De beste wensen voor het nieuwe jaar

‘De beste wensen voor het nieuwe jaar pa’, antwoordden zijn kinderen als in een ingesleten automatisme terwijl hun vader zijn laatste adem uitblies. De bejaarde man had het volgehouden tot de klok 12 sloeg, en hij door het dubbele glas en de gesloten gordijnen de eerste salvo’s van het nieuwjaarsvuurwerk kon horen. Zijn wens, om nog een keer met zijn kinderen was het oude jaar uit te zitten, was uitgekomen.

Bedroefd, maar toch ook opgelucht liepen zijn kinderen naar de uitgang van het ziekenhuis. Hij had immers een goed leven gehad. Bij de draaideuren van de uitgang van het ziekenhuis, wist een opgetogen jonge vader hen nog te vertellen dat het een jongetje was. Met alles er op en er aan.

Tot de volgende kerst

Er brandt zuur in mijn maag. Een hamer doet een poging een spijker in mijn schedel te timmeren. Ik beef, maar van kou is geen sprake. Ik kijk op de klok die, in tegenstelling tot mijn lijf en gezond verstand, aangeeft dat het tijd is om op te staan. Door de hoeveelheid geestrijk vocht die ik gisteren tot me heb genomen, heb ik een onwaarschijnlijk droge mond die schreeuwt om 7Up.

Ik neem een uurtje tijd om me voor te bereiden op een half uurtje bezoek bij mijn ouders. Ik wil niet, maar ik moet wel. Daarna nieuwjaarsdag nog, en dan heb ik het weer gehad. Tot de volgende kerst. Ze zijn altijd zo blij wanneer ik even langs wip.

Vampierseks

Ik keek naar dat wijf,
iets ontnam me het zicht.
Zweet op haar lijf,
glinsterde in het licht

De maan was vol,
en ze schreeuwde het uit.
Het maakte me horendol.
Er groeiden haren op haar huid.

Ik keek naar haar tanden,
wit met druipend kwijl.
Ze wilde me aanranden,
en dat vond ik wel geil.

Ze beet in mijn nek,
dat hoort er zo bij.
Ik vond het een te gek,
en zalig vrijpartij.

En zo werd ik haar bezit.
Er was bloed om haar lippen,
en het droop van haar gebit.
Het was lekkerder dan wippen.

Nu moet ik voor eeuwig leven,
en heb het niet zo slecht,
maar u moet mij nu vergeven,
anders bederft mijn tussengerecht.

Stil verlangen

Ik wil omhoog en klauter door.
Er is een lichtpunt,
door mijn ogen gevangen.

Naar het lichtpunt,
is een stil verlangen,
die ik koester en verzorg.

Nu kan ik klimmen,
nu kan ik vechten,
en ik ga omhoog.

De wanden zijn glad,
het slijk is glibberig.
Naar het lichtpunt,
zet ik door.

Ik glij terug,
en kom terecht,
waar ik begon,
met mijn gevecht.

Er is een lichtpunt,
een stil verlangen,
die ik koester koester en verzorg.

Tot ik kan klimmen,
tot ik kan vechten.
Dan ga ik omhoog,
naar het lichtpunt.

Het houdt me gevangen,
het doet me verlangen,
maar val terug,
Waar ik begon,
met een stil verlangen.

De uitnodiging

De uitnodiging lag al jaren op zijn bureau. En nog eens zoveel jaren later besloot hij de uitnodiging uit de enveloppe te halen en te herlezen. Het was geschreven in een handschrift dat hem merkwaardig bekend voorkwam, maar niet thuis kon brengen: hij zou het zelf geschreven kunnen hebben.

Voor hij naar het treinstation ging, dronk hij nog een kopje koffie. Daarna tikte hij met zijn rechterwijsvinger op de uitnodiging en mompelde iets wat alleen voor zijn oren bestemd was.

Hij moest even wachten op de trein, maar lang kon het niet meer duren, nog een minuut of vijf schat ik.

Toen de trein arriveerde stapte hij op het spoor. Later werd omgeroepen dat de Intercity naar Amsterdam vertraging had.