Rust zacht lieve moeder

Haar slaapkamer sist zuurstof. Ik zit naast haar te dutten. Tot ik wakker word om te kijken of ze nog ademt.

Het leven in haar is geweken. Ik waarschuw mijn vrouw en mijn schoonzus: ‘Ze is er niet meer.’ Ze kijken en laten een traan: ‘Ze heeft een goed leven gehad en gelukkig is ze thuis, vredig overleden.’

Het is voorbij, de pomp kan uit. De slaapkamer sist niet langer en het wordt oorverdovend stil. Het drukt op mijn oren.

We hoeven niet meer op haar te passen. We hoeven haar niet meer te verzorgen. Ze laat een leegte achter. Doelloosheid overvalt me.

Al wat rest zijn de verhalen die we elkaar gaan vertellen om haar herinnering levend te houden.

Mijn graai-grabbelton

Langzaam draai ik me om,
want ik wentel me,
wentel me,
in mijn graai-grabbelton.
Het is hier zo warm en zo knus,
steeds als ik mijn geld weer tel,
sta ik hoger in de plus.

Winsten maken,
woeker, woeker,
zweep erover,
gedane zaken,
woeker woeker,
en ik tussendoor,
nog een bedrijf verover.

Ik weet niet meer hoe het allemaal begon,
hoe ik terecht kwam,
in mijn graai-grabbelton.
Het warme gevoel dat teveel geld geeft,
en ik ten koste van een ander leef.

Soms kijk ik door het gaatje van mijn graai-grabbelton,
En zie armoe, leed en verdriet.
Dan ben ik blij dat jij dat bent,
en ik niet.
Langzaam draai ik me dan om,
En warm me,
in mijn graai-grabbelton.

Ik mis je, mijn liefste

De kist zakt in het gat.
Ernaast wacht modder,
en het ruikt naar mos.
Het doet me denken aan het bos
waar we samen wandelden,
elkaars hand vasthielden.

‘Stof zijt gij…’
Maar ik luister niet,
het is allemaal zo intens,
schiet vol,
overmand door verdriet.

Ik zal je nooit meer zien,
nooit meer voelen,
nooit meer ruiken,
aan je geparfumeerde hals.

Ik mis je, ik mis je, mijn liefste.
Was je nog maar een paar dagen hier,
dan kon ik je hand vast houden,
samen naar het bos,
om eindeloos te wandelen,
en je nooit meer los te laten.

Een handvol modder op de kist,
en laat je hand los,
ik moet wel,
en wandel voortaan alleen in het bos.

Lieve Dora

Ze heette Dora, en ik was een beetje gek op haar.
Nog maar zestien, blanke huid, een beetje raar.
Waarom ik haar lief vond, vraagt u zich af.
Haar ene oog deed immers altijd maf?

Ik keek haar aan in haar andere oog.
Die me dubbelblauw en dubbeldiep haar ziel inzoog.
Ze was zo mooi en zo naïef.
Mollig, wulps en altijd lief.

Ik wilde met haar uit.
Misschien wel als mijn bruid.
Ik was bang te worden bespot.
Wat zou men zeggen en deed mijn gevoel op slot.

Soms voel ik me koud en kil,
denk aan haar terug en word dan stil.
Warm me dan, aan die lieve Dora,
nog maar zestien, blanke huid en een beetje raar.

De golven van je haren

Voorzichtig kijk ik naar je gezicht,
omdat je niet weet,
dat ik verliefd op je ben,
zweet in jouw zonlicht,
en verdrink in de golven van je haren.

Vannacht ga ik van je dromen,
en alles zal goed komen,
alleen in mijn bruidsbed,
zink weg in een droom,
waarin ik verdrink in de golven van je haren.

Kijk mij eens aan,
lach me eens toe,
je ziet me niet staan,
Lieve heer vertel me eens hoe,
want ik verdrink in de golven van haar haren.

Dan draai je je om,
ik tuur naar een zwart gat in grond,
omdat je niet weet,
dat ik verliefd op je ben,
zweet in jouw zonlicht,
en verdrink in de golven van je haren.

De man die viel

Boem!, en daar lag hij, onder zijn fiets. Geruisloos kroop de dronken man, ik schat van een jaar of vijftig, overeind om zijn reis met de fiets, slingerend en wel, af te maken.

Ik kijk naar mijn rechter bovenarm. Daar zit een rode streep. Die zit er al jaren, want ik ben ook wel eens omgevallen met mijn fiets. En dat ik een persoon negeerde die mij zag me vroeg of alles goed was. En ik stilletjes en zwijgend weer op mijn fiets klom en er slingerend vandoor ging.

Want ik was dronken, getrouwd en had een gezin. En was betrapt.

Daarom denk ik soms aan de man die viel. Ik hoop dat het toch nog goed met hem is gekomen.

Fernando Ricksen heeft ALS

Fernando Ricksen in ‘De Wereld Draait Door.’ Even dacht ik dat hij zo sloom praatte door zijn losbandig leven. Maar men vermoedde de spierziekte ALS.

‘1 tot 3 jaar,’ zei iemand een paar dagen later in Voetbal International over Fernando Ricksens spierziekte, ALS.

Fernando Ricksen, schoon schip gemaakt na zijn wilde voetbaljaren heeft nu een gezin.
Hij brengt een boek uit over zijn handel en wandel. Op de dag dat zijn boek wordt uitgegeven is de spierziekte ALS bij hem geconstateerd
Alsof Fernando een contract met de duivel heeft gesloten. En de duivel na Fernando’s losbandig voetbalbestaan zijn ziel komt opeisen middels deze verschrikkelijke ziekte.

Het maakt me nederig. Je kan nog zoveel hebben, als je gezondheid het begeeft heb je niets.

Vaarwel Lou Reed

Lou Reed overleed tijdens een van zijn Tai Chi sessies. En je weet hoe dat gaat met Tai Chi. Je maakt langzame bewegingen, met hier en daar een stapje. Ik stel me dan zo voor dat hij steeds langzamer Tai Chi’de tot hij stilstond en omviel. Boem. Vredig en in balans.

En wat gebeurt er met je als je tijdens je Tai Chi sterft.
Word je opgeraapt en in een kist gegooid?
Bel je 112?
Wacht even tot hij ‘klaar’ is met zijn sessie?
En misschien is er wel een: ‘ik ben dood pose,’ in Tai Chi.

En Lou Reed was Tai Chi meester, dus dat had zomaar gekund.

Ik wil dat soort dingen liever niet weten. Voor mij is Lou op een mooie nacht, in zijn slaap, overleden, rustig, kalm en dromend van een perfect day.

Vaarwel Lou Reed.