Nico en zijn baasje

Nico is een trotse hond, een fiere, witte, blauwogige husky. Iedere ochtend liet Nico zijn baasje uit voor een lange wandeling. Het baasje van Nico was minimaal 10 jaar ouder dan ik, maar zag er 10 jaar gezonder uit. Samen met mijn hond keken we altijd een beetje vertwijfeld naar Nico en zijn baasje. Ik voelde me dan geneigd mijn vetrollen te tellen en mijn hond begon dan wat ongerust aan zijn geslacht te snuffelen. Een intimiderend stel zogezegd.

Maar op een goede dag zagen we het baasje van Nico niet meer. Was hij misschien op vakantie? Eergisteren hoorde ik van een buur wat er aan de hand was: ‘Het baasje van Nico is dood, kanker.’

Gisteren sprak ik even met de weduwe van het baasje van Nico: ‘Ze gaven hem nog 2 jaar, maar na twee maanden was hij al overleden.’ Ze keek me verdrietig aan: ‘Maar vorige week heb ik een afvoerpomp vervangen, op Youtube stond een filmpje hoe het moest.’ Het verdriet in haar ogen maakte plaats voor trots. Het was het soort trots dat Nico voelde voor zijn baasje.

Invasie

Wat moet je ermee, met mensen die moord en brand schreeuwen over de Syrische vluchtelingen en iets roepen over invasie, gelukzoekers en islamisering. Zien ze dan niet hoe Syrië verscheurd is geraakt door moordende hordes. En als ze niet moorden, dat martelen ze je wel. En als ze dat niet doen, dan is er wel een westerse mogendheid die bommen op ze gooit. Tandeloos vluchten in een bootje, vrouw en kinderen verzuipen als ratten. Want ze willen de waanzin, de angst, een hel waarvan wij niet eens durven dromen, ontvluchten. En dan roepen de schreeuwers dat het gelukszoekers zijn: Profiteurs, ze hebben een mobieltje!!

Schamen die schreeuwers zich niet, of zijn ze overspoeld door een tsunami van haat en is hun verstand murw geslagen met het nooit eindigende geschreeuw: Grenzen dicht! Islamitisch gevaar! Tsunami! Invasie! Gelukszoekers! En dan hou ik het nog netjes.

En het schreeuwen gaat maar door. En door. En door. Minder minder minder! ‘Dan regelen we dat voor u.‘ Applaus!

Applaus voor haat. Applaus voor intolerantie. Applaus voor racisme. Applaus voor jezelf.

Navels met een bobbeltje

Ik vind bobbeltjes op navels lelijk. Alsof er een wratje uitgroeit. Ik kan er niets aan doen. Mijn navel heeft geen uitstulpingen, en daar ben ik trots op. Mocht er ooit iets uitgroeien, dan laat ik het met wortel en tak verwijderen. Ik zou niet kunnen leven met een bloemkool in mijn navel. Weet u wat ook lelijk is? Navels van hoogzwangere dames. Het lijkt net alsof er nog een extra embryo uit de navel groeit. En dan die rare donkere streep onder de navel, hoewel dat nu niet het onderwerp is, ik vind daar wat van. Ik hou sowieso niet van bloot moet ik toegeven. Met mijn blote bips in de natuur. Daar komen alleen maar vliegen op af.

Ook verschenen in 120w.nl

De scheiding

Het was een heldere nacht en duizenden kometen schoten door de lucht. Overal waren mensen buiten om het spektakel te zien. Natuurlijk deed iedereen zijn of haar wens. Wensen van haat, wensen van liefde en wensen die er tussenin zaten. Soms kwam een wens uit, zoals de wens van mijn buurvrouw, die wenste dat haar man spoedig dood zou gaan. En de wens van een jongen verderop, hij kreeg zijn iPhone de volgende dag.

Er was ook een meisje dat die nacht naar buiten keek. Ze lag in bed en ze was verdrietig. Ze wenste dat haar ouders geen ruzie meer zouden maken. Maar haar wens kwam niet uit. Jaar na jaar vochten haar ouders om grote dingen en om kleine dingen ja, ze vochten zelfs als het meisje trots thuiskwam van school met een prima rapport.

Een paar jaar later, het meisje was inmiddels een puber die naar de middelbare school ging, gebeurde er iets raars. Het meisje kwam thuis van school en haar ouders hadden geen ruzie. Haar ouders zaten samen aan de keukentafel een kopje koffie te drinken. Het meisje was blij, schonk zichzelf een kopje thee in en ging gezellig bij haar ouders zitten. Het meisje vertelde over dit, het meisje vertelde over dat, het meisje vertelde zelfs over een slechte cijfer dat ze voor Frans had gekregen, het maakte niet uit, haar ouders werden niet boos.

‘We moeten je wat vertellen,’ zei de mamma van het meisje toen het even stil was, ‘pappa en mamma gaan scheiden.’ Nu werd het meisje boos:’ Waarom besluiten jullie uit elkaar te gaan op de dag dat jullie geen ruzie hebben?’ riep ze. ‘Waarom zijn jullie niet uit elkaar gegaan toen jullie steeds ruzie hadden?’ ‘We hebben geen ruzie meer omdat we besloten hebben uit elkaar gaan,’ legde haar pappa uit. Ze moesten alle drie huilen.

In de weken voor de pappa van het meisje het huis verliet was alles rustig in huis. Het meisje had het nog nooit zo goed gehad. Mamma was lief, pappa was lief. Het meisje was blij dat er eindelijk geen ruzie was. Het toeval wilde, dat de nacht voor haar pappa zou verhuizen er weer een sterrenregen zou zijn.

Iedereen die die nacht keek deed een wens. Ook het meisje stond buiten te kijken naar het spektakel en ze wenste dat pappa gewoon thuis zou blijven. De pappa van het meisje wenste dat zijn dochter gelukkig zou worden. De mamma van het meisje wenste dat haar toekomstige ex niet zou vechten om ‘haar’ dochter. Mijn buurvrouw stond ook buiten, haar wens was een paar jaar geleden al uitgekomen en ze durfde het dit keer niet aan om weer een wens te doen.

De volgende dag verliet pappa het ouderlijk huis van het meisje. Hij had sinds de beslissing om te scheiden geen ruzie met haar moeder meer gemaakt en zou nooit meer ruzie met haar moeder maken. Ook haar moeder maakte geen ruzie meer met haar vader. De wens van het meisje, die van jaren terug, dat haar ouders geen ruzie meer zouden maken was eindelijk uitgekomen. De prijs die daarvoor moest worden betaald was hoog, maar niet te hoog. Daarom vond het meisje het niet zo erg dat pappa verhuisde. Ze is nog steeds dol op haar pappa en mamma en maakt u zich verder geen zorgen, met het meisje gaat het prima.

Een lul die een rechterhand nodig had

Na ruim een jaar verkering te hebben gehad vertelde ze me voor het eerst iets over haar vorige vriend. Het bleek een persoon te zijn met een verlamde rechterarm. Ik dacht even aan mijn benen; ik liep mank omdat mijn alternatieve ouders weigerden me in te enten voor welke ziekte dan ook, waardoor ik polio kreeg.

Ik vroeg haar waarom het uit raakte met haar vorige vriend. Ze wist me na enig aandringen te vertellen dat hij moeite had met masturberen en dat hij van haar verlangde dat probleem voor hem op te lossen. En ze vond dat net iets te ver gaan.

Nu ben ik meer van de orale seks, ik vind niks lekkerder dan een pijpbeurt terwijl ik mijn liefje bef. Met mijn duim op haar aars, dat wel, want ik ben niet zo van de poeplucht.

Nu had ik na haar bekentenis een beetje moeite met haar keuze wat haar vorige vriendje betreft omdat mijn liefje op gehandicapten leek te vallen.
Ik besloot dat als dat zo was, haar een foto van een bijzonder lelijke vrouw te laten zien en haar te vertellen dat het mijn ex was zodat ze dan zou gaan denken dat ik op lelijke vrouwen viel waardoor ze zelf het gevoel kraag dat ze lelijk was.
Ik vroeg haar waarom ze mijn ‘manke ik’ wel wilde pijpen en haar vorige vriendje niet wilde bevredigen, immers, masturberen is toch iets minder intiem dan orale bevrediging.

Ze vertelde over mijn lekkere lul en hoe ik haar zo lekker befte, hoe ze klaar kwam terwijl ik klaar kwam, ze vertelde me over hoeveel ze van me hield, wat voor fijne man ik was.

‘Dus die gast met die lamme arm was gewoon een lul,’ zei ik tegen haar. ‘Ja,’ zei ze, ‘het was een lul die een rechterhand nodig had.’

‘Wat als ik een verlamde rechterarm had gehad?’, vroeg ik haar. ‘Wat als ik geen mond had gehad?’, reageerde ze. ‘Dan had jij mijn rechterarm mogen zijn,’ antwoordde ik voorzichtig. Op dat moment wist ik dat onze relatie zo goed als voorbij was.

Russische vrouwen willen altijd wel

Met de hond wandelen is een van mijn lievelingsbezigheden. Het is een leuke manier om met mensen in contact te komen en met een beetje geluk kan je een leuk meisje die haar hond uit laat aan de haak slaan. Helaas is me dat nog nooit overkomen, maar we houden de moed erin nietwaar?

Het lastige is dat ik nooit weet wat ik tegen een vrouw moet zeggen. Verder dan: ‘wat een lief hondje,’ kom ik eigenlijk niet. Ik lach altijd vriendelijk naar vrouwen, maar om een of andere reden werkt dat niet. Sterker nog, ze lopen vlug door terwijl mijn hond echt niks doet.

Nu heb ik via internet een ‘Russisch meisje’ leren kennen en met haar een afspraak gemaakt. Russische vrouwen zijn mooi en willen altijd wel met een westerse man omdat die meer geld hebben en minder zuipen en zo.

Ik zit inmiddels een half uur op het Russische meisje te wachten maar tot nog toe heb haar dit restaurant niet zien binnenkomen; ik had geld voor haar overgemaakt voor vliegtickets en hotelkosten en afgesproken dat ik haar hier zou ontmoeten. Ach, misschien komt ze wel helemaal niet en houdt ze me voor de gek.

Tja, het is inmiddels tien uur en ik moet naar huis. Het lijkt er op dat ze me bedrogen heeft en dat mijn Russische droom uiteen is gespat. Bovendien moet ik mijn trouwe hond uitlaten. Hij zit al uren op me te wachten en ik wil zijn vertrouwen niet beschamen.

Ik ben weer thuis. Mijn hond is blij me te zien. Hij springt bij me op omdat hij uitgelaten wil worden. Dit keer gaat hij extra lang met zijn baasje wandelen want je weet maar nooit, misschien komt zijn baasje nog een leuke vrouw tegen.

Siep

Als gehypnotiseerd staarde Siep naar het vuur. Siep probeerde zijn ogen zo lang mogelijk open te houden opdat zijn oogvocht een caleidoscoop van warme kleuren voor hem zou maken. Na een minuut sloot Siep zijn ogen om de kleuren te laten sudderen in zijn geest. De caleidoscoop biggelde langs Sieps gloeiende wangen naar beneden en stroomde als zout water in zijn mondhoeken. Siep was volmaakt gelukkig, zijn tijd stond even stil. Siep keek en luisterde naar het vuur en nam de warmte in zich op. Toen voelde Siep een een hand op zijn schouder. Siep hoorde de kille stem van een agent: ‘Meekomen.’ ‘Nog heel even,’ smeekte Siep. ‘Vooruit maar,’ antwoordde de agent, ‘tenslotte zijn we allemaal een beetje pyromaan.’

 

 

 

 

Fotomomentfoto’s

Mijn vrouw is duizelig. Ze keek naar fotomomentfoto’s van de leden van het Nederlands koninklijk huis en nu zit ze heel stil om bij te komen. ‘Het is geen Ménière’, zei mijn vrouw. En inderdaad; ze ligt niet op de grond te duizelen en te braken. Ik vroeg of ik iets voor haar kon doen: ‘TV even aan?’ ‘Liever niet, te duizelig, geef me het voetbankje maar.’
Ik kijk nog even naar de fotomomentfoto’s waar mijn vrouw duizelig van werd en zie niets bijzonders.

En nu maak ik me zorgen. Zal mijn vrouw nooit meer fotomomentfoto’s kunnen kijken? Zal mijn vrouw me nooit meer kunnen roepen: ‘Johan, kom hier, kijk deze schattige foto van Alexia eens!’ En dat ik dan moet zeggen: ‘Ach wat lief.’

Natuurlijk maak ik me geen zorgen, ik lieg. Misschien ben ik nu eindelijk verlost van dat fotomomentgedoe. Misschien wordt ze nu ook duizelig van bijvoorbeeld ‘Boer zoekt vrouw.’ Zou dat niet geweldig zijn!

Maar dat laat ik natuurlijk niet merken. Ik hou van mijn vrouw en blijf bezorgd. Ik hoop dat ze snel weer beter is en mij weer kan lastig vallen met schattige foto’s die ik moet zien. En dat ik dan tegen haar kan zeggen dat ik een beetje duizelig ben, een voetenbankje nodig heb en dat we Boer zoekt vrouw dit keer verstek moeten laten gaan.

Buitenlucht

Ze was lijkbleek en door al haar rimpels was het alsof haar huid versierd was met crêpepapier. Ze wilde naar buiten, van de zon genieten. Maar het mocht niet, vanwege stofjes, schimmels en stuifmeel. En ze slikte vitamine D, dus wat heb je buiten dan nog te zoeken?

Toen haar verzorgster even niet oplette reed ze, zo hard als het motortje van haar rolstoel het toeliet naar buiten en zoog een teug buitenlucht naar binnen, met stofjes, pollen en schimmels en al.

Ze kreeg een hoestbui die ze niet zou overleven. Ze hunkerde al jaren naar het vergaan tot stof, al was het maar om door de wind gedragen te worden naar plekken waarvan ze alleen maar had durven dromen.

Homo’s voetballen niet

Nog steeds actueel.

Carels uitingen

Herman is teammanager. Hij leidt een groep productontwikkelaars en marketeers. Stuk voor stuk mensen met HBO- respectievelijk academisch niveau en allemaal mensen met een behoorlijk eigenwijs karakter. Niets mis mee, daar zijn ze zelfs op geselecteerd, meelopers leveren geen creatieve prestaties. Maar goed, geen makkelijk team ook, om leiding aan te geven, bedoel ik. Maar het gaat Herman prima af. De grote lijnen bewaken, de weg er naartoe vrijlaten. Meedenken zonder al te sturend te zijn. Herman is een prima teamleider, jong nog, en ambitieus.

View original post 361 woorden meer