

Wij van Ryanair

We waren nog maar net opgestegen. Maar we vlogen inmiddels op 12000 voet. Ik zat verveeld te staren een van de monitoren: een landkaart met een stipje dat ons vliegtuig moest voorstellen.
Toen werd het doodstil in het vliegtuig. De motoren waren uitgevallen. Alles wat we nog hoorden was het zachte geruis van de vleugels. Een stewardess kwam, met een merkwaardige grimas, langs met een niet opgeblazen zwemvest. Ze deed voor wat we moesten doen in geval van nood. Haar glimlach hield ze vast: het was alsof ze een pot gel had ingeslikt.
Nog nooit heb ik zo intens naar een stewardess geluisterd. En ik mag aannemen dat ik dan namens alle aanwezige passagiers spreek. Bovendien deed ze het verhaal nog eens over in het Frans. Ik verstond er geen woord van, maar ik bleef luisteren.
Ik naar buiten door het raampje. We zweefden nog steeds boven de wolken. Toen schalde een geluid door de luidsprekers: het was de piloot.
“Wij van Ryanair wensen u een prettige vlucht, we gaan de motoren over enkele minuten weer opstarten en hopen dan voldoende kerosine aan boord te hebben om onze bestemming te bereiken”.
Toen de motoren weer gestart waren, en de vertrouwde herrie weer in de cabine klonk, kwam er wederom een stem door de luidsprekers.
“Wij van Ryanair hebben altijd voldoende kerosine aan boord voor een veilige vlucht, en we hopen dat we op deze, ludieke, wijze dat voor eens en altijd duidelijk hebben gemaakt”.
Een van de passagiers vloekte luid: het was Bart Nijpels van Reporter. Die stapt dus nooit weer in een Ryanair toestel.

Vaker geneukt dan Jeroen Pauw

Toen mijn iPhone heftig vibreerde op het nachtkastje, voelde ik dat er iets niet in de haak was. Het was een onbegrijpelijke vibratie. De heftigheid van de vibratie was ongekend. Vibratie die je eerder bij een goed ingevet apparaat voor dames zou verwachten. Een model voor inwendig gebruik. Niet zo eentje die je tegen de wang houdt. Niet eentje die…

Ik keek op het scherm. Een sms’je. Maar het was een raar sms’je: een onbegrijpelijk sms’je. Het was een sms’je van Jan des Bouvrie:
“Vaker geneukt dan Jeroen Pauw”, stond er.

De vibratie van de iPhone stopte. Mijn vrouw keek nog even in de lade van haar nachtkastje. “Het was mijn mobieltje,” legde ik haar uit, en ging weer slapen.

Russische wiegjes en ledikantjes

Ruim 50 Russische kinderen zullen het komend jaar niet door hun Amerikaanse adoptieouders opgehaald worden. Ze liggen te wachten in zwaar verouderde Russische wiegjes en ledikantjes, die nog stammen uit de tijd dat Stalin Hitler wist te verslaan. De tijd dat het stikte van de weeskinderen in Rusland. Alle weeshuizen zijn inmiddels leeg. Op die ene na.

En het is ijzig in Rusland. En in die ene weeshuis is koud en tochtig. De verzorgers kil en hardvochtig. De kinderen huilen om hun Amerikaanse moeder. De Amerikaanse moeders huilen om hun verloren kind.

En al dit leed en verdriet omdat een zieke Russische advocaat, onder verdachte omstandigheden, stierf in een Moskouse gevangenis. Zoiets zou in het democratische Amerika nooit kunnen gebeuren.

Niet vullen maar trekken

Niet vullen maar trekken. Dat is mijn devies. En dan heb ik het niet over mijn geroemde bedprestaties, maar over het gebit.
Tegenwoordig kan de tandarts de gekste dingen doen met uw- en mijn uiterlijk. De tandarts had nog een specificatie gemaakt, speciaal voor mij: hoe hij mijn gebit zou kunnen repareren, netjes recht en prachtig wit. Ik bedankte hem vriendelijk voor al die aandacht en wees naar mijn uitgeholde tand met bijbehorende, rotte geur: “Doe die maar.”
Na een half uurtje was de tand gevuld. Maar na een half jaar had ik weer last.
Dit keer is de tand verwijderd: had ik 26 jaar geleden moeten laten doen. Maar ja, toen hadden ze niet zulk geavanceerd apparatuur als nu.

KerstBelletje

Prettige kerstdagen!
Ja, jij ook jongen…
Hoe gaat het bij u?
Ach zijn gangetje…
Ik heb een tv gekregen zodat ik in de keuken kan kijken…
Zo hoef ik niet steeds naar de kamer te lopen…
Ach wat handig.
Nog plannen voor kerst?
Nou ik kijk op het moment all you need is love…
En daar moet ik zo nu en dan wel een traantje bij laten…
En ik geniet van mijn flesje port…
Misschien dat de kinderen morgen komen…
Hoe gaat het met jou in Canada…?
Nou morgen komt de hele familie langs en gaan we gezellig eten met een man of vijftien.
Ach…
Nou, ik moet weer gaan, er is iemand aan de deur.
Dag jongen…
Dag ma!

Op jacht met prins Harry

Prins Harry heeft een Talibancommandant gedood. U hoort het goed. Prins Harry heeft zijn eerste beer geschoten. Het is wel een menselijke beer maar dat mag de pret niet drukken. Wat zal zijn pappa trots zijn!

Een Taliban is een soort kakkerlak die uitgeroeid moet worden. Taliban hebben geen ouders, geen kinderen, geen leven en ze aanbidden een rare, extreme god. Het zijn enge wezens met een haatbaard, tulband en een AK47. En ze wonen in grotten, in de bergen van het droge Afghanistan.

Prins Harry is nu de grootste vijand van de Taliban. Gelukkig is Harry, net als alle prinsen, een held en gaat hij trouwen met de mooiste vrouw van Engeland. En leeft hij nog lang en gelukkig.

Friso en de verpleger

Er was eens een hele enge, boze journalist. En die bood een van de verplegers wel 300.000 euro voor een foto van Prins Friso. Want Friso lag doodstil in coma in het ziekenhuis. Natuurlijk zei de verpleger:

“Nee!, en ik vertel het meteen aan Schwamberger!, onze woordvoerder!”

Nu is Schwamberger de grote verteller van het ziekenhuis waar prins Friso ligt. En hij vond dit verhaaltje zo mooi, dat hij besloot dit verhaal vlak voor kerst aan de kranten te vertellen. Om onze verpleger en het ziekenhuis in het zonnetje te zetten. En zo geschiedde.
Van de verpleger en de vermaledijde journalist is verder niets vernomen. En Schwamberger is inmiddels druk doende met een ziekenhuissprookje voor de volgende kerst.

De essentie van de paus

Op de dag dat de wereld zou moeten vergaan volgens een Zuid-Amerikaanse kalender, besluit Joseph Aloisius Ratzinger, tegenwoordig beter bekend als paus Benedictus XVI, de homo’s uit te roepen tot vernietigers van de essentie van het menselijk wezen.

Homo’s zijn vampiers. En zoals je weet word je van een vampierenbeet zelf vampier. Van een kus van een homo word je zelf homo. Dat is de boodschap van de paus.

Daarom is de paus lang geleden priester geworden. Omdat zijn celibaat mensen er voor behoed ook homo te worden. En dat hij als dank door onze lieve heer tot paus is gemutst.

Daarom is de paus Benedictus XVI op homojacht. Het tekort aan priesters moet hoe dan ook aangevuld worden, nietwaar?

Ondertussen, op tv

We zitten met zijn allen klaar op de bank. Behalve de oudste. Die zit op ‘zijn’ fauteuil. Met de knieën opgetrokken. De zakken chips en pinda’s liggen klaar. Drankjes worden ingeschonken. Moeder de vrouw trekt haar rok recht en kijkt op de klok. Het is zover. Ze pakt de afstandsbediening van me af en zet de tv op 1. We hebben allemaal onze mobieltjes klaar liggen. Als de show begint mogen we sms’en. Gespannen eten we chips. Nemen we nog een extra drankje. We raken opgewonden. We lachen, roepen en huilen door elkaar. Dan komt de uitslag. Mijn vrouw en ik kijken elkaar met grote ogen aan. “Dan moeten we overstappen op Telfort!” roepen we in koor. De kinderen juichen.