Het wondje

Er was eens een mijnheer die een wondje aan zijn linker scheenbeen had hoewel, het was meer een huidschilfertje dat beetje stak, een beetje jeukte. De mijnheer krabde even aan het ongemak. Het schilfertje liet los en er stroomde bloed uit het wondje. Even deppen zou je zeggen maar nee, het wondje bleef bloeden. Een waterdichtpleistertje dan, maar nee, het bloed hoopte zich achter de pleister op tot de boel barstte. De mijnheer ging naar de dokter. De dokter krabde zich even achter de oren en liet een bloedonderzoek doen. Maar mijnheer had geen bloederziekte en had bloedplaatjes zat. Ook de specialist wist niet wat hij met de kwaal aanmoest. Het enige wat de zorg voor hem kon doen was een reservoirtje maken dat hij aan zijn scheenbeen kon binden. Het bloed kon dan opgevangen worden en mijnheer kon dan ongehinderd zijn dagelijkse dingen doen. En hoewel de inhoud vanhet reservoirtje op het eind van de dag een beetje ging klotsen en het gewicht dan als een blok aan zijn been hing kon hij er verder prima mee leven. Mijnheer verzorgde het wondje iedere dag met veel liefde en hield het zo vrij van ontstekingen en complicaties.

Op een zekere dag stopte het bloeden. Het was op het moment dat het hart van de inmiddels oude mijnheer er mee ophield. En de oude mijnheer eindelijk zijn wondje niet langer hoefde te verzorgen. Het reservoirtje niet langer hoefde mee te slepen. In de hemel kreeg de mijnheer een eervolle vermelding omdat hij een voorbeeld was voor mensen die zeuren over een wondje dat maar niet weg wil gaan.

Armoedebestrijding

Gisteren zag ik een tweet van een of andere politieke partij. En ik noteerde het woord dat me het meest opviel: ‘Armoedebestrijding.’ Strijden tegen armoede. Ik noteerde het woord omdat ik daar wat van vind.

Ik geloof niet in het bestrijden van armoede. Wél in het voorzien van een menswaardig bestaan. Voldoende geld en middelen om dat ook inderdaad te kunnen leiden. Er zijn nu eenmaal mensen die niet geschikt zijn voor een baan. Die geen baan kunnen vinden. Buiten de boot vallen.

“Maar dat kun je toch bestrijden? Daar ís armoedebestrijding toch voor?,” hoor ik u inbrengen. Nee.

Armoedebestrijding is ontaard in het dwingen van mensen om gratis werk te doen met behoud van uitkering. Duurbetaalde mensen geven armoedzaaiers cursusjes om een niet bestaande baan te vinden. Armoedebestrijding is ontaard in geld over de balk smijten voor carrière-armoedebestrijders.

Het armoede bestrijden is ontaard in een draaikolk van regeltjes en wetjes die zijn bedacht om uw armoede te bestrijden. De armoedzaaier wordt bespioneerd, verdacht gemaakt en tot profiteur gebombardeerd. Tenzij u keurig en slaafs doet wat de armoedebestrijder van u verlangt en u voor de zoveelste keer een verplichte sollicitatiebrief stuurt. Afzender prullenbak bedrijf.

Het geld dat wordt besteed aan de armoedebestrijders verdelen onder de armoedzaaiers zodat ze in alle rust en in alle eenvoud hun leven kunnen inrichten zoals ze zelf willen.

“Maar dan worden ze profiteurs!,” hoor ik u roepen. Dan vraag ik u: “Waar gaat al dat geld voor armoedebestrijding nu heen?” Precies, níet naar de armoedzaaier maar juist naar de profiteurs, ook wel armoedebestrijders genoemd.

Van de regen in de drup

Een oeroude herinnering aan een regenbui; een stortbui. Het water kletterde naar beneden terwijl ik naar de kleuterschool wandelde. En ik zag hoe de grote, zware regendruppels opspatten van de klinkers op de straat. En ik werd bang, was bang om te verzinken in het natuurgeweld dat zich onder mijn voeten afspeelde. En dan stopt de herinnering. Dat is het. Een emotie met beeld. Een moment dat me altijd bijbleef. Geen begin en geen eind.

Ik ben nog steeds nieuwsgierig hoe het avontuur afliep. Maar ik zal het nooit weten. Het is een van mijn vroegste herinneringen aan het gevoel van angst en paniek. Van de regen in de drup. Gelukkig heb ik het avontuur overleefd. Maar vraag me niet hoe.

Ook verschenen in 120woorden

Geert Wilders, “Here’s Johnny”

Ik werd geconfronteerd met dat vreselijk PVV-spotje toen ik naar het verschrikkelijke ‘De Wereld Draait Door’ zat te kijken. Pulserende, hypnotiserende grote letters en woorden die de dreiging van de islam bij mij deden binnenkomen alsof ik waanzinnig aan het worden was. “Here’s Johnny,” dacht ik bij mezelf. De waanzin van Geert Wilders in een Calimero-notendop in koeienletters pulserend op uw tv.

Natuurlijk gaat Geert ver over de schreef.  Natuurlijk is dit een staaltje haatspraak en angst aanjagen van de overtreffende plank. Natuurlijk wordt er geprotesteerd. Natuurlijk zegt Wierd Duk dat dit geen racisme is. Allemaal voorspelbaar en gesneden koek.

 

 

 

 

Ik denk dat Geert Wilders gek aan het worden is. Knettergek. De wanhoop nabij. ‘Der Untergang’ uit de polder. Geert die wanhopig zijn minions uitlegt hoe de linkse antifa alsnog verdreven kan worden uit, laten we zeggen, de shariadriehoek.

Of de schellen van de ogen van zijn volgelingen zijn gevallen is maar de vraag. Als je jarenlang de bruine bagger van Geert Wilders voor zoete koek hebt geslikt wil je niet anders meer vreten, kán je niets anders meer vreten.

Hoe het met Geert Wilders zal aflopen? Ik weet het niet. Maar als ik naar de geschiedenis kijk heb ik zo mijn gevoelens en gedachten. En heb ik beeld bij de waanzin.

Selfie met een dooie

Een paar dagen geleden verzwikte ik bijna mijn enkel over een randje dat zo laag was dat wetenschappers die zich gespecialiseerd hebben in verzwikken denken dat het alleen in laboratoria mogelijk is een dergelijk ongeval te simuleren. Afijn. Als ik een rare, ongewilde beweging maak kijk ik altijd even om me heen of iemand mijn capriool gezien heeft. Niemand dus. Het was rustig op staat. Welgeteld een persoon had het kunnen zien, ware het niet dat hij naar zijn mobiel zat te turen naar, ja wist ik het maar. Normaal gesproken vervloek ik mobieltjes maar in dit geval voelde ik me gezegend dat men tegenwoordig geneigd is de hele dag naar zijn mobiel te kijken. Toen realiseerde ik me dat ik had kunnen doodvallen zonder opgemerkt te worden.  Ik huiverde even: “Stel je voor zeg!” En als hij het zou opmerken, dan zou hij eerst een selfie met mijn dooie persoontje als achtergrond maken en die delen met zijn vriendjes en vriendinnetjes: “Dit ben ik met een dooie!”

De man die zojuist naar zijn mobiel tuurde groette me toen toen ik langs hem liep: “Alles goed?”, vroeg hij beleefd, “ik zag dat je struikelde …” “Ja hoor, dank je,” mompelde ik.

Stiekem gluren naar een ander langs je mobiel, je moet maar durven.

De rietsigaar

Ik zag rietsigaren en dacht aan mijn jeugd. De tijd dat we nog niet rookten maar inmiddels wel wilden doen alsof we rookten. De tijd dat we langs de kant van de sloot sigaren plukten. En dan een sigaar aansteken en kijken naar de rook die van de sigaar kringelde. Er even op blazen om hem brandend te houden. De geur, ik kan me die zo voor de geest halen. En soms probeerde ik dan echt te roken en rolde ik een papier om de sigaar om de rook te kunnen inhaleren. Maar al wat ik voelde was brand in mijn luchtpijp. En dan hoesten. En wachten tot ik groot genoeg was om een échte sigaar op te mogen steken.

Ook verschenen in 120woorden

De Sleepwet

Ik zit een beetje met de sleepwet in mijn maag. Want als de sleepwet doorgaat timmer ik mijn internetverbinding dicht voor gluurders zodat niemand kan zien wat voor spannende en enge zaken ik aan het doen ben. Voor zover die al niet dichtgetimmerd is.

Ik denk dan met mijn simpele verstand dat de sleepwetambtenaren dan binnen de kortste keren bij mij op de stoep staan: “Waarom mogen wij niet zien wat u op het internet aan het doen bent? U heeft iets te verbergen? Komt u maar even mee naar het bureau. Wij willen u een paar vragen stellen.”

“Ja ik heb een VPN. Ja ik heb mijn schijf versleuteld. Ja ik doe dingen op het internet die u niets aangaan.”

En dan hup de bajes in. Omdat ik mijn privacy bewaak. En dat vindt de sleepwetambtenaar verdacht. Omdat dat er inderdaad zaken zijn die, behalve mezelf niemand iets aangaan. En dan mag ik in de cel mijn zonden overdenken.

Je privacy bewaken. Je moet maar durven.

Misschien bent u iets of doet u iets wat in de toekomst strafbaar wordt. Want Nederland verrechtst, verhardt en wordt intoleranter. Op een mooie toekomstige dag klopt een diender bij u aan omdat u iets doet of bent dat illegaal is geworden omdat een of andere fascist het voor het zeggen heeft gekregen. En u een vlekje heeft waar de grote leider niet van gediend is. Omdat u aan een algoritme voldoet of zo.

En u mag uw zonden overdenken in de cel. Waarom u uw internet niet dichtgetimmerd had. Dat u zich voor de kop slaat: “Hoe had ik zo stom kunnen zijn!”

Blikje Corned Beef

Voorzichtig steek ik het lipje in de gleuf. Draaien, draaien, nu het sleuteltje niet uit de krul laten springen en de krul netjes in de rol houden … De hele tafel kijkt gespannen toe. “Voorzichtig, het is scherp,” fluistert moeder, “de vorige keer …” ‘Klik.’ Het lipje is niet afgebroken, de krul is op de rol gebleven en ik heb me niet in de vingers gesneden. Voorzichtig maak ik het blikje corned beef open. Dan haal ik het sleuteltje triomfantelijk uit het lipje om aan iedereen te laten zien. De hele tafel applaudisseert. Trots steek ik het sleuteltje, mijn trofee, dat ik aan mijn vriendjes ga laten zien in mijn broekzak om het avontuur te gaan vertellen dat jullie zojuist hebben gelezen.

Ook verschenen op 120woorden

Sneller dan mijn schaduw

Vandaag besloot ik een paar plaatjes te schieten met mijn iPod, nee niet iPad, ik ben niet bereikbaar als ik buiten ben, bij een temperatuur van minus 5 graden, met handschoenen aan en de hond aan de riem. Ik had beter moeten weten.

Het is vrijwel onmogelijk plaatjes te schieten met de handschoenen onder je oksels en een hond die trekt aan de riem. Mijn vingers worden koud en de iPod wil alles doen behalve wat ik wil en dat is een plaatje schieten. Toch is het me gelukt een paar plaatjes te schieten. En omdat het kreng bijna uit mijn handen viel toen de hond weer eens irritant aan de riem trok en ik het toch nog wist op te vangen voelde ik me een beetje Lucky Luke; sneller dan mijn schaduw. 

ps: Ik stond óp de riem tijdens het schieten van dit plaatje.

Zelfstartende auto’s

Mijn ochtendwandeling is er een van mijmeren, reflectie en het nederige oprapen van de poep van mijn hond. Ik doe dat keurig in een plastic zakje om er vervolgens, als ware het mijn gebruikte condoom, een keurige knoop in te leggen.

Vanmorgen schrok ik even; een zelfstartende auto startte. Ik haat zelfstartende auto’s. Ik vraag me af of de eigenaars van dergelijke auto’s expres wachten op mij alvorens de auto te starten. Om me te zien schrikken. En me stiekem vanachter de gordijnen uitlachen.

En dan laten ze hun auto, liefst achteruit geparkeerd op hun uitrit  ronken. Om de auto lekker op te warmen en het huis te omhullen met benzinedampen en koolmonoxide. En als de auto eenmaal lekker warm is stapt een ouder in met de kinderen die allen astma hebben en net een fikse puf hebben genomen van hun inhalator.

Stik er maar lekker in.