Joris heeft zijn tuin winterklaar

Joris was zijn tuin aan het ‘winterklaar’ maken. Hij harkte de bladeren aan en ruimde de de boel op. Toen zag Joris een verkleumde trol zitten. Blijkbaar had de trol zich niet voorbereid op de komende winter en deed hij verkleumd en wel een poging zijn winterslaap aan te vangen. Joris harkte een deel van de bladeren naar de trol opdat hij een warm nest kon maken en de winter lekker warm snurkend door kon brengen. Joris maakte een mentale notitie niet te vergeten een lavendelzakje bij het nest van de trol te leggen om de stankgrens binnen de perken te houden. De rest van de bladeren veegde Joris naar de vaste slaapplek van de egel. De egel groette Joris en bedankte hem voor zijn goede zorgen. De egel wees naar de trol en keek Joris misprijzend aan. “Ja ook een trol heeft een slaapplek nodig,” zei Joris streng. Leven en laten leven.”

Nu alles opgeruimd was keek Joris nog even bij de slaapplek van de kabouter en de eekhoorn. De eekhoorn en de kabouter konden het uitstekend vinden. De kabouter kon heerlijk slapen onder de warme staart van de eekhoorn en als dank haalde de kabouter in de winter nootjes die de eekhoorn op geheime plekjes bewaard had. “Symbiose heet dat,” bedacht Joris wijs.

Daarna keek Joris nog even bij de logees die bij hem in huis woonden. Een dakloze muis en haar dochter mochten van Joris de winter doorbrengen in een holte van de krabpaal van de kat waarvan Joris afscheid moest nemen na een lang ziektebed. Joris liet nog wel eens een traantje om het gemis van zijn kat. Hij was een van zijn beste vrienden. Maar het eenoudergezin dat bezit van de krabpaal had genomen verzachtte het leed een beetje voor Joris. Nu was hij niet zo alleen.

Die avond ging Joris nog even naar de trol voor zijn lavendelzakje. De trol keek Joris dankbaar aan: “Dank je voor alles,” zei de trol beleefd, “het is heerlijk warm zo.” “Geen dank,” knikte Joris. Alles was stil en iedereen sliep. Joris kon eindelijk uitrusten van de zomerse drukte en hoefde tot het komende voorjaar geen ruzies en ander leed meer te sussen in zijn achtertuin.

Marktwerking

Geachte…

Zoals eerder bericht zijn wij doende de dienst waar u gebruik van maakt aan de markt over te laten. Om te bereiken dat de dienst die u gebruikt goedkoper wordt hebben we besloten de dienst op te splitsen in drie concurrerende diensten. Om te kunnen bepalen van welke dienstverlening u gebruik wil gaan maken verwachten we van u dat u gebruik gaat maken van uw zelfredzaamheid.

Voorts hebben we besloten een financiële prikkel in te stellen alvorens u gebruik kunt maken van de dienst. Dit om zelfredzaamheid te bevorderen en mensen die in de kracht van hun leven staan de kans te geven daarvan gebruik te maken.

U begrijpt dat, hoewel er keihard gewerkt wordt, de reorganisatie enige tijd kan duren en alvorens alles gestroomlijnd is er een wachtlijst kan ontstaan. Daarom hebben wij een dienst in het leven geroepen die bepaalt of u gebruik kan maken van de dienst. Om de marktwerking te bevorderen hebben we hiervoor twee concurrerende diensten in het leven geroepen.

Om te voorkomen dat mensen die voldoende zelfredzaam zijn en in de kracht van hun leven staan zich onnodig laten controleren op geschiktheid vonden we dat ook hier een financiële prikkel op zijn plek is.

Mocht u nog vragen hebben, dan kan dat via e-mail maar alléén nadat u gecontroleerd bent en geschikt bevonden bent om gebruik te maken van de dienst.

Aannemend dat we u hiermee voldoende geïnformeerd hebben,

De dienstverlener

De blijde zwartepietenboodschap

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, een kusje op een been dat wegrot zal de rot niet doen stoppen, dat been zal er echt af moeten worden gezaagd. Sorry, sneu, helaas. Ik moest daaraan denken toen ik las dat een stel zwartepiet-malloten vonden dat ze een school moesten binnenvallen om duidelijk te maken dat Nederland ten onder zou gaan als Zwarte Piet zou verdwijnen. Protesterend schoolpersoneel moest maar opdonderen naar eigen land.

Waarom ik aan zachte heelmeesters dacht? Omdat tijdens de Sinterklaas-intocht in

Bizar, doe even normaal. Dat zal ze leren!

Dokkum een weg versperd werd door pro-pieten die wilden voorkomen dat er in Dokkum geprotesteerd zou kunnen worden tegen Zwarte Piet. Dat oom agent ‘al handjes schuddend’ met de organisators van de blokkade overeenkwam de bussen huiswaarts te doen keren en de pro-pieten lachend en met instemming hun zin te geven. Natuurlijk mocht de organisatrice van de blokkade ongestoord haar verhaal in Pauw doen.

Er was vooral begrip voor de actie van de pro-pieten. Het is een kinderfeest en dat hoor je niet te verstoren met geluiden die duidelijk maken dat blackface gewoon niet kan en dat Zwarte Piet racisme is. Zelfs de minister-president voor alle Nederlanders had begrip voor de pro-piet actie.

Vervolgens kwam er een actie om het tot na Sinterklaas het vooral niet te hebben over Zwarte Piet. Het kinderfeest dient niet verstoord te worden nietwaar. Zelfs witte Piet van Vollenhoven was het met de actie eens. Geen antiracisme tijdens een racistisch feestje mensen, want kinderfeest. Het woord kinderfeest wordt gebruikt als kryptoniet om de tegenstanders van Zwarte Piet de mond te snoeren. En zo te zien lukt dat heel aardig.

En nu vallen Zwarte Pieten scholen binnen om ‘hun’ Piet voor de ondergang te behoeden. Tot nu toe het laatste voorval van de optelsom dat het faciliteren van racisme heet. Het resultaat van het gedogen, zelfs het aanmoedigen van racisme, van het behoud van Zwarte Piet. De tijd is rijp voor zwartepietmalloten om moed te vatten en panden binnen te vallen om de blijde zwartepietenboodschap te brengen.

Racistische rot zal met wortel en tak moeten worden weggesneden voor het uit de hand loopt en er echte ongelukken gaan gebeuren. Maar helaas hebben kwakzalvers het voor het zeggen in Nederland.

Nu koffie.

Krimp in uw testikels

“U bent hier omdat we de resultaten van het onderzoek binnen hebben en u het een en ander willen uitleggen. Het blijkt dat uw testikels krimpen door een virusinfectie. Indien onbehandeld zal, nadat uw testikels volledig verschrompeld en verdroogd zijn, het virus zich verspreiden over de rest van uw geslachtsorgaan tot alles verschrompeld is tot een fikse ‘harige krent,’ oh wacht, u bent Kaukasisch, dus laten we zeggen ‘harige rozijn,’ die alleen geschikt is om zittend mee te plassen. En dat moeten we niet willen mijnheer. Daarom nodigen we u uit om volgende week langs te komen om uw testikels te laten verwijderen om verdere verspreiding van het virus te voorkomen. Overigens hebben we een assortiment namaaktestikels waarmee u uw originele testikels, indien u dat wenst, kunt laten vervangen. Indien u vragen heeft kan een consulente u daarbij adviseren. Voorts viel het een van mijn assistentes op dat uw scrotum een tikkeltje uitgezakt was, en het tuitje van uw penis er een beetje treurig bij hing. Ze moest er zelfs een beetje om lachen. Mocht u dat wensen, dan kunnen wij uw geslacht opwaarderen en moderniseren, weg met uw rare tuitje, weg met uw uitgezakte scrotum. Dat was het mijnheer, vergeet niet wijde kleding mee te nemen voor na de operatie. De was kan wel een briesje gebruiken om te drogen nietwaar? Haha. Vragen? Geen vragen. Tot volgende week en de ballen.”

De hel die gene zijde heet

Op vrij jonge leeftijd merkte ze dat ze personen kon zien die ‘gewone’ mensen niet konden zien. Ze herinnerde zich hoe vier engeltjes uit de slaapkamermuur verschenen om haar welterusten te wuiven. Ze vertelde erover en merkte dat men het afdeed als ‘lief’ en ‘rijke fantasie.’ Maar ze wist dat het écht was. En ze begreep dat wat ze zag ze beter voor zichzelf kon houden. Naarmate ze ouder werd zag ze andere verschijningen, zowel vriendelijke als ronduit agressieve, schofterige types. Ze leerde de verschijningen te onderscheiden van mensen zoals jij en ik. En zoals dat gaat in dit soort verhalen kreeg ze een vriend. Een vriend die de gewone mensen niet konden zien. Hij was lief voor haar. En zij was lief voor hem. Hij beschermde haar voor de boze buitenwereld en leerde haar de goede van de kwade verschijningen te onderscheiden. Hij legde haar uit dat wat ze zag en meemaakte, geheim moest houden. Hij legde haar uit dat ze alleen hém kon vertrouwen. En dat deed ze ook. Ze voelde zich veilig als hij zich bij haar in de buurt bevond.

Het was een mooie zomerse dag toen ze lag te zonnen op het strand. Haar vriend was bij haar en vertelde hoe graag hij haar bij zich wilde hebben, hoe graag hij haar wilde kunnen voelen en beminnen. Ze sidderde bij de gedachte dat ze samen zouden kunnen vrijen tot het einde der tijden. Maar ze wist dat dat niet kon. En, zoals dat gaat op het strand als het een mooie zomerdag is, vroeg een knappe jongeman aan het meisje hoe laat het was. De jongeman was gespierd, knap en had een zachte, vriendelijke stem. Het meisje keek hem aan en schrok; ze voelde haar verlangen naar een echte fysieke relatie en wist dat dat nooit mogelijk zou zijn met haar huidige vriend: “Half drie.”

Die avond smeekte het meisje haar vriend haar los te laten. Ze wilde vrijen, ze wilde een man, ze wilde kinderen. Ze wilde een ‘gewoon’ mens worden. Maar haar vriend wilde haar niet loslaten en werd jaloers. Hij besloot steeds bij haar in te buurt te blijven en haar tegelijkertijd te negeren. Dat ze wist dat, wat ze ook deed hij altijd zou toekijken, dat hij haar voortdurend zou observeren en bespieden. Hij stuurde andere verschijningen op haar af om haar lastig te vallen, om haar vervelende dingen in te fluisteren, om haar tot waanzin te drijven.

Ze stapte in het huwelijksbootje met de man die haar vroeg hoe laat het was. Ze trouwden klokslag half drie in een kapel bij het strand. Ze gaf hem een innige kus. Haar ‘vriend’ keek zoals altijd toe. Ze had geleerd geen acht meer op hem en op de stemmen die haar de meest vreselijke dingen influisterden te slaan. Ze was, voor zover mogelijk gelukkig.

Haar man overleed vrij kort na haar huwelijk. En je raadt het al, ze kon hem nog steeds ‘zien.’ Hij was in gezelschap van haar ‘andere vriend’ die ze wilde loslaten toen ze behoefte kreeg aan een fysieke relatie. Ze smeekte haar overleden man haar los te laten, maar nu hij had gehoord hoe ze haar eerste vriend had laten vallen, kon daar geen sprake van zijn. Nu twee mannen tegen haar samenspanden werd het haar teveel. De priemende ogen, het gefluister, ze wist zich geen raad.

Ze begon zich af te vragen of het verstandig zou zijn een eind aan haar leven te maken. Of ze tussen wal en schip zou belanden. Of de kwelling na haar dood onverdroten door zou gaan. Zelfmoord was daarom geen optie, en ze besloot een paragnost op te zoeken, iemand die haar zou kunnen helpen zich af te sluiten voor de hel die ‘gene zijde’ heet.

De paragnost die ze uiteindelijk bezocht stond bekend als een charlatan, als iemand die dingen zag die niet bestonden. “Iemand zoals ik,” bedacht het meisje. En toen de paragnost de deur opendeed keek hij het meisje met grote ogen aan. “Vlug,” zei hij en ze haastten zich naar een ruimte die hij ‘safe space’ noemde.

“Hier kunnen ze je niet zien of horen,” zei de paragnost, “hier zul je geen last van ze hebben.” Het meisje kreeg een ritueel aangereikt van de paragnost om gene zijde op een afstand te houden. Een bouwtekening waarin stond hoe je een safe space kon maken waar geesten je niet lastig konden vallen.

Het meisje paste haar rituelen toe en maakte haar safe space, precies volgens de specificaties. Eindelijk voelde ze zich met rust gelaten en veilig. Eindelijk kon ze rustig slapen. En ze sliep tot ze gewekt werd door een agent. Een zaklamp scheen in haar ogen: “Mevrouw?”

Ze zat onder het bloed. In haar woning lagen twee mannen. Ze waren allebei doodgestoken. Specialisten zeiden dat de mannen op rituele wijze gedood waren. Men dacht aan voodoo-praktijken. Ze zag hoe haar safe space behangen was met aluminiumfolie. Het stonk er naar knoflook. “Ben ik gek?” vroeg ze zich af.

Inmiddels is het meisje weer terug in de inrichting waaruit ze ontsnapt was. Haar beide vrienden van gene zijde komen haar dagelijks bezoeken om haar te troosten: “Ze geloven je niet, ze zien niet wat jij kan zien. Er is meer tussen hemel en aarde.” Iedere middag heeft ze een gesprek met haar helderziende die geduldig uitlegt hoe ze zich kan beschermen tegen de invloeden van gene zijde. Maar het meisje heeft de helderziende allang door: “Die is nep.” Ze vertrouwt op haar minnaars die haar beschermen tegen de boze buitenwereld. Zonder hen was ze allang gek geworden.

Joris en het gedoe met Zwarte Piet

Joris had weinig moeite met Zwarte Piet. Niet dat hij van plan was Zwarte Piet te verdedigen door actie te gaan voeren of zo, nee dat vond hij ook weer overdreven. Joris vond de drukte rond Zwarte Piet een beetje overdreven. “Van beide kanten,” zoals een bekende wereldleider ooit zei.

Dit jaar kreeg Joris nieuwe overburen. Ze waren van Afrikaanse afkomst. Joris was niet echt gewoon om met mensen van een andere cultuur en/of afkomst om te gaan en hield daarom een beetje afstand. Verder dan een vriendelijke groet kwam het eigenlijk nooit. “Leven en laten leven,” vond Joris.

Joris keek, zoals ieder jaar vanaf een afstandje toe hoe Sinterklaas het dorp binnenkwam. Dit keer had de goede Sint 4 Zwarte Pieten bij zich die vrolijk joelend en dansend pepernoten uitdeelden aan de kinderen. Zijn overburen keken ook toe. Hun kinderen joelden en dansten mee. Joris kon zien dat de overburen zorgelijk keken “Toch geen anti-zwarte piet-mensen?”, hoopte Joris, “net nu het zo gezellig is.”

“Hé kijk, een zwarte piet,” riep een van de kinderen naar zijn overbuurman, “en daar twee zwartepietenkinderen!” Alle kinderen begonnen te joelen. Joris keek toe hoe zijn overburen hun kinderen probeerden af te schermen van al het gedoe.

“Alles goed?” vroeg Joris daags na het voorval aan zijn overbuurman. “Ach, wij overleven het wel,” zei de overbuurman, “maar de kinderen, die worden nu geplaagd met zwarte piet en zo. Gelukkig is het over een paar weken weer voorbij.”

Joris begreep nu waarom Zwarte Piet niet kon. Niet alleen vanwege vroeger met de slavernij, maar ook om te voorkomen dat donkere kinderen gepest worden vanwege een kinderfeestje dat voor witte kinderen bedoeld is. Niet dat Joris nu actie gaat voeren, maar Joris is nu wel doende na te denken over wat hij vond en wat hij nu vindt.

De barbier

De barbier ging naar allerlei openbare gelegenheden om zijn pas geopende etablissement aan te prijzen. En na ruim een jaar maakte hij eindelijk winst. Vooral zijn talent om de lelijkste baarden te transformeren tot strak gekapte, moderne hipsterbaarden werd alom geroemd. De barbier kreeg het drukker en drukker. Hij was genoodzaakt extra barbiers in dienst te nemen om het volume van zijn clientèle aan te kunnen. Alleen de klanten ‘die het konden betalen’ kregen een knipbeurt van van de ‘originele’ barbier.

De barbier was een liefhebber van rommel- en vlooienmarkten. Vooral oude scheersnuisterijen trokken zijn aandacht. Op een dag zag de barbier op de markt een antiek, open scheermes met een certificaat waarop stond dat de originele eigenaar ‘Sir Isaac Newton’ was. De barbier moest een beetje lachen, het certificaat was overduidelijk vals. Maar het bracht de barbier wel op een idee. Hij kocht het scheermes met het certificaat voor 10 euro.  Voorwaar een koopje voor het ‘originele’ scheermes van Sir Isaac Newton!

De barbier kocht een mooi glazen kabinet waarin hij zijn open scheermessen zou kunnen uitstallen. Met certificaten natuurlijk! Een prima idee om extra klanten te trekken. En een half jaar later had de barbier voldoende scheermessen met certificaten om uit te stallen voor zijn nieuwsgierige klanten. En als iemand vroeg of een certificaat écht was zei de barbier steevast: “Ik denk het wel, maar bewijzen kun je het natuurlijk nooit.” Zo nu en dan werd er een nieuw scheermes aan het assortiment toegevoegd. Op die manier bleven nieuwsgierige klanten gemotiveerd om bij de barbier langs te gaan voor een scheer- of knipbeurt.

De barbier besloot een gratis internetcafé aan zijn bedrijf toe te voegen. Klanten zouden zich op die wijze kunnen vermaken als ze moesten wachten tot een van zijn barbiers ‘vrij’ was. En met succes. Alles wat de barbier aanraakte werd een succes. De barbier kon zich zelfs een Maserati GranTurismo veroorloven, ik bedoel, de man werd stinkend rijk.

Op een dag wees een van de klanten de barbier op een veilingsite waar een kluis verkocht werd met daarin het open scheermes van de duivel. ‘Te koop voor 666 Euro.’ De barbier lachte hoofdschuddend en stak zijn duim op: “Daar trap ik niet in!” Maar de barbier was nieuwsgierig, bovendien kon hij zich dat bedrag makkelijk veroorloven. Hij besloot de kluis kopen. Want stel je eens voor, een scheermes van de duivel, zou dat geen klanten zou trekken?

Die avond nam de barbier een kijkje op de veilingssite. De kluis met het scheermes van de duivel was nog steeds te koop. De barbier besloot een bod te doen van 6 euro en 66 cent. Toen hij zijn bod had gedaan liet hij zijn computer aanstaan. Hij wilde die kluis, kostte wat het kost. De gedachte om in het bezit van de kluis te zijn hield hem de hele nacht wakker.  De barbier stond die nacht ettelijke malen op om te kijken of iemand een hoger bod had gedaan. Maar niemand leek geïnteresseerd in het scheermes van de duivel. Niemand behalve de barbier.

Na een week van slapeloze nachten en eindeloos controleren of iemand hoger had geboden was het eindelijk zover. De tijd om een bod uit te kunnen brengen voor de kluis was om. En de barbier had als enige een bod uitgebracht! De barbier maakte een rondedansje van vreugde: “Hebbes, hebbes!”

Een paar dagen later kreeg de barbier een kaartje in de bus. Hij kon zijn pakket de volgende dag bij het postkantoor ophalen tussen 9 en 5 uur. En klokslag 9 uur stond de barbier met zijn Maserati voor de deur van het postkantoor: “Is er een pakket voor mij?”

De barbier tuurde naar de kluis die kleiner was dan hij had verwacht. De kluis zag er gloednieuw uit en was alleen al meer waard dan de 6 euro 66 die de barbier ervoor had betaald. Maar hoe krijg je die kluis open… De barbier besloot geweld te gebruiken en de kluis te openen met een hamer en een schroevendraaier. Zonder succes. Uiteindelijk belde de barbier de slotenmaker. Maar de kluis liet zich niet zomaar openmaken. En de slotenmaker droop ‘no cure, no pay‘ af.  De kluis was en bleef gesloten. Tot grote teleurstelling van de barbier.

Maar die nacht schrok de barbier wakker. Hij had een ‘eureka moment’ en rende naar de kluis. “666, 666, 666,” mompelde hij en draaide aan de schijf: “6…6…6.., en sesam open u…” De kluis slaakte een zachte zucht. Langzaam en met ingehouden adem opende de barbier de kluis. De binnenkant van de kluis was bekleed met prachtig glanzend rood fluweel en bezet met oogverblindende juwelen. De barbier kon zijn ogen niet afhouden van al het moois dat hij zag. Voorzichtig reikte hij naar het eikenhouten kistje waarin, naar hij aannam het scheermes van de duivel zat.

De barbier ging op de stoel zitten en opende het kistje. Erin lag het scheermes van de duivel te glimmen en te glinsteren. Het heft was bezet met edelstenen en ingelegd met goud. In het staal van het mes was een duivelskop met hoorn en al geëtst. De barbier raakte het duivels stukje kleinood aan en sidderde van puur genot. Voorzichtig voelde hij met zijn vingers aan de snede van het mes. Een druppel bloed droop van zijn wijsvinger. Het mes was vlijmscherp. Ongekend scherp. Toen de nacht om was was de barbier nog steeds op. De barbier was moe en besloot te gaan slapen. Zijn bedrijf kon best een dagje zonder hem.

De barbier viel vrijwel meteen in slaap. Hij droomde van zijn scheermes dat hij van de duivel had gekocht. Hij had nog nooit met zo’n scherp mes geschoren. Hij droomde dat zijn scheermes de keel van een van zijn klanten doorsneed en nog een en nog een… Vervolgens droomde de barbier hoe hij met intens genot de kelen van zijn collega’s doorsneed. Toen de barbier wakker werd voelde hij zich fris en helder. Heerlijk uitgeslapen. Hij fronste nog even over zijn droom en verbaasde zich over het genot dat je kon voelen als je…

De barbier keek verbaasd om zich heen. Hij zat in een politiecel. Een agent beval de barbier mee te komen voor een ‘gesprek.’ De dienstdoende rechercheur liet zien wat de beveiligingscamera van zijn bedrijf had geregistreerd. De barbier zag hoe hij alles en iedereen in het pand de keel doorsneed. “Maar dat heb ik gedroomd,” zei de barbier, “dit kan niet echt zijn!”

De barbier probeerde uit te leggen dat hij een kluis had gekocht waar het scheermes van van de duivel inzat. En dat hij de kluis geopend had met de cijfers 666. De rechercheur moest een beetje lachen. “Je gelooft me niet?”, zei de barbier teleurgesteld. “We hebben scheermessen met valse certificaten gevonden,” zei de rechercheur met een glimlach. “Maar een kluis hebben we niet gevonden. Een scheermes van de duivel hebben we niet gevonden, laat staan het certificaat waarop staat dat u een scheermes van de duivel bezit.” “U moet me geloven!”, schreeuwde de barbier wanhopig.

De barbier kreeg TBS met dwangverpleging. Specialisten verklaarden dat de barbier een gevaar voor zichzelf en de maatschappij was. De barbier zit inmiddels in een isoleercel waar hij zichzelf en anderen geen kwaad kan doen. De speciale medicijnen die zijn ontwikkeld om mensen als de barbier weer bij zinnen te brengen hebben tot nog toe helaas niet gewerkt.

Gisteren at ik bij een driesterrenrestaurant. Werkelijk een bijzonder goedlopende zaak. Het eten is er fantastisch en de bediening is erg goed. Bovendien zijn de gerechten redelijk geprijsd. Ik ging nog even bij de chef langs om hem te complimenteren met zijn smaakvolle gerecht. Ik zag een computer bij de kassa staan: “Mag ik?” Ik klikte een veilingsite aan en wees de chef op een aanbieding: “Kluis te koop met bestek van de duivel voor 666 euro .” De chef lachte en wuifde het weg. Maar toch was de chef nieuwsgierig en die avond besloot hij een bod van 6 euro 66 te doen.

Ontgroenen Vindicat-style

Vandaag las ik iets over ontgroening bij Vindicat. U mag zelf walgen van het relaas. Ontgroenen Vindicat-style is bedoeld om tot op het bot vernederd te worden. Tot je gereduceerd bent tot een amoebe. En als je het allemaal overleefd hebt mag jij het komend jaar iemand ontgroenen en vernederen. Mag jij een koekje van eigen deeg  uitdelen.

Vindt u het dan merkwaardig dat mensen die, ‘na hun scholing,’ een machtspositie bekleden de neiging hebben om mensen te vernederen alvorens ze je toelaten bij hun ‘incrowd?’ Vindt u het dan merkwaardig dat politici die het voor het zeggen hebben, geneigd zijn mensen die het niet zo breed hebben nog verder in de drek te trappen? Nog dieper te vernederen? ‘Tot het vocht de kansloze mensen uit de oren druipt?’

De link met de mensen die verkracht en aangerand zijn en de #metoo beweging hebben doen ontstaan is dan zo gelegd. Verkrachten en aanranden omdat het kan, omdat je een machtspositie bekleedt, omdat je ongenaakbaar bent. Het willen vernederen is een kankergezwel dat met wortel en tak dient te worden uitgeroeid. Om te beginnen met uitwassen als ontgroening Vindicat-style.

En laat me verder met rust want ik heb de griep.

Joris beleeft een angstig avontuur

Onderweg naar de winkel zag Joris dat er verderop een opstootje was. Er werd geroepen en gelachen. Op de rand van het platte dak van een torenflat zat een persoon. “Spring dan!”, riep een toeschouwer. Joris wilde de man terechtwijzen maar besloot, gezien het postuur van de persoon dat toch maar niet te doen.

Kordaat haastte Joris zich naar de ingang van de torenflat, belde bij willekeurige personen aan tot de zoemer van de deur ging en hij naar binnen kon gaan. Joris haastte zich naar de lift en ging naar de bovenste verdieping. Vervolgens nam hij de brandtrap naar het dak van de flat. Eenmaal op het dak zag Joris de man op de rand zitten. Hij luisterde keek naar het gejoel van de mensen beneden die hem uitnodigden te springen.

Joris liep zo kalm mogelijk naar de man om hem over te halen vandaag toch maar niet te springen. Maar toen Joris de rand van het dak naderde werd hij bevangen door zijn hoogtevrees. Joris verstijfde, een paniekaanval had de controle over zijn lijf genomen.

“Kun je mij helpen?”, vroeg Joris met hese stem aan de man die op de rand van het dak zat: “Ik heb hoogtevrees en weet niet hoe ik hier weg moet komen. De man keek op en zag hoe een lijkbleke Joris verstijfd stil stond.

Even later stond Joris samen met de man op de begane grond. “Dank je wel,” zei Joris: Je hebt me uit een penibele situatie bevrijd, ik dacht dat ik doodging.” De man nodigde Joris uit een kopje koffie te drinken in het restaurant verderop zodat hij kon kalmeren van zijn angstige avontuur.

Over de man die alles te verliezen had

Tim was die ochtend vroeg wakker. Geldzorgen maalden door zijn hoofd. De hypotheek kon hij niet meer betalen. Zijn baan stond op de tocht. Zijn kinderen wilden studeren. Zijn vrouw liet alles aan hem over. “De ideale vrouw,” dacht Tim destijds, maar inmiddels was haar eeuwige: “Wat jij zegt lieverd,” hem een kwelling geworden.

Tim stapte uit bed, trok zijn badjas aan en beende naar beneden om, onder het genot van een mok oploskoffie en een sjekkie ‘de rekensom’ voor de zoveelste keer te maken. En ook nu weer stond er een dikke ‘min’ achter het eindgetal. Tim nam een flinke haal van zijn peuk. Zijn rechteroog traande van de bijtende rook.

Altijd om klokslag 6 uur ging Tim naar zijn werk. Hij arriveerde daardoor te vroeg op zijn werk en kon dan alvast het werk voorbereiden. ‘Alles om een goede indruk te maken op zijn baas, alles om te ontsnappen aan de volgende ontslagronde. Alles om te voorkomen dat hij zijn huis moest verkopen en ‘het vrouwtje’ teleur moest stellen.’

Dit keer ging Tim vroeger dan gewoonlijk naar zijn werk; hij was immers toch al wakker. In de verte zag hij een zwaailicht. Een agent maande Tim om te stoppen. Er was een ongeluk gebeurd. Het ambulancepersoneel was doende om zo goed en zo kwaad als het ging een gewonde uit een auto te halen en op een brancard te leggen. Tim rolde een sjekkie en toen hij het aanstak kringelde er rook in zijn rechteroog. Met een traan tot gevolg.

Tim keek op de klok. Als hij nu niet vertrok zou hij te laat op zijn werk komen. In het brein van Tim begon het te malen. Zijn baan, de hypotheek, zijn onwetende vrouw, zijn kinderen, zijn.., zijn.. “Ik kom verdomme te laat op mijn werk,” tierde Tim. Hij sprong uit zijn auto en smeekte een agent hem erlangs te laten: “Ik kom te laat op mijn werk,” smeekte Tim: “Mijn baan, alsjeblieft, ik kan er makkelijk langs…”

De agent was onverbiddelijk en keek Tim streng aan. Toen knapte er iets bij Tim. Hij rende naar de ambulance en trok aan de brancard, schopte een deuk in het spatbord en tierde en schreeuwde.

Een agent hield Tim staande. Hij werd achterin een van de politieauto’s gezet, geboeid en wel. Tim zweeg en kalmeerde. Hij wist dat hij alles wat hij had kwijt zou raken. Een last viel van zijn schouders. Tim rolde zo goed en zo kwaad als het ‘geboeid’ ging een sjekkie. Hij nam een opgeluchte haal van zijn peuk. Een traan biggelde langs zijn wang.