Maggie May op de brandstapel

Gisteren hoorde ik Maggie May op de radio. En ik schrok, want op een zeker moment hoorde ik…belletjesgeluiden. AAAAAAAAARRRRGGGGHHH!!! Welke idioot heeft belletjes toegevoegd aan dit in mijn ogen het enige goeie nummer van Rod Stewart (The Faces)?

Vanmorgen deed ik online onderzoek en vond een BBC-opname van Maggie May uit 1971. En wat hoorde ik? Die fokking belletjes weer! (Begint in minuut 2.45) Een van mijn favoriete nummers voorgoed om zeep geholpen door belletjes. Belletjes die er, ik zweer het je, eergisteren nog niet waren!

De idioot die vond dat belletjesgeluiden een prima toevoeging zou zijn aan het nummer Maggie May ‘should be shot and pissed on,’ zoals ze hier zo mooi zeggen. Daar Rod Stewart volgens Wikipedia het nummer zelf geproduceerd heeft hou ik hem verantwoordelijk voor het verknallen van het lied Maggie May.

Ik ben nooit een fan van Rod Stewart geweest, behoudens Maggie May. Streep erdoor, zand erover. Ik haat Rod Stewart nu, voor het vernielen van een van mijn lievelingsnummers met smakeloze belletjes.
Fokking belletjes Rod, give me a fucking break and fuck you. Up yours.

Ik stem op Sylvana Simons

Toen Sylvana Simons iets vond van Martin Šimek die, omdat hij een zwarte vrouw heeft, dacht het woord ‘zwartjes’ te kunnen bezigen betreffende de bootvluchtelingen, waren de racistische reacties niet van de lucht. Een enkeling ageerde tegen die reacties, maar over het algemeen verliep alles vrij rimpelloos. Niets aan de hand.

Toen Sylvana besloot met DENK in zee te gaan waren de racistische reacties niet van de lucht. Een enkeling ageerde tegen die reacties, maar over het algemeen verliep alles vrij rimpelloos. Niets aan de hand.

Toen bleek dat Sylvana waarschijnlijk kiezers voor DENK zal trekken, buitelden Nederlandse politici over elkaar heen om te ageren tegen de racistische reacties die Sylvana ‘uitlokte’ toen ze besloot met DENK de politiek in te gaan. Puur om eigen politiek gewin. Bang als ze zijn om een zeteltje te verliezen aan DENK.

“Als achteraf blijkt dat DENK geen zetels zal behalen haalt de gevestigde politiek opgelucht adem, de schouders op en gaat men over tot de ‘racistische wegkijk’ orde van de dag.”

Een stem op Sylvana is een stem tegen racisme en een stem tegen het gedogen van racisme.

Korte broek

Vanmorgen was het zover. Na een broeierige nacht was het tijd om mijn korte broek uit de kast te trekken. Ik vind het hier zomers te warm om een lange broek te kunnen dragen. Nu maakte ik me geen zorgen over mijn witte benen, ik maakte me meer zorgen over het feit dat mijn omvang toeneemt. Ik ben sowieso een tikkeltje obees, en ieder jaar komt er een een pondje bij.

Het is me gelukt mijn korte broek aan te trekken. Met moeite. Het tafereel dat zich rond mijn middel afspeelde deed me denken aan vroeger tijden toen je op de grond moest liggen om een veel te strakke spijkerbroek aan te kunnen trekken. Want hip. Maar het lukte. Net als destijds. De broekknoop haakt achter het knoopsgat van mijn korte broek. Yes!

“Ik zal u verder niet vervelen met de frustratie die je voelt als je weet dat je eigenlijk op dieet moet en ook weet dat het er nooit van zal komen.”

En nu zit ik hier in mijn korte broek, met als extra voorzorg een broekriem die, mocht de broekknoop het begeven, zal voorkomen dat mijn korte broek afzakt. En ik ga zo een paar nieuwe korte broeken kopen bij de Walmart, want mijn korte broeken zijn versleten en volledig uit de mode.

Dood vogeltje

Ik moest vanmorgen grasmaaien. De uitgebloeide paardenbloemen stonden tot aan mijn oksels en de atmosfeer was verzadigd met vrolijk dartelende paardenbloemzaadjes. Allergiecode knalrood.

Tijdens het maaien zag ik een dood jong vogeltje, onder onze spar. Ik vroeg mijn vrouw of ze een hondenpoepzakje voor me wilde halen. Ik raapte het diertje op en deed het quasi-achteloos in het zakje, legde er een keurige knoop in en gooide het in de vuilnisemmer.

Na het grasmaaien ging ik even zitten om het resultaat van mijn arbeid te bewonderen. Ik zag ‘onze’ lijster. Hij vloog naar zijn nest in onze spar. De vertrouwde piepjes van de jonge vogeltjes bleven uit. Ik zag hoe de lijster het lege nest van alle kanten bekeek. Ik voelde me een beetje verdrietig. ‘Hij zal een nieuw nest bouwen en het nog eens proberen,’ zei ik geruststellend tegen mijn vrouw. Zei ik geruststellend tegen mezelf.

Dobbernegers en Rifapen

Met een stoere lach en coole gebaren kiekte ze zichzelf, samen met racisten die, gewapend met spandoeken protesteerden tegen de islam, hoofddoekjes en andere zaken die hen niet aanstonden. Een paar dagen later werd ik, en misschien u ook, geconfronteerd met zaken die ze een paar jaar geleden op Facebook en twitter zette. Iets met Jodenhaat.

Op slag veranderde ze van een heldin die streed tegen racisme zelf in een racist. Misschien staat ze al lang niet meer achter die denkbeelden, misschien was het een jeugdzonde. Het maakt niet uit. ‘Himmelhoch jauchzend und zum Tode betrübt’, was mijn gedachte, wat een ellende zal ze moeten doormaken. Van de hemel naar de hel.

Op een zeker moment twitterde ze dat het haar speet en dat ze zionisme bedoelde. Vergeefs. God mag je zonden dan vergeven, het web is onverbiddelijk en vergeet en vergeeft niets. Ze is gebrandmerkt. Hoon zal haar deel zijn.

Had ze maar iets over dobbernegers en rifapen getikt. Dan was er niets aan de hand geweest.

Een man van weinig woorden

Ik had nog geen kennis gemaakt met de buren, maar nu ze samen met hun kersverse baby in de kinderwagen naar buiten wandelden besloot ik een een kijkje te nemen en een praatje aan te knopen. Buurvrouw is een Braziliaanse schoonheid, buurman is gewoon ‘normaal.’ En in de kinderwagen lag hun dochter.

Buurman begon over vitamine D te praten en zonlicht. Ik knikte en wilde iets zeggen over getinte mensen; dat die extra vitamine D nodig hebben en dat de baby ook een tintje had. Ik zag dat het hoofdje van de baby een normaal formaat had. Ik wilde iets zeggen over het zikavirus en dat de baby gelukkig geen klein hoofdje heeft.

Maar ik ben een man van weinig woorden.

De regendruppel die niet durfde

De wolk werd te zwaar om te blijven zweven in de lucht. Weerbarstig stuurde de wolk alle regendruppels uit zijn lijf. De regendruppels sprongen in groten getale als een fikse hoosbui naar beneden. Er was echter een regendruppel die niet durfde. Hij was nieuw en was nog nooit uit een regenwolk gesprongen. Maar de wolk was onverbiddelijk en gaf de regendruppel een duw.

De regendruppel tuimelde naar beneden en deed alles om zijn drup bijeen te houden. Doodsbang zag hij hoe het aardoppervlak razendsnel naderde. De regendruppel sloot zijn ogen om niet te hoeven meemaken hoe hij uiteen zou spetteren op het koude, kille aardoppervlak.

De druppel viel in een waterplas en hij voelde hoe hij na de val omhoog stuiterde uit de waterplas. Hij leefde nog! De waterdruppel hield zijn hebben en houden bij elkaar en wist uit de plas te ontsnappen. Hij hing nu als een dauwdruppel aan een grasspriet en waande zich veilig.

Echter, de zon begon te schijnen en de druppel voelde hoe hij kromp, verdampte. Op een zeker moment was de druppel veranderd in een vochtdeeltje dat zweefde in de lucht, licht als een veertje. Het vochtdeeltje was opgelucht dat het nog steeds leefde en niet was verdwenen door de zonnewarmte. Maar het werd avond en alles koelde af.

Het vochtdeeltje werd daardoor weer zwaarder en zwaarder en hij veranderde in een echte dauwdruppel. De dauwdruppel keek om zich heen en zag hoe hij samen met alle andere dauwdruppels als natte sterren glinsterden in de maneschijn. Wat was hij nu mooi!

De volgende ochtend verdampte de dauwdruppel weer tot een vochtdeeltje. Maar het was niet bang meer, het wist dat het niet zou verdwijnen en zou blijven bestaan. De zon scheen zo hard dat het vochtdeeltje hoger en hoger ging zweven, zo hoog dat het in een koele wolk terecht kwam.

Langzaam veranderde het vochtdeeltje weer in een regendruppel. En zoals dat met wolken gaat, werd de wolk te zwaar en moest hij alle regendruppels uit zijn lijf sturen. En de regendruppel die de vorige keer niet durfde te springen stond nu vooraan in de rij en was de eerste druppel die op de grond viel tijdens een regenbui bij jou in de buurt.