Afgunst

Eindelijk bezat hij wat zijn buurman ooit had. Zijn land, zijn huis, alles. En nadat hij zijn buurman weggestuurd had, inspecteerde hij zijn nieuwe landerijen en bezittingen.

Op de grens van zijn nieuwste bezit zag hij zijn nieuwe buurman. Hij knoopte een gesprek met hem aan en vroeg hem waar hij woonde. De nieuwe buurman wees naar een kasteel op een heuvel: ‘Daar.’

De man voelde een steek in zijn hart. Want hij wilde hebben wat zijn nieuwe buurman had. En tot die tijd zou hij ongelukkiger zijn dan destijds, toen hij niet had wat zijn vorige buurman bezat.

Nu is de man oud en verbitterd, want hij heeft nog steeds een buurman die iets heeft wat hij wil hebben.

Van de boodschapper en het bestuur

En het volk besloot een boodschapper te sturen naar het bestuur. De boodschap werd op het puntje van zijn tong gelegd. De boodschapper arriveerde na een lange, barre tocht bij de ivoren toren van het bestuur.
De boodschapper zocht om een ingang, maar kon er geen vinden. Uitgeput door de ontberingen, zakte de boodschapper in elkaar.
Een kraai landde op zijn schouder en pikte het puntje van zijn tong weg, samen met de boodschap.

En tot op de dag van vandaag wacht het volk op een antwoord. Maar het bestuur weet van niets. En dat het bestuur niet weet wat het volk wil, ligt aan de boodschapper en de kraai. En natuurlijk aan het volk die de boodschapper gestuurd heeft.

Papa is boos

Haar gezicht was dik, blauw en paars van het pak slaag dat ze had gekregen, met hier en daar de oorlogskleur van een veeg jodium, om het kwaad dat haar was aangedaan te bezweren, zo leek het. Verband om haar hoofd completeerde het plaatje. Al wat ontbrak was een indianenveer.

Moeder huilde zachtjes aan het bed van haar verkrachte dochter: ‘Oh lieverd, wat heeft hij je aangedaan?’ Pappa zat aan de andere kant van het bed. Hij was boos en balde zijn vuist. Hij keek zijn dochter recht in de ogen. Zijn dochter sloeg haar ogen neer, hulpeloos. Haar tranen brandden op de schaafwonden van haar wang.

‘Doe dan ook normale kleren aan, trut,’ gromde hij, en schudde het hoofd.

 

Ze kan er weer even tegen

Op zijn gemak kweet hij zich van zijn taak haar te bevredigen, zoals ze het wilde; met de mond. Schaamlippen, clitoris, tepels, alles kreeg de aandacht die het behoefde.
Nadat  ze voor de tweede keer klaar was gekomen, sloot ze haar benen en ging ze op haar zij liggen. Ze trok een laken over zich. ‘Anders nog iets?’, vroeg de man respectvol.
Nadat de man de hotelkamer verlaten had, genoot ze nog even na tot de rode gloed van haar gezicht verdwenen was.

Dan naar huis, naar haar man en haar gezin. Haar allerliefste man die haar twee kinderen heeft geschonken. De man die altijd in haar gezicht hijgt en blaast als hij klaarkomt.

Ze kan er weer even tegen.

 

 

Teeven wil de roddel verheffen

Een persoon is naar mijn weten onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Teeven wil daar een eind aan maken. Te beginnen met het weigeren van een bewijs van goed gedrag aan verdachten. En zoals u weet zijn verdachten onschuldig tot…enz.
Het gaat dan bijvoorbeeld om verdachten van kindermisbruik een baan te kunnen weigeren in een crèche.

Mocht u als ouder niet overweg kunnen met een van de onderwijzers op de school waar uw kind zit, vanaf nu kunt u daar iets aan doen: aangeven voor pedofilie.
De roddel wordt verheven tot waarheid. De roddel maakt eenieder vogelvrij en schuldig tot het tegendeel bewezen is.

Met dank aan Teeven.

Van de wijsheid en dan de dood

Wanneer ik roep en de echo antwoordt,
in stilte weet dat je bent vermoord.
Het is zover, de tijd verbrandt,
mijn geheugen, mijn verstand.

Nu leer ik wat ik al wist,
dat het al voor me was beslist.
Het is een komen en een gaan,
van eenieders aards bestaan.

Mijn wanhoop schreeuwt en het wordt schor.
Ik wil het weten, maar het verstand verkruimelt, droog en dor.
Allang vergeten, wat ik wilde weten.
Vergeten wat ik al altijd al wist,
in de verte versluierd, achter een opkomende mist.

Mijn verlosser komt er aan.
Het is een komen en een gaan,
van eenieders aards bestaan.
En tot stof wil ik vergaan.

Van de wijsheid en dan de dood,
kies ik dood.

 

En wie doet de afwas?

Mijn vrouw ligt steeds voor me klaar,
met haar benen wijd wacht ze daar.
Ver van huis en heel dicht bij,
waar dan ook, ze is bij mij.
Want ze gaat altijd met me mee.
Ze spreekt nooit tegen, is heel gedwee.
Niemand weet van haar bestaan,
ze is onzichtbaar, heeft zelfs geen naam.
Ik zie u denken, wat is dat nou,
waarom heb ik geen willige, stille, volgzame, onzichtbare vrouw?
Misschien is dat omdat u niet alles weet,
dat mijn geliefde wel een naam heeft, en opblaaspop heet.
Hoewel mijn pop het heel goed doet,
had ik liever een echte vrouw ontmoet.
Want de afwas moet gedaan,
en hoe hard ik haar ook oppomp, het blijft er staan.

Kent u die aardappels?

Aardappels schil ik altijd zo dun mogelijk, en daarvoor gebruik ik een Kuraidori mes. Ik heb 3 messen van Kuraidori, keurig in een Kuraidori messenblok. Ik slijp mijn messen regelmatig, om ze scherp te houden. Maar ik wil het hebben over aardappels. En dit keer komt dat door een bedorven sperzieboontje.

Kent u die zachte, verrotte aardappels die je per ongeluk te stevig beetpakt, waardoor ze als een overrijpe puist open spatten, en hoe dan het vocht de hele huiskamer en jezelf doet stinken, naar iets waarvoor nog geen woord voor bedacht is? Ik moest daar even aan denken toen ik bij het punten van de sperzieboontjes een verrot, met wit dons beschimmeld boontje tegenkwam, en de aardappels nog moest schillen.

 

Morgen stop ik

En toen werd ik wakker, met hoofdpijn en een droge mond,
en dronk een slokje water, ik voelde me ongezond.

‘Vanaf nu nooit meer drinken,’ nam ik me stellig voor,
draaide me nog eens om, en sliep onrustig door.

Vanmorgen werd ik wakker, en voelde me al wat beter,
nam als ontbijt een kopje koffie, ik ben niet zo’n grote eter.

Dacht even aan vannacht: ‘Het viel toch best wel mee,’
was het alweer vergeten, mijn kater en mijn wee.

Nu is het alweer middag, ik heb een droge mond,
en wordt ietwat onrustig, het voelt zo ongezond.

Ik neem een slokje wijn,  daar knap ik zo lekker van op,
en natuurlijk een paar extra glaasjes, omdat ik morgen stop.

Mijnheer Windstoot

Mijnheer Windstoot kwam weer eens aanwaaien. Alle bomen wuifden naar mijnheer Windstoot en bogen als hij sprak. Maar er is altijd wel ergens een boom die weigert te wuiven en te buigen. En mijnheer Windstoot krijgt via zijn informanten altijd lucht van dat sujet.

Daarom komt mijnheer Windstoot op gezette tijden langs om eens flink van de toren te blazen. Voor de bomen is het dan buigen of barsten. En u raadt het al, veel dissidente bomen breken dan en redden het niet.

Sinds mensenheugenis is er altijd wel ergens een boom, die zal weigeren te buigen voor welke mijnheer Windstoot dan ook, die zal breken, om als afschrikwekkend voorbeeld te dienen aan de voet van een minder buigzame boom.