Hij heeft een kind doodgereden

Er was eens een hele lieve, aardige man. Hij was ruim in de veertig en reed op een Zündapp brommer. Hij was altijd op tijd op zijn werk; iedere ochtend, klokslag 3 uur begon hij zijn dienst. Hij was controleur bij het beladen van vrachtwagens met zuivelproducten en, als de chauffeur er om welke reden dan ook niet was, reed hij de vrachtwagen vakkundig en foutloos voor de baan, want hij wilde niets liever dan een voorsprong behalen andere vrachtwagen beladers. En vaak met succes, en daar was hij best trots op. Hij ging zelfs zo ver dat hij meestal een half uur eerder begon dan zijn collega’s. Om alvast een voorsprong te hebben.

Iedere zaterdag, reed de man met zijn brommer naar Leeuwarden, met zijn vrouw achterop, om boodschappen te doen. Geen gezicht kan ik u verzekeren, en ik vroeg me dan ook af waarom de man geen rijbewijs had of zo. Ik besloot eens navraag te doen. Niet bij de man zelf, maar bij een van zijn collega’s, ik wilde hem niet voor het hoofd stoten, bovendien was hij in mijn ogen al een ‘oude’ man, iemand van een andere planeet.

‘Hij heeft wel een rijbewijs gehad,’ was het antwoord, ‘en een auto. Maar hij heeft een kind doodgereden die in een doos op de weg speelde. Hij heeft zijn auto weggedaan en nooit meer achter het stuur gezeten.’

Ik was behoorlijk onder de indruk van het relaas. En ik moest vanmorgen aan de lieve man op zijn brommer denken. Toen ik het verhaal las van de 18 jarige jongen die een 3 jarig kind heeft doodgereden. En er helemaal ondersteboven van was. Een vreselijke ervaring. Voor alle betrokkenen.

Ik heb geen rijbewijs. Ook nooit gehad. Ik ben liever de lieve man met de Zündapp. Altijd op tijd naar het werk. En op zaterdag met mijn vrouw achterop naar Leeuwarden tuffen. En we trekken ons niets aan van de goegemeente die ons hoofdschuddend nakijkt.

Experimenteren met minister Blok

Ik heb ook wel eens geëxperimenteerd moet ik toegeven. Ik heb ooit een doos gehad waar ik allemaal elektriciteitsproefjes mee kon doen. Het was een cadeau dat ik altijd al wilde hebben. Mijn teleurstelling was dan ook groot toen bleek dat ik geen zak aan die knullige proefjes vond. De inhoud van de doos ligt na eenmalig experimenteren ergens te roesten en als de meegeleverde batterijen er nog in zitten, zullen die inmiddels wel incontinent geworden zijn.

Je kan ook met dieren experimenteren. Ik denk dan aan de farmaceutische industrie en de cosmeticabranche. U weet wel, brandende stofjes sproeien in konijnenogen en kankercellen in apen spuiten. Je kan ook elektrische proefjes met dieren doen. En dat zal dan ook vast en zeker gebeuren.

Ik weet me nog te herinneren dat kinderen, bij wijze van experiment natuurlijk, kikkers met behulp van een rietje in hun bips, opbliezen om ze dan, tot grote hilariteit van sommigen hulpeloos, als een ballonnetje te laten dobberen in de sloot.

Nu lees ik tot mijn grote vreugde dat er een nieuwe vorm van experimenteren is, nou ja, nieuw, er is vaker op geëxperimenteerd. *Kuch.* Experimenteren op mensen.

Minister Blok wil onderzoeken hoe ver een huurbaas een huurder kan uitknijpen, afpersen en uitpersen. Een experiment dat bij voorbaat gedoemd is te lukken en navolging verdient met experimenteel uitknijpen in de zorg, experimentele kortingen op de uitkeringen en experimenteren op de ouderen. Misschien dat u er nog een kunt bedenken. En de oorlogsvluchtelingen niet te vergeten. Die zijn zeker een experiment waardig.

Bron.

Karatetrapleed

U heeft er vast wel eens van gehoord; niet kunnen bewegen tijdens een droom, een handig mechanisme waardoor u in uw dromen de meest geweldige avonturen kunt beleven zonder uit uw bed te rollen dan wel uit het raam te springen. En dat werkt meestal perfect. En soms niet. Slaapwandelaars kunnen daarvan meespreken.

Nu ben ik geen slaapwandelaar. Ook sla ik mijn vrouw niet in mijn slaap. Ik lijd aan een zeer onderbelichte slaapstoornis: Karatetrappen uitdelen in mijn slaap.

Soms gaat het fout met mijn voeten. Dat komt omdat ik in mijn dromen regelmatig een volleerd karatespecialist ben, niveautje Bruce Lee schat ik. Het is best fijn om in je dromen een tegenstander met een volleerde karatetrap uit te schakelen. Zolang je voeten en benen aan je lijf maar niet meedoen.

Mijn hond slaapt graag aan het voeteneind van mijn bed. En u raadt het al. Ik ben wel eens wakker geworden van mijn hond die piepend en jankend als een malle door de slaapkamer rent omdat hij zojuist een perfecte karatetrap van mij heeft mogen ontvangen. Maar het kan nog veel erger.

Want tegen een hond schoppen is vervelend, maar doet in tegenstelling tot de hond, mij geen pijn. En vannacht was het weer zover. Ik deelde een karatetrap uit aan mijn gedroomde vijand. Recht voor zijn raap!

Ik schrok wakker van een harde knal en een pijnlijke grote teen. Ik had, zo hard als ik kon, een karatetrap uitgedeeld. Tegen de muur wel te verstaan. En een muur is in tegenstelling tot mijn hond, niet zacht, geeft niet mee en stoort zich totaal niet aan mijn karatetrap.

Kermend van pijn greep ik naar mijn teen, en schreeuwde zo zachtjes mogelijk auwauwauw!

Toen ik vanmorgen wakker werd deed mijn teen nog steeds zeer. En mijn hond wist het. Ik zweer het je, hij gniffelde, recht in mijn gezicht. En staarde naar de riem. Want mijn hond moet uit en wil uit. En ik kom mijn verplichtingen na.

Met een pijnlijke teen is het lastig hond uitlaten. En mijn hond trok daarom extra hard aan de riem. Hij nam wraak op de karatetrappen die ik aan hem uitgedeeld had. En vertelde aan iedere hond die hij tegenkwam wat mij overkomen was. En alle honden huilden van het lachen.

4 maanden dood

Dood zijn en na 4 maanden naast je bed gevonden worden. Door de automatisering. Geen melkboer meer aan de deur. Geen huurbaas meer aan de deur. Niemand die je elektriciteit- of gasmeter controleert. Slimme meters en automatische incasso. Alles wordt betaald en automatisch voor je afgehandeld.

In de toekomst zullen de ouderen door robots verzorgd worden. En als u op respectabele leeftijd doodgaat blijft de robot u verzorgen. Want de robot heeft niet door dat u kassiewijle bent. Dus zal de robot uw stoffelijk overschot een bad geven. En u eten voeren. U morst. De robot veegt uw mond schoon en brengt u naar bed. Want het is al laat. En u mag zich niet te druk maken. U moet morgen gezond weer op.

Bron

Joris en het blote voetengedoe

Joris zag je nooit zonder sokken in zijn sandalen. Hij vond dat blote-voeten-gedoe in sandalen maar vies. ‘Het plakt en het stinkt,’ vond hij. Natuurlijk waren er mensen die wat van Joris en zijn sokken vonden, maar Joris trok zich daar niets van aan.

Op een goede dag kreeg Joris nieuwe buren. Midden in de zomer. En de nieuwe heer des huizes droeg sandalen. Met sokken. Witte sokken. Dat durfde Joris niet. ‘Respect,’ dacht Joris.

Joris besloot ook witte sokken te gaan dragen in zijn sandalen. ‘Stoer toch?’ Op een goede dag ging een andere buurman sokken in zijn sandalen dragen, gestreepte sokken, maar een kniesoor die daar op let.

Een jaar later droeg de hele straat sokken in sandalen. Joris viel niet meer op. En dat vond Joris best wel prettig.

Joris en de wassende maan

Joris werd wakker van geklop op het slaapkamerraam. Joris had op school geleerd je ouders te waarschuwen als er in de nacht iets raars gebeurde, maar Joris waarschuwde zijn vader maar niet want dan moest hij morgen voor straf na het afwassen en stofzuigen zonder eten naar bed.

Joris schoof het gordijn voorzichtig opzij; het was de wassende maan die bij Joris aanklopte: ‘Of Joris zijn rug wilde boenen.’ De wassende maan gaf Joris een borstel waarmee hij zijn rug kon boenen.’Wat zijn dat voor bulten en deuken op je rug?’, vroeg Joris. De wassende maan legde Joris uit dat hij psoriasis had en dat hij zich daarvoor een beetje schaamde. ‘Vandaar dat je mijn rug nooit kan zien,’ legde de wassende maan uit.

Joris probeerde de wassende maan te troosten en boende de rug van de wassende maan extra schoon. Joris boende zo hard dat de schilfers van de rug van de wassende maan als sneeuw om hem heen viel. De wassende maan kreunde zachtjes, blij als hij was van die jeukende schilfertjes verlost te worden.

Na de borstelbeurt bedankte de wassende maan Joris hartelijk. Joris beloofde dat hij niemand iets zou vertellen over de psoriasis op de rug van de maan. Joris veegde alle schilfertjes van de rug van de maan netjes op en deed ze in de prullenbak. De wassende maan stond alweer hoog aan de hemel en waste en waste zich tot hij weer helemaal schoon en vol was.

Dag wassende maan! Dag Joris!

Joris en de ondergaande zon

Die avond moest Joris vroeg naar bed, voor straf, meteen na het afwassen en stofzuigen. In zijn slaapkamer keek Joris naar de ondergaande zon, en hij mijmerde over de zon en waar de zon naartoe ging.

Een minuscule melkboer met een piepkleine melkwagen stootte Joris aan: ‘Of hij een reisje naar  de ondergaande zon wilde maken.’ Natuurlijk stemde Joris in, wie wil er niet naar de ondergaande zon?

Om de reis te kunnen maken moest Joris een flesje melk opdrinken. Joris nam een slok en prompt kromp hij naar het formaat van de melkboer.

De reis was kort en vlug. Alles leek sneller te gaan nu Joris zo klein was. De melkboer stapte uit zijn melkwagen en maande Joris hetzelfde te doen; ze waren bij de ondergaande zon gearriveerd.

De zon zakte in een diepe kloof; als een enorme munt in een gigantische gleuf. Joris durfde niet te dicht bij de rand te komen vanwege zijn hoogtevrees.

‘Wil je de zonsopgang ook zien?’, vroeg de melkboer aan Joris. Joris knikte en even later reden ze de andere kant op, naar de zonsopgang.

De zonsopgang was veel warmer dan de zonsondergang, dus Joris en de melkboer konden alleen het begin van de zonsopgang bijwonen. Maar dat vond Joris niet erg; hij was moe geworden en wilde gaan slapen.

De melkboer zette Joris af in zijn slaapkamer en gaf Joris een fles melk om weer groot te worden. Joris kroop onder de dekens en bedankte de melkboer.

Dag melkboer! Dag Joris!

Welterusten.

Bevroren tranen

Ik word altijd een beetje verdrietig als er zaken vernield worden die belangrijk zijn, ons er op wijzen wat er zoal fout kan gaan in een maatschappij. Westerbork was dit keer aan de beurt. Er is een traan gestolen.

Mocht u degene zijn die de trofee in huis heeft, mag ik u dan verzoeken de traan terug te brengen. U mag dat stiekem doen. Niemand zal er verder iets van zeggen. Niemand zal ooit weten dat u het gedaan hebt.

Mocht u besluiten uw trofee te houden, dan hoop ik dat u in de hel komt en eeuwig zal branden en dat u eindeloos zult huilen tot er geen tranen meer zijn, u uitgedroogd bent als een mummie, een uitgewrongen stuk zeemleer. En dat er nog een druppel rest.

Die bevriest.