Joris en de spindokter

Joris lag, zoals hij wel vaker deed, in het gras te mijmeren over niets en alles, de zin en de onzin. Joris dommelde weg maar, net voor hij in slaap viel zag hij een ziek spinnetje spartelen. De spin hing in een takje dat boven het maaiveld uitstak. De pootjes van de spin waren in de knoop geraakt met zijn spinsel. Joris, behulpzaam als altijd nam de spin in zijn handen en probeerde voorzichtig het spinsel van zijn pootjes te peuteren. Maar spinsel van een spin is kleverig en Joris hoorde iets kraken; Joris had één van zijn pootjes afgebroken. Met een van pijn vertrokken gezicht wees de spin met een van zijn resterende pootjes naar een holletje in het gras. Boven het holletje in het gras zag Joris een bordje waarop stond: Spindokter. Joris liet het spinnetje los voor het holletje en gaf hem zijn pootje terug samen met het kluwen spinsel dat de spin nodig zou hebben voor later, als hij wederom een web ging bouwen. De spin bedankte Joris en beloofde hem voortaan beter op zijn pootjes te letten als hij weer een web ging maken. Joris excuseerde zich nog voor het afgebroken pootje maar de spin wuifde dat weg: ‘Ik heb heb er zoveel.’

Met een warm gevoel van tevredenheid ging Joris naar huis. Zijn lieve vader deed een middagdutje. Een prima moment om de boel eens op te ruimen en alles op zijn plek te zetten. ‘Een spin mag dan vele pootjes hebben, ik heb maar één pappa en die heeft maar 2 pootjes en die zijn niet altijd even stevig,’ mompelde Joris terwijl hij zich van zijn taak kweet.

Joris heeft een 10

Toen Joris zijn dictee terugkreeg van meester en hij: ‘Goed gedaan Joris,’ tegen hem zei kon Joris zijn geluk niet op. hij kreeg niet alleen, zoals gewoonlijk, een pluim voor netjes schrijven, Joris had ook een 10 voor zijn dictee: foutloos! Joris zweefde bijna van geluk want dit was de allereerste keer dat Joris een 10 kreeg voor een dictee. Dit was de eerste keer dat Joris een 10 kreeg voor ‘watdanook!‘

Joris huppelde blij naar huis om het dictee aan zijn lieve vader te laten zien. Maar toen Joris thuiskwam was zijn vader er nog niet; hij zat nog in de kroeg. Toen hij een uurtje later thuiskwam zag Joris aan de ogen van zijn vader dat hij moe was, de vader van Joris was zo moe, dat hij zelfs een beetje langzaam praatte. Joris besloot zijn vader maar niet lastig te vallen over zijn 10 en hem zijn dutje te laten doen.

Toen de vader van Joris wakker werd had Joris het avondeten al klaar, een bijzonder lekker maaltje met aardappelen, gehaktbal, bloemkool, wit sausje en een hartige jus. Joris was er wel een beetje trots op. Misschien wel een 10 waard. De vader van Joris zei niets en at alles op. ‘toetje?’, vroeg de vader van Joris. Joris schrok, hij was vergeten een fles vla te halen bij het boodschappen doen.

Na het afwassen moest Joris voor straf meteen naar bed. Joris keek nog een keer naar zijn 10 op het dictee alvorens hij het verscheurde. Een beetje huilend viel Joris in slaap. Een 10 heeft Joris nooit meer gehaald en dat was maar goed ook; daar hebben anderen alleen maar last van.

Drop

Als kind was ik dol op autodrop, het had de juiste smaak en de wikkels met de nutteloze weetjes maakten het feest compleet. Engelse drop vind ik smerig. Ik vermoed dat er kokos in is verwerkt en dat lust ik niet. Omdat ik Engelse drop zo smerig vond vroeg ik me vaak af waarom er geen Duitse drop was; dan kon ik oorlogje spelen tegen Engelse drop. En nu we het er toch over hebben, waarom is er geen Russische drop om oorlogje te spelen tegen de Duitse drop. Foute drop voor mensen die fout waren in de oorlog, dubbelfoute drop voor mensen die heel erg fout waren, waarom niet? In deze tijd mis ik moslimdrop, PVVdrop en waar is de extremistendrop? Een zak vol met kopstukken van Al Quaida en IS die ruzie zoeken met Amerikaanse drop en Engelse drop en alle andere drop. Duitse en Engelse drop tegen de Griekse en Russische drop. Waarom is er geen conflictendrop die smelt in de mond maar niet in de hand. Vredesdrop voor na het conflict, dat niemand daar ooit aan gedacht heeft.

Waar ik woon is drop niet altijd voorhanden, en vannacht kreeg ik trek in drop, gewone ouderwetse autodrop in aparte wikkels verpakt waarop iets stond wat je 5 minuten later alweer vergeten was. Helaas bestaat die autodrop niet meer. Conflicten bestaan nog wel, oorlogen gaan onverdroten verder, de PVV wordt alleen maar groter, islamofobie neemt groteske vormen aan, de ongelijkheid stijgt, om het over de zorg maar niet te hebben, en wat doet de Nederlandse dropindustrie ermee? Helemaal niets. Met eigentijdse, actuele drop had Nederland, en misschien zelfs de wereld er heel anders uit kunnen zien. Helaas is dat er nooit van gekomen, met alle gevolgen van dien.

Eerder verschenen in Krapuul

Joris is er klaar voor

Joris zag een touwladder die tot in de wolken reikte. De touwladder was Joris nog nooit eerder opgevallen, maar misschien hing de ladder er voor het eerst. De ladder wenkte Joris: Klim in mij. Joris sprong uit zijn bed en klom hoger en hoger. Toen Joris bijna bij de wolken aangekomen was keek hij nog even naar beneden om zijn slaapkamer en zijn bedje vanaf deze hoogte eens te bekijken: Misschien toch eerst maar eens opruimen.

Joris haastte zich weer naar beneden: Die ladder beklimmen kan altijd nog wel. Joris ruimde zijn slaapkamer op, maakte zijn bed op en stofzuigde de boel nog even; alles was weer netjes. Joris kon nu de touwladder op. Maar de touwladder was weg. Joris vond het wel een beetje jammer maar was blij dat zijn slaapkamer weer op orde was en dat niemand de rommel was opgevallen.

Vanaf die dag ruimde Joris zijn slaapkamer altijd keurig netjes op zodat, mocht de touwladder die tot in de wolken reikte ooit weer verschijnen, hij voorbereid was en niet eerst hoefde op te ruimen. Tot op de dag van vandaag is de slaapkamer van Joris netjes. Ondanks dat heeft Joris de touwladder nooit meer gezien.

 

Joris en de heks

Soms, heel soms sneed Joris, onderweg van school naar huis, een stuk af. Dan liep hij over een bospaadje langs een huisje waar een oud vrouwtje woonde met een gebochelde rug. Joris was doodsbang voor het vrouwtje omdat ze steevast, door het raam, Joris recht in de ogen keek met haar vurige blik als hij voorzichtig naar binnen gluurde. Joris stelde zich dan voor dat het oude mevrouwtje een heks was die hem wilde betoveren. Joris zette het dan altijd op een rennen, bang als hij was dat hij in een pad zou veranderen of zoiets.

Op een zomerse dag besloot Joris, om redenen die we niet weten, het bospaadje weer eens te nemen. Maar toen Joris zoals gewoonlijk naar binnen keek, keek niemand terug. De spanning viel van de schouders van Joris en veranderde in nieuwsgierigheid. Voorzichtig liep Joris naar het huisje en keek door het raam naar binnen. Joris zag een stoel waar het oude mevrouwtje op zat. Ze was zwartgeblakerd en bewoog niet: ‘Ze was dood!’

Voorzichtig voelde Joris aan de deur van het huisje. Hij was niet op slot en Joris sloop naar binnen. In de hoek stond een bezem. Dat moest wel een heksenbezem zijn! Joris besloot de bezem als trofee mee te nemen. Joris wilde nog naar het boek met toverspreuken zoeken maar de stank werd hem teveel. Eenmaal buiten in de frisse lucht probeerde Joris met de bezem te vliegen. Het vergeefse ‘hocus pocus!’ en ‘abracadabra!’ schalde door de lucht maar de bezem bleef roerloos.

Toen Joris hoorde dat zijn heks een oud eenzaam vrouwtje was die al drie weken dood in de stoel zat voor ze door hem werd gevonden, was Joris een beetje teleurgesteld; hij was voor niets bang geweest en hij zou nooit op haar bezem kunnen vliegen.

 

Joris heeft koorts

Op een goede dag voelde Joris zich niet lekker. Toen Joris zijn lieve vader met dit feit confronteerde zag de vader van Joris meteen wat er aan de hand was: Joris had koorts. Hoeveel verhoging Joris had weten we niet, de vader van Joris vond dat een graadje meer of minder er niet toe doen: ‘Koorts is koorts en je wordt niet beter van een thermometer.’ De vader van Joris stuurde hem naar bed met het advies voldoende water te drinken en hem niet lastig te vallen met gezeur en gemekker.

Joris viel vrijwel meteen in slaap en droomde van spoken, vuur en de hel. Joris droomde dat hij door het ijs zakte en verdronk. Joris was dan ook behoorlijk opgelucht dat er niets aan de hand was toen hij wakker werd. Maar toen zag Joris een trol zijn slaapkamer binnenwandelen die alle ramen opendeed en al zijn dekens afrukte om vervolgens kakelend van het lachen te vertrekken. Joris beefde van de kou en zag, nu zijn dekens afgerukt waren hoe allerlei ongedierte aan hem zat te knagen. Joris sprong uit bed en joeg alle beesten en beestjes uit bed, deed de ramen dicht, greep zijn dekens en ging weer slapen.

Dit ging zo een tijdje door tot Joris zich weer beter voelde. De koorts was weg! Een beetje duizelig klauterde Joris naar beneden; hij voelde zich een beetje slap en oh, wat had hij een honger! Maar toen Joris naar de keuken wandelde zag Joris meteen dat hij misschien wel drie dagen ziek was geweest en dat het maar goed was dat hij weer beter was. Dus eerst maar eens de boel op ruimen en de afwas doen, want, zoals zijn lieve vader altijd zei: ‘Ledigheid is des duivels oorkussen.’

 

Het geslacht van Joris

Joris had zijn vader nog nooit naakt gezien, waarom zou hij ook, tenslotte had zijn vader Joris ook nog nooit naakt gezien. Toch heeft Joris een glimp mogen opvangen van het geslacht van zijn vader. De vader van Joris droeg namelijk ruime witte Hema-onderbroeken, waar de rek volledig uit was. Joris schrok nogal toen hij een deel van het uitgezakte geslacht van zijn vader kon zien.

Joris wist nu hoe zijn geslacht er ongeveer uit zou zien als hij groot was. Zo vader zo zoon nietwaar? Joris kon zich niet voorstellen dat alle volwassen mensen zulke enge geslachtsdelen hadden. Joris vroeg zich af hoe vrouwen op hem zouden reageren als hij eenmaal groot genoeg was om seks met ze te hebben. Joris werd een beetje bang nu hij wist hoe lelijk hij zou worden.

Die nacht droomde Joris over een rimpelige, harige balzak die tot zijn knieën hing. Joris droomde van mensen die naar zijn uitgezakte balzak staarden in openbare toiletten die verstopt waren, kortom, Joris had een nachtmerrie. Toen Joris die ochtend wakker werd keek hij in zijn onderbroek. Gelukkig zag alles er nog gewoon uit en Joris besloot voortaan goed passend ondergoed te kopen waarvan je niets door de zijkanten kon zien.

Gelukkig heeft Joris nooit tijd voor ‘de meisjes’ gehad, omdat hij op zijn vader moest passen en hoefde hij zich zelden, soms bij de dokter, te ontkleden in het bijzijn van anderen. Joris vond het altijd knap van de dokter hoe hij net deed alsof er niets aan de hand was. Joris wist wel beter maar soms, heel soms twijfelde hij en wilde hij aan de dokter vragen wat er met zijn geslacht aan de hand was. Gelukkig heeft Joris dat nooit gedaan, want stel je voor wat voor verschrikkelijk antwoord hij dan misschien had gekregen.

Beter luisteren Joris!

Op een goede dag kreeg Joris kiespijn. Hij had al een tijdje een zeurderig gevoel in zijn kies, vooral na het ontbijt, maar nu was het echt raak. Zijn lieve vader maakte een afspraak met de tandarts om de de pijnlijke kies te laten trekken. Nu was Joris, om redenen die niemand begrijpt, nog nooit bij de tandarts geweest. En toen Joris eenmaal in de wachtkamer van de tandarts zat voelde Joris van de zenuwen zijn kiespijn niet meer, waardoor hij nog zenuwachtiger werd.

De geluiden die Joris in de wachtkamer hoorde waren ronduit griezelig. Door de hoge boortonen, het geslurp van pompjes en de mompelgeluiden van de tandarts sloeg de fantasie van Joris een beetje op hol. Gelukkig zat er ook een lieve mevrouw in de wachtkamer die Joris geruststelde: ‘De tandarts is heel kundig en is extra lief voor kinderen met kiespijn.’

Toen Joris eenmaal in de stoel van de tandarts zat voelde Joris zich al een stuk geruster. En toen de tandarts vertelde dat zijn pijnlijke kies niet getrokken hoefde te worden en slechts een vulling behoefde waarvan je niks voelde door een verdoving die ook niet echt pijn deed kon Joris zich eindelijk een beetje ontspannen. Maar het boren was echt wel eng!

Toen Joris weer thuiskwam liet Joris met wijd-open mond de vulling aan zijn vader zien. ‘Had ik je niet gezegd dat je de kies moest laten trekken?’, zei de vader van Joris nors: ‘ik kan dat allemaal niet betalen!’ Joris boog zijn hoofd, het was waar, zijn vader had gezegd dat zijn kies moest worden getrokken. Trekken is immers gratis bij de tandarts. Gelukkig kon zijn lieve vader een afbetaling regelen voor de dure vulling en kon Joris die afbetalen met zijn krantenwijk.

Joris krijgt een knuffel

Eens per maand stopte er een zwarte Camaro voor het huis waar Joris woonde. Het gebulder van de V8 maakte Joris steevast wakker. Door het slaapkamerraam keek Joris dan toe hoe een mevrouw met weinig kleren aan werd binnengelaten door zijn lieve vader. En steevast stond Joris dan op om buiten even een praatje te maken met de mijnheer in de Camaro. Als het koud was mocht Joris zelfs even in de auto zitten om de lucht van goedkope parfum, sigaretten en pepermunt op te snuiven.

Joris wist dat de mijnheer een oppas was voor de mevrouw die even bij pappa was omdat hij moeder zo miste. Joris vertelde de mijnheer dan dat hij zijn moeder ook zo miste. De mijnheer in de auto vertelde Joris over zijn eigen moeder en hoe ze geslagen werd door zijn vader. De mijnheer vertelde hoe hij zijn moeder probeerde te beschermen en te troosten. En dat hij daar nog te klein voor was. Joris vond dat allemaal heel zielig en was blij dat hij zo’n lieve vader had.

Wanneer de mevrouw klaar was met het troosten zijn pappa liep ze altijd nog even naar Joris om hem een ferme knuffel te geven en een dikke smakkerd op de wang. Joris kreeg dan altijd een warm gevoel, want hij wist dat hij te klein was om zijn pappa te troosten en hij was blij dat er een lieve mevrouw was die dat voor hem deed en dat er een sterke mijnheer was die op haar paste. Joris droomde dan even dat de mevrouw ook zijn moeder was en de chauffeur zijn grote broer die op hem paste.

Joris speelt vals

Joris kon nog niet goed schaatsen, daarom schaatste hij op houtjes met te gladde ijzers. ‘Op houtjes met gladde ijzers moet je het leren,’ zei de vader van Joris altijd, ‘anders kun je op noren niet goed schaatsen.’ Joris vond het dan ook behoorlijk dom van zijn leeftijdsgenootjes dat ze op hoge snelheid op scherp geslepen noren langs hem suisden zonder eerst behoorlijk schaatsen te hebben geleerd op houtjes. Hoofdschuddend werkte Joris aan zijn techniek waarmee het niet echt wilde vlotten.

Op een goede dag ging een van de ijzers van Joris kapot. Joris had 5 gulden in zijn spaarpot en ging met het geld en zijn schaats naar de katholieke smid die ’s winters schaatsen sleep voor zijn geloofsgenoten. Gelukkig kostte de reparatie maar een rijksdaalder. De volgende dag ging Joris weer schaatsen. Tijdens het schaatsen merkte Joris dat zijn gerepareerde schaats heel goed schaatste, veel beter dan zijn andere, niet gerepareerde schaats want, je begrijpt het al, zijn nieuwe schaatsijzer was netjes, zoals het hoorde, door de smid geslepen. Joris besloot daarom zijn andere schaats ook te laten slijpen.

De volgende dag stond Joris met geslepen schaatsen en 2 kwartjes armer weer op het ijs. Joris schaatste en schaatste en stapte over in de bocht alsof het niks was. Joris waande zich Ard Schenk. Joris kon schaatsen! Moe maar voldaan ging Joris die middag naar huis. Eindelijk was Joris klaar voor de noren die hij van zijn lieve vader zou krijgen als hij goed kon schaatsen. Misschien kan ik dan aan wedstrijden meedoen!

‘Heb je een paar guldens voor me?’, vroeg de pappa van Joris toen hij thuis kwam van de kroeg, ‘mijn shag is op en Jan krediet bestaat daar voor mij niet.’ Joris zweeg en gaf zijn laatste 2 guldens aan zijn vader. Verstandig als Joris was zweeg hij over zijn goeie techniek met het schaatsen. Joris had immers vals gespeeld door zijn schaatsen te laten slijpen en het zou heel gemeen zijn om zijn arme vader op die manier geld af te troggelen voor een paar noren.