Met glijmiddel en speculum

En dan word je herkend, met dank aan een gynaecoloog die zijn patiënten filmt tijdens het onderzoek. Ik heb even op internet gekeken wat deze specialist naast het filmen met pen en horloge zoal doet.
Hij toucheert de patiënt: hij zit met zijn vingers te wroeten in de geslachtsdelen van de dames. Natuurlijk gebruikt hij glijmiddel en draagt hij beschermende handschoenen. Zo kan hij de eileiders, eierstokken en baarmoeder onderzoeken.
Met een speculum, ook wel eendenbek genaamd, kan de de baarmoedermond en de vaginawand worden onderzocht.

Ik vermoed dat onze filmdokter een afwijking heeft. Misschien dat een inwendig onderzoek met glijmiddel en speculum meer klaarheid geeft. Natuurlijk eerst even toucheren. Dit keer niet met de vingers, maar met de vuist.

Een stukje geschiedenis

Ze treurde in stilde terwijl ze naar de smeulende resten keek van het huis waar ze al die jaren had geleefd.
Al haar herinneringen waren in rook opgegaan, zoals liefdesbrieven uit haar jeugd, huwelijksgeschenken en foto’s.
Haar kinderen waren daar opgegroeid en ze had ze een voor een uitgewuifd, toen ze groot genoeg waren om zelfstandig door het leven te gaan

Nu haar geschiedenis tot stof was vergaan moest ze even huilen. Haar man probeerde haar te troosten: “Ach kom lieverd, dan beginnen we toch gewoon opnieuw.”
Zijn vrouw huilde nu nog harder: “Heb ik iets verkeerds gezegd?”

Hoe kon de arme man weten dat het stukje van haar geschiedenis, dat verbrand had moeten worden, nog steeds naast haar stond.

Niets aan de hand

Ik neem bijvoorbeeld altijd een biografie van John Lennon mee: maatschappelijk geëngageerd.
Met warm weer draag ik altijd een korte broek en een hemd met korte mouwen: no attitude.
Ik kleed me niet te netjes en laat mijn baard een paar dagen staan: ik ben niet ijdel.
Voor ik ga oefen ik altijd even mijn onverschillige blik voor de spiegel.
Ik twijfel of ik een zonnebril moet dragen of niet. En welk model?
Ik neem voor de zekerheid een stel mee, we zien nog wel. En de zon moet wel echt schijnen natuurlijk.
Verder ben ik er helemaal klaar voor en kan ik in de wachtkamer van de psychiater laten zien dat er niets met mij aan de hand is.

Mijn Zwager

Mijn zwager praat vanachter uit zijn keel: een metalig geluid.
Ik kan hem nauwelijks verstaan.

Hij vertelde me kortgeleden een grap.
Het was iets met: “Miauww!”, verkrampt gekraak en nog eens: “Miaauuw!”
Waar het over ging, geen idee.
Hij ging keihard lachen en keek me vol verwachting met grote ogen aan.
Ik lachte met lichte gene en glazige ogen naar hem terug.
Om uit de situatie te ontsnappen besloot ik, nog na hinnikend omwille van de geveinsde lol, een plasje te gaan doen.

Mijn vrouw heeft me in het begin van onze relatie toevertrouwd dat mijn schoonzus van haar man verlangt zittend te plassen: ik moest er ook aan geloven.
Zeker weten dat mijn zwager weet dat ik zittend plas.

Dikke kuiten

Mijn enkels zijn veel dikker. Die wijde hardloop-broekjes zouden mij niet passen: veel te dikke bovenbenen. Met aan de binnenkant oude wijven vel: rimpelig lil. Ik merkte dat voor het eerst op toen ik een jaar of 40 was. Het is sindsdien alleen maar erger geworden.

Ik kijk naar de laatste vijf kilometer. Een Ethiopiër is er vandoor gegaan. “Kijk eens goed naar zijn enkels. Sprietjes zijn het. Vind jij ze niet te mager?” Ik wacht niet op antwoord. Ik knijp eens in mijn kuiten. Mijn kuiten zijn lekker stevig. Ik ga voor de spiegel even op mijn tenen staan. Stoer. Tevreden loop ik naar het wijnrek. “Jij ook eentje?” Ik wacht niet op antwoord en schenk een glaasje in.

Dunne Enkels

Magere mannetjes en -vrouwtjes, waarvan je zou kunnen denken dat ze opgepikt zijn uit een van de uitgedroogde Sahel landen, zetten het op een lopen. Afgetrainde gezichten, grote tanden in te kleine kaken, rennen zo hard ze kunnen. Uitstekende botten met rugnummers houden rare wijde broekjes, die veel te ruim om hun pezige billetjes wapperen, omhoog. Ingevallen wangen, met daarboven diepliggende ogen, kijken schichtig om zich heen, alsof ze ieder moment besprongen kunnen worden door een roofdier. Ellebogen op schouderhoogte, die een beweging maken alsof ze voor willen dringen. Witte Nike loopschoenen klapperen met hun zolen op het zwarte asfalt. Dan ontstaat er een kopgroepje. Ze hebben allemaal een onuitspreekbare naam en gaan zo hard omdat ze dunne enkels hebben.

De plensbui

Onderweg naar school begint het te regenen: ik loop wat sneller door. Dan gaat het nog harder regenen: ik vind het een beetje eng worden. Dan begint het te plenzen, keihard, in de windstilte, alleen maar regen. Regendruppels spatten uiteen op de betonnen stoeptegels, als steekwapens, scherp en blikkerend.

Een claustrofobisch gevoel maakt zich van me meester. Ik ontwaar een chloorgeur: geur van paniek. Mijn neusgaten willen snuiven en staan wijd open. Mijn ogen zien alleen maar opspattend water. Mijn sandaaltjes en sokjes zijn kletsnat.

De regenbui is voorbij, een laatste druppel klettert hol op een omgekeerde, zinken emmer. De stilte zuigt aan mijn doorweekte oren. Ik sta stil en huil zachtjes, heel even maar. Gelukkig heeft niemand dat gezien.