In het holst van de nacht,
wandel ik,
op zoek naar vrede,
eeuwige stilte,
rustig door de buurt.
Het duister,
mij omringend,
mijn geest verrijkt,
door geluiden die ontbreken,
en mijn rust verstillen.
De echo van de tegels,
onder mijn hakken,
strelen mijn oren,
geblaf in de verte,
verdiept het moment.
Opgestoken paardenstaarten, mager en bleek gezicht, met bijbehorend slecht gebit. En als je ze aankijkt: “Lekker pijpen voor een geeltje”? Als melkmachines staan ze voor je klaar; de heroïnehoertjes, her en der verspreid op de Wêze en haar zijstraten: Geld erin gooien en ze zuigen je kwak er routinematig uit. Als ik een opgestoken staartje zie moet ik nu nog aan dat trieste beeld denken.
Met Rob Oudkerk heb ik een misbruiker bij dat beeld. De schuldbekentenis over zijn ziekelijke jacht op verslaafde hoertjes kan Oudkerk bij mij niet meer redden. Steeds als hij aan tafel verschijnt bij ‘Pauw en Witteman’ of ‘De wereld Draait Door’, zie ik bij hem, tussen de benen, een verslaafde paardenstaart op en neer bewegen.
Als een baby kroop de kalende 60er door de kamer terwijl een andere gebruiker cocaïne voor hem kookte om te basen. Terwijl het goedje in de lepel pruttelde ging de man met zijn hoofd achterover geslagen naast de voorbereider zitten Hij deed me denken aan een brave hond die op zijn beloning wachtte, maar ook aan een krolse kat die langs de benen van een voorbijganger strijkt. Schaamteloos kwijlde hij begerig naar het met zilverpapier afgedekte glaasje waar de gekookte cocaïne op werd verpulverd. Toen hij met een aansteker het spul verhitte en de vrijkomende dampen begerig diep opzoog zag ik hoe hij als een incontinente kleuter met weg draaiende ogen zijn high onderging.
Ik vroeg wat die man mankeerde; zoiets had ik nog nooit gezien.
„Hij based een keer per maand, want hij is bang om verslaafd te raken“ , werd me uitgelegd, „en op de andere dagen wacht hij op de dag dat hij ‚mag’ basen“.
Er was me al eens verteld dat cocaïne basen heftig is, en deze vertoning maakte me wel heel erg duidelijk dat een keer proberen dramatische gevolgen kan hebben.
Enthousiast wees hij van krijtbord naar leerling, met een aanmoedigend “yes? yes?” Meneer Graafsma; leraar Engels, enthousiast, kettingroker, soms beneveld.
Dan vertelde hij over zijn zoons liefdevol, bewonderend, begeesterd, wild gebarend,… Eerbiedig luisterden we naar zijn verhalend verdriet, zijn passie….hulpeloos. Het syndroom van Down, de strop om zijn trots, verzacht met een nevel…. Het werd tijd voor zijn pensioen, afscheid….Onze geliefde leraar Engels…weg….
We hoorden gefluister over zijn drinken, zijn kroeglopen, zijn pijn… Ik wilde het niet weten, niemand wilde het weten… Leerlingen en collega’s die Graafsma kenden kregen een bericht van de directeur… Meneer Graafsma is dood…..
Het syndroom van Down, de strop om zijn trots, had een eind aan een leven gemaakt: Zijn leven.
Tegen beter weten in nam ik nog een fikse haal, het zweet brak me uit, dit gaat fout… Ik vond de weg naar buiten..merkte dat vooruitlopen als achteruitlopen, werd ervaren…Fuck!…
Een vriend stelde zijn toilet beschikbaar om vol te kotsen en zijn bank om op te liggen en te herstellen van al het moois dat een fikse joint kan bieden.
Die muziek…zo mooi,..hemels,..ik dommelde even en was klaar om de kroeg weer in te duiken.
Ik vroeg wat voor prachtige muziek dat toch was. Hij draaide de muziek later weer, maar ik kon de muziek totaal niet plaatsen bij de hemelse geluiden die ik ervoer.
Ik besloot het voortaan alleen maar bij zuipen te houden.
Defrysk's Blog 