Verplicht Nummertje

Ik wilde vanmorgen iets tikken over het tuitje van mijn penis, hoe dat, na het douchen en tijdens het tandenpoetsen op de wastafel plakt, en ik iedere keer weer een beetje schrik van de koudereflex. Ik wilde iets tikken over mijn buik, die steeds meer op een huidplooi van een neushoorn begint te lijken. Maar nee.

‘Moslimorganisaties veroordelen terroristische aanslag Istanbul’

De ‘veroordeelscheut.’ Afstand nemen. In de meest krachtige bewoordingen.

Om duidelijk te maken dat de aanslag niets met moslims te maken heeft.

Maar weldenkende mensen weten dat. En domme xenofoben luisteren niet.

‘Want waar rook is is vuur.’ 

Ik heb het idee dat het krachtige veroordelen van de aanslag door moslimorganisaties alleen maar koren op de molen is voor de xenofoob.

Ik moet denken aan DENK. Die weigert op te zitten om keurig de Armeense Genocide voor de goegemeente te gaan veroordelen. En hoe erg de goegemeente dat vond. Want dat afstand nemen is een verplicht nummertje voor de Turkse allochtoon. En om de een of andere reden achtervolgt dat Sylvana Simons.

Het maakt niet uit of allochtonen in Nederland geboren en getogen zijn.  Het maakt niet uit of een moslim geboren en getogen is in Nederland.  Het is voor hen een verplicht nummertje om afstand te nemen van zaken waar ze part noch deel hebben, en krachtig te veroordelen natuurlijk. Om de bezorgde burger gerust te stellen.

Sensodyne®

De Sensodyne® druipt als mintgroene koeiendrab op mijn elektrische tandenborstel. Ik hoef niet eens in de tube te knijpen. Een deel van de Sensodyne® valt levenloos en nutteloos van de borstel. Ik probeer met een handige beweging te voorkomen dat er nog meer van die veel te dunne Sensodyne® verloren gaat, maar het enige wat ik ermee bereik is dat er nog meer Sensodyne® verloren gaat. Een beetje moedeloos poets ik mijn tanden. De smaak van Sensodyne®  is ronduit laf.

Maar Sensodyne® is voor gevoelige tanden. En die heb ik. Vooral in de ochtend zijn mijn tanden gevoelig en humeurig. Ik spuug de mintgroene troep uit. Samen met de stinkende resten slijm die ik gedurende mijn slaap bijeen gesnurkt heb. Het mengsel valt tussen de resten Sensodyne® die eerder verloren zijn gegaan door de belachelijk dunne consistentie.

Ik spoel mijn mond en inspecteer mijn gevoelige tanden en spoel de wasbak schoon. Ik wil iets van de tandpasta zeggen, maar ik doe het niet. ‘Koffie schat?,’ vraagt mijn vrouw.  ‘Graag!’ Ik ben het geknoei met die kut-Sensodyne® alweer vergeten.

Miljardairsleed

Een miljardair verloor ruim 4 miljard dollar door ‘Brexit.‘ Zijn vermogen slonk naar ruim 71 miljard dollar. Het verdampend vermogen van dit soort onvoorstelbare bedragen doet mij huiveren. Hij moet het nu doen met 71 miljard. De arme man.

Het nut van miljardair zijn ontgaat me. Het is gewoon te veel geld. Te veel om uit te kunnen geven. En voldoende om economieën mee te kunnen redden.

Maar de miljardair blijft op zijn centen zitten en zal alleen maar meer willen. En de miljardair die ruim 4 miljard verloor zal ‘zijn’ 4 miljard terug willen, koste wat het kost.

De miljardair die een economie van de ondergang redt bestaat niet. Een miljardair die een ‘bail out’ voor een grote bank regelt, bestaat niet. Miljardairs die het leven van u en ik en ieder ander beter maakt bestaan niet.

Als er een dergelijke miljardair was geweest, was hij geen miljardair geweest, begrijpt u wel?

Miljardairs zijn mensen die economieën kapot maken, mensenlevens kapot maken. Want miljardairs willen maar een ding, geld, geld en nog meer geld, koste wat het kost. En ten koste van u.

En als miljardairs geld verliezen willen ze hun geld terug. U mag raden wie dat voor ze zal regelen.

Trollen

Een afzichtelijke damestrol probeerde seks met me te bedrijven. U begrijpt, ik bedankte voor de eer. Maar ze hield vol en nacht na nacht zat ze vlak voor mijn neus, gehurkt in haar stinkende geslacht te wrijven. Na een tiental slapeloze nachten was ik het getreiter van de damestrol moe. Ik vroeg haar wat ik moest doen om van haar af te komen. ‘Seks,’ was het antwoord: ‘Ik wil jouw penis in mij, dan ben je overal vanaf en zul je me nooit meer zien.’

Ik was moe van haar getreiter, al die slapeloze nachten en besloot toe te geven. Ik kneep mijn ogen dicht want ik wilde niets zien van een dergelijk tafereel. Ik voelde hoe mijn penis in haar geslacht gleed. Ik rook haar stank en voelde hoe duizenden kleine naaldjes in mijn geslacht prikten. Ik voelde hoe mijn geslacht leeggezogen werd. Ik kreeg een orgasme. Ik voelde hoe ik mijn penis samen met mijn scrotum verloor, als een herfstblad van een boom. Pijnloos en achteloos.

De trol verdween om nooit meer terug te keren. Mijn penis was ik kwijt. Natuurlijk vond ik het vervelend dat ik geen seks meer kon hebben. Maar ik werd ouder en leerde vrede te hebben met mijn situatie. Bovendien sliep ik beter dan ooit te voren. Als een roos.

Ik lig nu in een hospice, ook aan mijn leven komt een eind, en slijt mijn laatste dagen voor de tv om het nieuws te volgen. En om te zien hoe mijn nageslacht het doet. Want de damestrol en ik hebben kinderen. Ik herkende ze meteen. En ik ben best wel trots op ze. Het zijn echte trollen en het lijken net mensen. Dat laatste hebben ze van mij. En er zijn er meer. En die trollen zijn blijvertjes, kan ik u verzekeren.

Brilsabbelen

Roger van Boxtel, de baas van de Nederlandse Spoorwegen, sabbelt op zijn bril. Ik krab me achter mijn oren als ik een brilsabbelaar zie. Sabbelen op je bril, op precies dat deel dat achter je oor zit, in je haar. Roos, stof, haarvet, zweet, bacteriën en misschien hier en daar een luis, of een vlo. Sabbelen op je bril. Om jezelf intelligenter voor te doen dan je bent. Alsof je weet waarover je praat. En dan zet je je bril weer op. Speeksel achter je oor, etensresten en koffie. Misschien een draadje tabak. En dan later weer brilsabbelen. Verschaald speeksel, bedorven etensresten. Je ziet het Roger denken: ‘dat smaakt naar meer.’ En dan je bril weer opzetten. Of in je borstzak doen. Die vol stof zit. Netjes naast je kammetje dat je haar netjes houdt. Of naast je zakdoek waar je keurig je neus mee afveegt. En het goedje in je kammetje transfereert naar je bril. Brilcream op je bril, snotjes van je zakdoek op je bril. En je pakt je bril uit je borstzak, even sabbelen want dat smaakje is zo lekker, en ik zie er zo medelevend uit.  Eet smakelijk Roger.