Wat moet ik met Joshua Livestro?

Livestro is een merkwaardig verschijnsel. Hij doet me denken aan een jager die de dieren die hij later wil gaan afschieten eerst voert. Om ze lekker vet te maken. Rijp voor de slacht.

Eerst maakt Livestro een spreekbuis/blog (Jalta) voor nazi-achtige types en als ze voldoende xenofobe stukken hebben getikt, ‘vetgemest zijn,’ schiet hij ze af. Mogen ze niet meer tikken voor Jalta. Worden ze door Livestro afgeslacht als lekkere, vette kalkoenen.

Maar waarom mijnheer Livestro? Eerst een spreekbuis maken voor nazi-achtige types en ze vervolgens ontslaan en keihard bekritiseren. Wat moet ik hiermee? Bent u betrouwbaar? Bent u een opportunist? Verdient u op deze manier meer geld? Zijn linkse mensen aardiger?

Het brengt me in de war. Een kwakzalver die opeens huisarts wordt. Zou u die persoon vertrouwen? Of denkt u terug aan die onbetrouwbare, ziekmakende smeersels die hij eerder als kwakzalver verkocht en zou u hem toch maar niet vertrouwen?

De keuze is aan u. Want ik heb mijn keuze al gemaakt.

 

Joris en de dorstige duif

Het was een warme dag en Joris zat in de schaduw van de grote boom in de tuin met zijn voeten in een afwasbak met verkoelend water. Een duif landde pardoes voor het voetbadje van Joris. Hij wilde een slokje drinken uit het badje, maar trok een vies gezicht toen hij het water zag. Joris verontschuldigde zich; hij had zijn voeten niet gewassen.

Joris werd wakker en gooide zijn voetbadje leeg in de tuin.  Hij besloot een waterbadje met schoon water voor de vogels te maken zodat ze niet ziek zouden worden of zouden gaan klagen over het vieze water.

Joris haalde 4 flessen bronwater van Nestlé uit de koelkast. Nestlé had het allerbeste water volgens de reclame. En nu het water zo schaars was kwam het bronwater van Nestlé prima van pas.

Die nacht droomde Joris van vogels en het bronwater van Nestlé. En de vogels en Joris bedankten mijnheer Nestlé voor het water dat ze uit de grond haalden. En mijnheer Nestlé beloofde aan Joris en de vogels dat ze zoveel mogelijk water uit de grond zouden pompen voor als het al te warm en te droog werd.

Dank u wel mijnheer Nestlé!

Joris en de zorgeloze slak

Het was een natte, vochtige dag. Echt een dag om je paraplu mee te nemen als je naar buiten gaat. Echt een dag voor slakken om met ware doodsverachting de weg over te steken. Een van de slakken zag iemand naderen die onderweg was om zijn brief in de brievenbus  te doen. De slak schrok even, maar toen hij zag dat het Joris was gleed de slak zorgeloos verder over zijn slijmspoor. Joris had de gewoonte om niet op slakken te stappen, niet op beestjes en niet op wormen. Joris vond dat namelijk zielig.

Maar vandaag lette Joris niet op. Hij was namelijk verliefd en wilde een liefdesbrief naar de brievenbus brengen. Joris was die dag met zijn hoofd in de wolken en lette niet op de beestjes, de wormen en de slakken die met dit weer de stoep wilden oversteken. Terwijl de slak zorgeloos zijn tocht voortzette stapte Joris pardoes met zijn schoen op de slak. Het huisje van de slak was een ruïne geworden. Plat als een gebombardeerd huisje in een of ander arm land waar oorlog gevoerd wordt. En de slak was dood. Er was nog slechts een snotterig, levenloos plasje blubber met stukjes slakhuis van hem over.

Een andere slak trok Joris aan zijn schoenveter: “Je hebt mijn man vermoord!” Maar Joris luisterde niet. Hij was in de wolken. En had geen oog meer voor wormen, beestjes en slakken. Dat kwam later pas weer. Nadat zijn grote liefde hem verteld had dat ze al met iemand anders was.

Joris ziet een pad

Joris stapte van zijn fiets. Hij dacht een pad over het fietspad te zien huppelen en hij wilde het beest helpen oversteken. Het zou toch verschrikkelijk zijn als iemand dit dier overhoop zou rijden? Joris keek eens goed: “Maar dat was helemaal geen pad!” Het was een herfstblad dat over het asfalt van het fietspad dwarrelde. Het tafereel leek net op een pad die over de weg huppelde

Joris realiseerde zich dat padden op herfstbladen leken en net zo konden bewegen. Zoveel zelfs, dat je een pad voor een herfstblad kon aanzien. Voorzichtig fietste Joris naar huis. Je weet maar nooit of je over een herfstblad of over een pad fietst.  Bovendien zijn huppelende padden springlevend en dwarrelende herfstbladen morsdood.

Ook verschenen in 120woorden.

De paraplu van Joris

Het was een mooie dag voor een wandeling vond Joris. Maar er was een kans op ‘hier en daar een bui.’ Joris besloot daarom zijn paraplu mee te nemen; je weet maar nooit. Tijdens zijn wandeling keek Joris naar de staalblauwe lucht. Geen wolkje te bekennen. Joris keek om zich heen. Hij zag dat niemand een paraplu had meegenomen voor een eventuele bui. Joris voelde zich een beetje bekeken. Een beetje opgelaten. Joris besloot vol te houden en te gaan wandelen tot het ging regenen. Toen Joris honger begon te krijgen, het was al na zessen, viel er een bui. Trots stak Joris zijn paraplu op: “Zie je wel!”, dacht hij triomfantelijk. Hij zag hoe mensen onder bomen en in portieken moesten schuilen om enigszins droog te blijven. En toen Joris thuiskwam schudde hij trots zijn paraplu uit: “Zo, dat was me een bui,” zei hij iets te luid. Joris keek om zich heen om zich ervan te vergewissen dat iedereen in de straat kon zien dat hij zo verstandig was geweest om een paraplu mee te nemen. Want met Joris viel niet te spotten.

En toen Joris een paar dagen later ging wandelen met zijn paraplu omdat er een kans was op een bui schrok iedereen die Joris zag zich een hoedje omdat ze hun paraplu niet hadden meegenomen. Althans, dat hoopte Joris dan maar.