De dorre woestenij die overgang heet

Toen ik Ingeborg Beugel hoorde praten over de overgang, uitdrogen en stervende eierstokken wist ik even niet of ik moest huilen of lachen. Maar toen Ingeborg zei dat de mannen maar eens op internet moesten zoeken op overgang haalde ik opgelucht adem. Want met mijn vrouw praat ik al jaren niet meer. Gewoonte, sleur, weten wat de ander gaat zeggen, dat soort dingen; we begrijpen elkaar prima en hebben een rustige, zwijgzame relatie.

Seks staat bij ons al jaren op een laag pitje en ik heb werkelijk geen idee hoe het met de slijmvliezen van mijn vrouw staat of in welke staat van ontbinding de eierstokken van mijn vrouw zich bevinden. Ik wil het ook niet weten.

Natuurlijk heeft mijn vrouw last van opvliegers en stemmingswisselingen. Maar wat maakt het uit? Ze weet dat ik er voor haar ben en ik weet dat ze er voor mij is.

Op het internet Googlen of je partner echt van je houdt of niet is onmogelijk. ‘Houden van,’ beleef je in het echte leven, en laten we wel wezen, als dat niet tegen een opvlieger, droogte of stervende eierstokken bestand is, kan een zoektocht op Google over de dorre woestenij die overgang heet je niet redden en heb je het ‘houden van’ nooit onder de knie gehad.

Ingeborg Beugel over de overgang in Paul en Wittememan

 

Ik heb respect voor Aretha Franklin

Ik moet even aan mijn moeder, die dit jaar 87 hoopt te worden, denken als ik een recente foto van Aretha Franklin tijdens een optreden zie. Ik zie aftakeling in al zijn schoonheid.

De door de gemiddelde anti-ager verafschuwde vleugels onder Aretha’s armen zijn ronduit legendarisch te noemen. Volgens mij is Aretha nog nooit onder het mes van een plastisch chirurg geweest.

Ik vraag me af of ze aanbiedingen heeft gekregen om haar gezicht strak te trekken, haar neus recht te zetten, haar vetrollen laten wegzuigen en de vleugels onder haar armen te laten verwijderen.

Ik vraag me af of L’Oréal ooit bij haar langs is geweest voor een commercial, om te laten zien hoe je de 36 tekenen van veroudering kan bestrijden, of Andrélon langs is geweest om iets met haar haar te doen. Misschien is Nespresso bij haar geweest voor een koffiecommercial, waarbij geile jongens achter haar aanrennen als ze herkent wordt?

Aretha wordt dit jaar, op 25 maart, 72 jaar. En iedere jaarring staat duidelijk op haar prachtige ebbenhouten lijf afgetekend, zoals het hoort. Respect!

Ottervragen

Hallo mensen,

Ja ik leef nog. Waarom laten jullie me niet met rust? Mijn partner is een paar weken geleden overleden door een automobiel en nu zit ik hier moederziel alleen. Nooit gehoord van privacy? Zien jullie niet dat ik verdrietig ben? Hoe vind ik een nieuw vriendinnetje? Moet ik met gevaar voor eigen leven op zoek gaan of komen jullie een nieuwe partner brengen? Waarom hebben jullie ons hier gebracht? We waren toch niet voor niets in Nederland uitgestorven? Als ik een nieuwe partner van jullie krijg om otterbaby’s mee te gaan maken en opvoeden, hoeveel kans maken ze dan om te overleven? Ik wil geen project zijn. Laat ons met rust, haal de camera’s weg en laat ons ons eigen ding doen. Laat ons desnoods uitsterven.

Verder wens ik de aangespoelde zeldzame toonhaai sterkte, ik begrijp dat het dier in leven wordt gehouden en het niet in alle rust een natuurlijke dood mag sterven.

Waarom willen jullie alle zeldzame dieren met alle geweld in leven houden?
Waarom willen jullie alle dieren die niet zeldzaam zijn met alle geweld afschieten?

Groetjes,

Otter

Kokos is vies

Ik lust geen kokos, ik vind het zelfs vies. Een Bounty krijg ik niet door mijn strot en als ik alleen maar denk aan kokoskoeken met een klef papiertje eronder geplakt, voel ik me al misselijk worden. Als kind werd ik door mijn ouders gedwongen die krengen bij oma op te eten. Toen moesten kinderen nog hun fatsoen houden.

Toen ik een paar jaar geleden logeerde bij familieleden die tot de rijke tak behoren, kwam ik, onder de douche aldaar in aanraking met Nexxus shampoo. Een ontzettend duur product dat vooral gekocht wordt om je visite te laten zien dat je het kan betalen. Ik heb het slechts een keer gebruikt omdat het kokos shampoo was, bah!

Door mijn neiging om duur te doen en goedkoop te zijn, raakte ik door die ervaring geobsedeerd door shampoos met kokosgeur. Na lang zoeken heb een kokos shampoo ontdekt die precies zo ruikt als die van Nexxus, maar die wel 5 dollar goedkoper is en in een grotere fles zit.

En die shampoo gebruik ik nu iedere dag omdat ik wel naar geld wil stinken maar er niet voor wil betalen.

Geenstijl Sokpop

De verleiding is groot natuurlijk, om na een wervend stuk in Geenstijl eens te gaan kijken bij de flat waar Menno L. zich op dit moment bevindt. Een beetje ramptoerisme. Misschien wat roepen. Stiekem een steentje gooien. Het is immers maar een zwembadpedo.

Toch raad ik u aan zich te beheersen. Menno is immers ook een mens. Hij heeft zijn straf uitgezeten. En nu zit een doodsbange Menno opgesloten in een flatje. Waar u als onbezoldigd, hersenloos sokpop-cipier in dienst van Pritt Stift gaat waken. En gaat u met de uwen wachten met uw hooivork tot Menno buitenkomt. Opdat dat u en de uwen Menno kunnen gaan naroepen en uitschelden. Misschien een steentje gooien. Misschien een prik met uw hooivork.

Tot er een dode valt. En u en de uwen hard weglopen en van niets willen weten. U en de uwen een dode op uw geweten hebt. Menno dood, alleen maar omdat u een beetje actie wilde. Even een steentje wilde gooien. Even iets wilde roepen. Even boos wilde doen. ‘Gezellig’ mee wilde doen.

Want op een goede dag gaat het gebeuren. Een dode ‘Menno’. Omdat u zich liet gebruiken als een ‘Geenstijl sokpop’ door ene Pritt Stift, die zelf natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen is. Het vuile werk aan anderen overlaat, waaronder u. Ja u, de ramptoerist, de thrillseeker, de boze werkeloze. En Pritt? Die wast zijn handen in onschuld, weet van niets, zal nooit iets van zich laten horen. Tot hij u, de sokpop, weer nodig heeft voor een nieuw volksgericht.

Eerder verschenen in Krapuul.

Fotomomentfoto’s

Mijn vrouw is duizelig. Ze keek naar fotomomentfoto’s van de leden van het Nederlands koninklijk huis en nu zit ze heel stil om bij te komen. ‘Het is geen Ménière’, zei mijn vrouw. En inderdaad; ze ligt niet op de grond te duizelen en te braken. Ik vroeg of ik iets voor haar kon doen: ‘TV even aan?’ ‘Liever niet, te duizelig, geef me het voetbankje maar.’
Ik kijk nog even naar de fotomomentfoto’s waar mijn vrouw duizelig van werd en zie niets bijzonders.

En nu maak ik me zorgen. Zal mijn vrouw nooit meer fotomomentfoto’s kunnen kijken? Zal mijn vrouw me nooit meer kunnen roepen: ‘Johan, kom hier, kijk deze schattige foto van Alexia eens!’ En dat ik dan moet zeggen: ‘Ach wat lief.’

Natuurlijk maak ik me geen zorgen, ik lieg. Misschien ben ik nu eindelijk verlost van dat fotomomentgedoe. Misschien wordt ze nu ook duizelig van bijvoorbeeld ‘Boer zoekt vrouw.’ Zou dat niet geweldig zijn!

Maar dat laat ik natuurlijk niet merken. Ik hou van mijn vrouw en blijf bezorgd. Ik hoop dat ze snel weer beter is en mij weer kan lastig vallen met schattige foto’s die ik moet zien. En dat ik dan tegen haar kan zeggen dat ik een beetje duizelig ben, een voetenbankje nodig heb en dat we Boer zoekt vrouw dit keer verstek moeten laten gaan.

Gezwollen bovenbenen

Dames die hard kunnen schaatsen hebben gezwollen bovenbenen. Als de dames over de streep komen en uitblazen kijk ik naar bovenbenen. Als ze naar de start gaan kijk ik naar bovenbenen. Vrouwenschaatsbenen zijn de mooiste benen die er zijn. Als ik me het goed herinner viel dat mij voor het eerst op bij Yvonne van Gennip, 26 jaar geleden tijdens de Olympische winterspelen van 1988 in Calgary.

Nu zit ik naar de dames 1500 meter te kijken. Naar de benen. Ik hou geen score bij. Ik hoop dat Ireen Wüst de strijd wint. Ik gun het haar en haar benen van harte.

Op dit moment kijk ik naar de machtige benen van Jorien ter Mors. Zij en haar benen stellen me niet teleur: 1.53.51!

De verlichte meester

Tijdens zijn meditaties wist de meester aardse energieën om hem heen positief te beïnvloeden. Het ontbrak de meester dan ook aan niets. En het zou de meester ook aan niets ontbreken. Hij wist dat, het universum wist dat.
Tijdens een van zijn meditaties waarbij de meester zich losmaakte van alles wat aards was, hoorde de meester een luide knal. Hij schok, opende zijn ogen en ontwaarde een barst in zijn gezichtsveld. Het was een breuk in de illusie van het alledaagse leven. De meester probeerde dichter bij de scheur te komen, maar wat hij ook deed de scheur bleef, hoewel voortdurend in zicht, buiten zijn bereik.
De meester ging mediteren en liet alles wat aards was los, urenlang, dagenlang. En toen hij na een week zijn ogen weer opende zag hij de illusie van het aardse leven duidelijker dan ooit. De natuurwetten waren niet langer van toepassing op de verlichte meester. Hij kon zelfs vliegen. Al wat de meester hoefde te doen was het te wensen.
De meester vloog naar de barst en keek goed wat er zich achter de illusie van zijn bestaan bevond. Maar er was niets te zien. De meester kon zich door de barst wringen en verdween achter de sluier van alles wat aards was.

Er was niets: geen boven, geen beneden, geen geluid, geen stilte, geen licht, geen donker. Toen de meester zich omdraaide om terug te keren naar het aardse bestaan bleek dat er ook geen ‘voor en achter’ meer bestond. Zelfs zijn lijf was verdwenen.

De meester sleet zijn laatste jaren in een inrichting. Niets kon hem nog redden van zijn illusie.
 

Foie!

Voorzichtig sneed de chirurg het vervette deel van de lever weg. Het gezonde deel van de lever zou weer kunnen aangroeien mits de patiënt een gezond dieet in acht zou nemen.
Toen de leverpatiënt weer naar huis mocht vroeg men bij de receptie van het ziekenhuis nog of hij het ‘het’ zo wilde meenemen of dat het in een plastic zakje moest. Gewapend met het plastic zakje toog de man die avond af naar het restaurant waar hij het liefst at.
Hij riep de chef van het restaurant bij zich en opende het plastic zakje met daarin het enorme stuk lever waar de chirurg hem eerder die week van had verlost. ‘Foie!’, riep de chef verheugd en een uurtje later dineerde de man met de chef en genoten ze van een overheerlijke foie gras ‘de moi’ met een paar glaasjes wijn naar keuze. De man hoefde natuurlijk niet te betalen en mocht de restjes mee naar huis nemen: voor de hond.

Het einde van de ijsdans

Twee ijspegels braken af en spatten in duizendeneen stukjes uit elkaar. En uit beide pegels kroop een ijs-elfje. De ijs-elfjes keken elkaar aan en pakten elkaar bij de hand voor een eindeloze ijsdans. Ze gleden en dansten over het inktzwarte ijs. En iedere avond gingen ze rusten en slapen in het besneeuwde gras.
Op een dag merkten de ijs-elfjes dat het warmer werd. Ze werden zelfs een beetje nat tijdens hun dagelijkse ijsdans. Het werd zelfs zo warm dat de ijs-elfjes elkaar in een innige omhelzing koud moesten houden en niet goed meer konden ijsdansen.
En op een zonnige, vroege ochtend waren de ijs-elfjes versmolten tot een glinsterend druppeltje dauw. Er waren duizendeneen druppeltjes dauw in het sneeuwvrije gras en allemaal glinsterden ze als diamantjes in de zon. Het voorjaar was begonnen.