Joris gaat schaatsen voor Syrië

Joris had van zijn spaarcenten gloednieuwe Zandstra klapschaatsen gekocht. En met die schaatsen wilde Joris iets goeds doen. Een sponsortocht voor Syrië. Joris had daarom bij iedereen in de straat een kaartje in de bus gedaan. Of ze geld wilden geven voor ieder rondje dat hij zou schaatsen.

De meesten van zijn buurtgenoten wilden wel meedoen en voor Joris het wist had hij 20 sponsoren die één euro per rondje wilden betalen. En zo kwam het dat Joris samen met zijn buurman en een paar andere buurtgenoten naar Heerenveen toog om in Thialf zijn ronden voor Syrië te schaatsen.

Nu had Joris in geen jaren meer geschaatst, maar het is zoals Joris altijd zei: ‘Jong geleerd, oud gedaan.’ Bovendien waren dit Zandstra schaatsen, en die zijn van goede kwaliteit. En het waren klapschaatsen; daarop kun je nog harder dan op gewone schaatsen.

Toen Joris zijn schaatsen had ondergebonden en voorzichtig ging staan haalde hij opgelucht adem dat alles goed ging en hij schaatste naar de baan. Maar nog voor Joris de baan bereikte ging het fout. Zijn linkerbeen gleed naar links en zijn rechterbeen gleed naar rechts. En voor hij het wist stonden zijn benen te wijd uit elkaar om zijn voeten nog op te kunnen tillen.

Tergend langzaam gleed Joris in een spagaat. Joris voelde hoe zijn spieren en pezen onder zijn kruis scheurden. Joris schreeuwde het uit van de pijn. Er werd een ambulance gebeld om Joris naar het ziekenhuis ‘de Tjongerschans’ te brengen waar Joris werd opgelapt alvorens hij in een rolstoel werd gezet en weer naar huis kon.

Je begrijpt, Joris had geen cent bijeen geschaatst voor Syrië. Bovendien maakte Joris al zijn eigen risico voor zijn zorgverzekering in een keer op en dat viel  nog duurder uit dan zijn schaatsen. Om de schade te beperken verkocht Joris zijn Zandstra schaatsen voor een habbekrats. De buurtvereniging, die medelijden had met Joris besloot ook een steentje bij te dragen en stuurde hem een bloemetje met ‘word snel weer beter.’

 

Cellulitis

Joris zat te mijmeren op een bankje in het park. Het was de eerste warme dag van het jaar en de zon scheen volop. ‘Rokjesdag,’ bedacht Joris met een glimlach en hij keek naar de witte benen van de dames die langs liepen.

Op een zeker moment zag Joris een dame in korte broek naderen. Je weet wel, zo’n hoog opgesneden korte spijkerbroek waar alleen dames met de mooiste, strakste benen mee wegkomen. Daarboven droeg ze een iets te kort, iets te strak, iets te laag uitgesneden hemdje.

Joris voelde een energie, haar energie, naderen. Met iedere stap die ze dichterbij kwam voelde Joris hoe hij steviger op zijn zitplek werd gedrukt. ‘Hoge hakken, wiegende heupen, borsten zonder bh.’ Joris voelde hoe zijn ogen uit zijn oogkassen gezogen werden toen ze recht tegenover hem stond. ‘Waarom loopt ze niet door?’  En haar witte benen zaten vol bobbeltjes en putjes.

De dame keek Joris aan met haar benen, recht in de ogen, schaamteloos, uitdagend. Alsof ze ieder moment naar hem toe zouden lopen om zijn schedel te kraken tussen haar dijen. ‘Cellulitis,‘ mompelde Joris. Verbijsterd keek Joris naar de mooiste benen die hij ooit gezien had. Benen, waarvan hij nog vaak zou dromen, benen waartussen hij zichzelf voor altijd zou willen verliezen.

O-Bat – “Fuck de PVV”

Radicalisering

Een beetje verdwaasd loop ik in de straten van het geïslamiseerde Europa. Ik voel het zweet op mijn voorhoofd. Ik voel de angst voor het onbekende. Ik voel me als een kind dat de weg kwijt is in het donker met Sint Maarten. Ik voel me als een Zwarte Piet in een willekeurige zwarte wijk in New York bij daglicht. Voorzichtig sluip ik door de schemering. Een islamist kijkt me recht in de ogen, grijpt naar zijn kalashnikov en blaast zichzelf op. Ik kan nog net wegduiken voor rondvliegende restanten van de extremist. Dan ontwaar ik een verdacht pakketje dat op het punt van ontploffen staat. Ik ga liggen en wacht op de knal die komen gaat.

Als de rook is opgetrokken en ik weer vrij zicht heb voel ik hoe de aarde onder mij trilt. Ben ik in Groningen? Ik open mijn ogen. Nee, ik was in dromenland.

Ik sta op, eet een boterhammetje en drink een bakje oploskoffie. Ik zie dat het al 9 uur is. Ik scheer mijn schedel extra glad en oefen mijn gezicht en houding nog even voor de spiegel, want ik strijd met mijn maten tegen de islamisering.

Alles wat links is, islamieten knuffelt en het opneemt voor de vluchtelingen moet voor ons oppassen. Want wij waken over Nederland, waar geen plek is voor islamieten en oorlogsvluchtelingen. En binnenkort komen we in actie. En we weten waar u woont.

Eigen hachje eerst

U huis daalt niet in waarde als er een azc bij u in de buurt komt. Maakt u zich geen zorgen. Ook het aantal inbraken zal niet toe nemen.

Het enige waar u zich zorgen over hoeft te maken is het tuig van Pegida, de tokkies van de PVV en de hooligans van ultrarechts. Want zij komen bij u langs als u publiekelijk zegt dat u geen probleem heeft met een azc bij u in de buurt. Zij komen uw ramen ingooien, uw huis bekladden en sturen u dreigbrieven waarin ze duidelijk maken dat uw dochter voldoende rijp is voor voor een aanranding omdat u een azc in de buurt geen probleem vindt.

U kunt dan beter uw huis verkopen, desnoods voor minder dan het waard is en gaan verhuizen naar een plek waar niemand een azc een probleem vindt.  U, uw gezin en uw nieuwe huis zullen er wel bij varen.

Of heel hard: ‘azc nee!’ roepen, dat kan natuurlijk ook. Eigen hachje eerst nietwaar?

 

Afstand nemen

U kent het gedoe wel rond het afstand nemen van Daësh. Vooral moslims hebben daar last van. Onschuldige mensen die niets met Daësh van doen hebben worden lastiggevallen met de vraag of ze al publiekelijk afstand hebben genomen van de aanslag in Parijs. Dus niet alleen hun afschuw hebben betuigd in hun familie- vrienden- en kennissenkring, nee ook moet men afstand nemen tegenover de blanke, christelijk-joodse bevolking om de bekrompen geest van xenofobisch Europa gerust te stellen. Puur op je religie afgerekend worden op de misdaden van het Daësh tuig.

Wie denk je dat je bent afstandroepers, met je bommen op Syrië, je bommen op Libië, met je drenkelingen die als ratten verzuipen op de middellandse zee,  met je toevoer van wapentuig naar het Midden-Oosten, met je hoge hekken om oorlogsvluchtelingen tegen te houden, met je regering die voorstelt oorlogsvluchtelingen op straat te laten slapen, wie denk je in godsnaam dat je bent. 

Een minuut stilte voor Parijs is hypocriet. Net als een Frans vlaggetje voor je ava. Het is kortzichtig en dom. Want er is zoveel meer aan de hand. Er zijn zoveel meer onschuldige slachtoffers.

En dan komen er meldingen dat kinderen zich niet stil konden houden tijdens een minuut stilte voor Parijs. En dan buitelen Asscher en Zijlstra over elkaar heen en roepen ze om het hardst: ‘Schande!, Afstand nemen.’

Als de kinderen een kruis hadden geslagen en hardop ‘God hebben hun ziel’ hadden gezegd, of zelfs geroepen, was er niets aan de hand geweest.

Ik woon lekker hier

Gisteravond, hier in Canada op het lokale nieuws, pakte men groots uit over een mevrouw die, omdat ze een moslima was,  in elkaar geslagen werd. Tijdens de actie riepen de daders dat ‘ze een terrorist was‘ en dat ‘ze terug moest naar haar eigen land.‘ [bron]

Supt. Mark Barkley called the attack on the woman ‘horrendous’ and vowed that Toronto police would find those responsible. (CBC News)

Wat me vooral opviel is de wijze en de hoeveelheid aandacht die aan deze aanslag [hate crime] werd besteed.

Blijkbaar tolereert men dergelijke aanslagen hier niet. Is er geen enkele begrip voor de daders en gaat de politie op jacht naar dit tuig. De hele gemeenschap staat als één persoon achter haar. Enzovoort enzovoort.

De nieuwslezer was zichtbaar verafschuwd, en maakte, zoals het een strenge schoolmeester betaamt, onomwonden duidelijk dat zoiets nooit getolereerd mag en zal worden.

Ik dacht even aan de benadering van het nieuws in Nederland. Waar men gewezen wordt op de gevaren van de islam. Waar men begrip heeft voor de xenofoob. Waar men.., ach, wat kan mij het ook schelen. Ik woon lekker hier.

 

We zullen doorgaan

Intussen gaat het verdrinken in de Middellandse zee onverdroten verder. Want het leven gaat gewoon door, ook na de aanslag in Parijs. Bommen zullen blijven vallen, Daësh (IS) zal doorgaan met terroriseren, vluchtelingen zullen blijven vluchten en de grenzen van Europa blijven dichtgetimmerd met hekken.

Met dit verschil dat de bombardementen verhevigd zullen worden, het aantal verdrinkingsdoden zal toenemen, en de hekken om Europa zullen versterkt worden. En de xenofobie zal toenemen

Op deze manier ontwikkelt Europa zich tot een potdicht xenofoob bolwerk waar ultra-rechtse partijen kunnen groeien als schimmels in een slecht geventileerd huis. Een perfecte voedingsbodem voor het rekruteren van kansloze allochtonen die hun toekomst in Europa door de plee zien worden gespoeld door xenofobie en rassenhaat.

Alleen een tolerant en open Europa zal terrorisme het hoofd kunnen bieden. Xenofobie is nooit de oplossing. Haat is nooit de oplossing. Hoge hekken lossen niets op. Onderdrukking is geen oplossing en bommen, hoe precies ook, hebben niets opgelost. Maar we zullen doorgaan.

Stelt u zich eens voor

Stel je voor dat Parijs in Syrië zou liggen. Laten we zeggen, op de plek van Aleppo. En dat Aleppo in Frankrijk zou liggen, laten we zeggen op de plek van Parijs. Dan zou de aanslag van Parijs in Aleppo gepleegd zijn. En zou heel de wereld treuren om de aanslag in Aleppo.

Stelt u zich eens voor dat alle Europeanen een tintje zouden hebben en grote zwarte baarden. Alle dames een modieus hoofddoekje zouden dragen. En de mensen in het Midden-Oosten roomblank zouden zijn, zonder hoofddoekjes en zwarte baarden. En dat Europeanen die Arabieren maar eng zouden vinden met hun witte gezichten en hun geschoren kinnen, en de dames met hun onbedekte hoofden, barbaars! 

Stel je voor dat alles omgekeerd is. Behalve de omstandigheden in Syrië, Libië, Irak, en Afghanistan. En dat het getinte Europa met zijn zwarte baarden en modieuze hoofddoekjes de grenzen dicht zou houden voor al die roomblanke vluchtelingen omdat die Europa zouden ontwrichten en terrorisme zouden importeren.

Stel je voor hoe het is om in Aleppo te wonen. En dat u moet vluchten voor het geweld daar. Met uw gezin. En dat u een nummertje bent op een bootje op de Middellandse zee, een statistiek bent die dreigt te verzuipen. Dreigt te worden tegengehouden bij een of andere Europees hekwerk. Omdat u eng bent, omdat u blank bent, en omdat u een terrorist zou kunnen zijn.

Zou u zich dan niet gelukkig prijzen dat u een tintje had en in Parijs woonde?

Could we start again please?

Vandaag, tijdens mijn ochtendwandeling mijmerde ik over hoe het allemaal zover heeft kunnen komen. Bommen op Libië, bommen op Syrië, bommen op Irak. En als slagroom op de taart, politieagenten in de hoofdstad van Afghanistan… Alles om de westerse normen en waarden in die landen aan de man te brengen. Terrorisme moest gestopt worden.

En na al onze pogingen om vrede te stichten in die landen, vluchten mensen voor onze vredesbommen, vluchten mensen voor een of andere rebellenbeweging, vluchten mensen voor IS of een ander product van de westerse vredesvoedingsbodem die we geplant hebben in die streken.

En daar zit je dan met de puinzooi. En een aanval op Parijs. Ik voelde me een beetje verdrietig worden. Want zonder te kijken hoe het allemaal zover heeft kunnen komen roept men nu om nog meer oorlog tegen terrorisme, nog meer bommen, nog meer geweld. Want dat zal ze leren. Jaja.

Intussen zetten we nog grotere oogkleppen op, gooien we hekken met prikkeldraad om onze grenzen en laten we toe dat er duizenden vluchtelingen verzuipen die vluchten voor het geweld waar wij ooit mee begonnen zijn. En nog steeds mee bezig zijn. En toen dacht ik: ‘Jezus!, kunnen we alsjeblieft weer opnieuw beginnen?’