Het graf van de tuinkabouter

Het was me al eerder opgevallen dat de tuinkabouter van de buren me altijd aan leek te staren. Lange tijd dacht ik dat ik het me inbeeldde maar op een goede dag bespeurde ik een vals glimlachje om de mond van de tuinkabouter terwijl hij me met vurige ogen nastaarde. Blijkbaar was het geen inbeelding maar was er iets met de tuinkabouter aan de hand.

Rond middernacht, bij nieuwe maan besloot ik een eind te maken aan de terreur van de tuinkabouter. Ik wenste niet nagestaard te worden door zo’n dood ding dat me bovendien uitlachte. Ik nam me voor de tuinkabouter uit de tuin van de buren te halen om hem elders te vernietigen.

Toen ik de tuinkabouter probeerde op te tillen bleek hij muurvast in de grond te zitten, onbeweeglijk, onverzettelijk. Alleen grof geweld zou uitkomst brengen. Ik bevestigde een stuk touw rond de nek van de tuinkabouter en bevestigde het andere eind van het touw aan de trekhaak van mijn auto. Ik zweer je, de ogen van de tuinkabouter keken zorgelijk en de valse glimlach was verdwenen.

De auto trok de tuinkabouter om, maar kon hem niet lostrekken. Het bleek dat de tuinkabouter wortel had geschoten in de grond. Gelukkig had ik een bijl om het kreng uit de grond te hakken. Toen ik de eerste wortel had doorgehakt zag ik dat er bloed uit de wortel stroomde, rood en zuurstofrijk. Maar het kon me niet boeien en ik hakte alle wortels door.

Ik zag dat het gezicht van de tuinkabouter asgrauw was geworden en zijn vurige ogen gedoofd waren. De tuinkabouter was dood. Ik maakte de tuin van de buurman weer netjes zodat het leek alsof er niets gebeurd was. Maar de tuinkabouter, die zag er nu wel bijzonder ongezond uit.

Een paar dagen later zag ik de buurman vanachter het raam naar me staren. Zijn ogen stonden vurig en zijn mond strak. In zijn tuin had hij een graf gemaakt voor, naar ik aannam, de tuinkabouter. Buurman wenkte me en nodigde me uit voor de begrafenis. Ik nam de uitnodiging aan, al was het maar om niet te laten doorschemeren dat ik het ding vermoord had.

De volgende dag vond de plechtigheid plaats. Maar ik zag geen tuinkabouter en ik vroeg aan de buurman waar hij was. ‘Tuinkabouters laten zich cremeren,’ zo legde buurman me uit. ‘Jij bent toch katholiek?’ Ik knikte instemmend. ‘Die laten zich meestal begraven,’ zei buurman. Ik voelde een harde klap op mijn hoofd. En nog een en nog een, tot ik dood was en in het graf van de tuinkabouter begraven werd.

Gebakken rijst met okra

Doe 2 eetlepels citroensap, 2 eetlepels rode wijnazijn, 3 eetlepels sojasaus en
een half theelepel gedroogde Spaanse pepers, tabasco of sambal is ook prima, in een wok. Ik maak gebruik van een elektrische wok omdat je daarmee de temperatuur zo goed kan regelen.
Snipper een ui, 2 teentjes knoflook, of meer als u dat lekker vindt en een eetlepel verse gember, liefst met een te scherp Albert Heijn mes, en doe dat bij het mengsel. Snij stevige tofu in handzame blokjes, in plaats van tofu kunt u ook champignons gebruiken, en voeg die toe. Alles even mengen en de deksel erop doen. Nu kunt u de okra die u inmiddels gewassen hebt in schijfjes snipperen. Topje en kontje niet toevoegen. Alles weer mengen en dan een paar uur laten staan voor het beste resultaat.

Ongeveer 45 minuten voor u gaat eten verhit u de wok, en laat u het mengsel zachtjes koken, liefst net niet koken als u begrijpt wat ik bedoel, zo nu en dan even roeren, gedurende een half uur of tot het geheel gaar is.

 

 

 

 

 

 

Als de okra bijna gaar is verhit u een flinke koekenpan en doet u er een flinke scheut olijfolie in, een snuif zout en een eetlepel saffraan, ook wel geelwortel of kurkuma genoemd, in de pan. Alles even door elkaar roeren.

 

 

 

 

 

 

Nu kunt u de (zilvervlies)rijst toevoegen die u eerder al gekookt hebt. Mocht u geen rijst voorhanden hebben, voorgekookte macaroni is ook prima. Alles goed door elkaar roeren tot alles heet is.

 

 

 

 

 

 

Nu kunt u de okra en toebehoren toevoegen en het geheel mengen.

 

 

 

 

 

 

Tenslotte voegt u een handvol of zoveel u lekker vindt, taugé toe, zet het vuur laag en doe de deksel op de pan. Alles even 10 minuten laten inwerken.

Smakelijk eten!

Ook gepubliceerd in Krapuul.

Hoe twee Syrische vluchtelingen een baan vonden

Ehab and Paula Radwan zijn eigenaars van het Egyptische restaurant.

Vanmorgen werd ik wakker met het nieuws dat twee Syrische vluchtelingen een baan hadden gevonden in een Egyptisch restaurant ergens in Canada. De eigenaar had al jaren gezocht naar een kok die het koken in die stijl machtig was. Dus keek de man eens rond bij de Syrische vluchtelingen die gearriveerd waren en wat bleek: twee koks die niets liever wilden dan (weer) aan het werk gaan werden gevonden en werken inmiddels in het Egyptische restaurant. Twee vliegen in één klap zou je kunnen zeggen, omdat de eigenaar van het restaurant zowel Arabisch als Engels spreekt zodat hij zijn koks Engels kan leren terwijl ze aan het koken zijn.

Waarom de woorden ‘gelukzoekers, tsunami, stroom, grenzen en vol is vol‘ in het bericht niet zijn gevallen is een raadsel. Ik denk dat Canada nog niet zover is als Nederland. Er is nog veel werk te doen.

Ik zag het bericht op CBC tv maar je kan het verhaal hier ook nalezen: CBC news

Coolcat neemt V&D-filialen over

Toen ik het bericht las moest ik aan de Coolcat op de drukke kant van de Nieuwestad in Ljouwert denken. Ik ben er, zegge en schrijve één keer geweest. De herrie van helse muziek was niet te harden. Een gesprek kon je er niet of nauwelijks voeren. De hippe werknemers keken mij (ons) aan of ik (we) van een andere planeet kwam(en). Het was alsof ik in een discotheek terecht was gekomen. Een plek waar ik dood nog niet gevonden wil worden. Begrijpt u wel.

En nu gaat Coolcat filialen van V&D overnemen. Om er, naar ik aanneem complete discotheken van te maken. Poorten naar de hel.

Mijn textielwinkel stond in de Schrans. ‘Kooistra’ heette hij. Hij staat er nog steeds volgens Google. Naast de Aldi. Na even zoeken zie ik dat de Aldi inmiddels verhuisd is.

Kleding voor een redelijke prijs. Een oase van rust. Je struikelde er over de wandelstokken van de ouden van dagen die er in alle rust en op hun gemak hun kleding konden passen en kiezen. Een plek waar ik mijn twee spijkerbroeken voor 50 gulden haalde en ander kleding die ik op dat moment nodig had. Twee keer per jaar ging ik er naartoe om er ongeveer 100 gulden te spenderen.

Ik vind het dan ook zonde dat Kooistra geen V&D-filialen overneemt. Een gemiste kans wat mij betreft.

Bron: Nu.nl/economie