Neanderthaler-hostie

Onlangs heeft een amateurarcheoloog in Duitsland een versteende hostie gevonden. Ook vond hij op dezelfde plek botresten van een volwassen Neanderthaler. Er wordt nu gespeculeerd dat hosties duizenden jaren voor christus al in gebruik waren voor godsdienstige rituelen. Dat Neanderthalers het uitverkoren volk waren. Dat de god die men tegenwoordig aanbidt de facto een Neanderthaler is. 

Ik legde de krant weg en schudde mijn hoofd. “Dat kon toch niet waar zijn? Dat mijn god een Neanderthaler was? Dat moest wel ‘fake news’ zijn.”

Maar het kwaad was al geschied. Het aandeel hostie was gekelderd en vrijwel niets meer waard. De kerken bleven leeg en niemand wilde iets te maken hebben met een Neanderthaler-god. De hostie was nu dermate waardeloos geworden dat wij niet meer hoefden te jagen op eventuele hostie-contrabande.

Op het bureau heerste een mineurstemming. Sommigen vreesden voor hun baan. “Misschien moeten we ons weer meer gaan richten op marihuana,” opperde een collega, “anders hebben we niets meer te doen.”

Ik vroeg me af hoe de hemel eruit zou zien met al die Neanderthalers. Hoe ze ons daarboven zouden uitlachen. Ik huiverde even. “Ik kan wel een jointje gebruiken,” antwoordde ik, “wat dat betreft kunnen we ons inderdaad beter gaan richten op marihuana en minder op ‘heilige’ hosties.”

Hostie op de tong

Op Schiphol hadden we een stel hostieslikkers betrapt. Vooral vanuit Vaticaanstad werden er veel hosties op deze wijze gesmokkeld. Omdat de hosties onbeschadigd het darmkanaal moesten verlaten waren ze verpakt in ‘Kinder Surprise’ eieren. Voorwaar een hele klus om in zijn geheel door te slikken en een nog grotere klus om uit te persen. Vooral dat laatste leverde menig smokkelaar een uitgescheurde aars op. Een vroedvrouw was daarom bij de smokkelaars aanwezig om bij het uitpoepen van de eieren om indien nodig ‘in te knippen’ en na gedane arbeid indien nodig het zaakje te hechten.

In de krant las ik dat er een conservatieve katholieke beweging was die terug wilde naar hostie op de tong leggen om hem (het lichaam van christus) vervolgens onbeschadigd te laten smelten op diezelfde tong. Er was een kerk waar men inmiddels de daad bij het woord had gevoegd. De warenwet verplichtte mijnheer pastoor en de misdienaars wél om hygiënische redenen ‘nitril’ handschoenen te dragen, maar dat mocht de pret niet drukken.  De duivelse praktijk van het lichaam van christus kapot kauwen in je mond moest, wat de beweging betreft uitgebannen worden.  De beweging noemde zich ‘TNT´, kort voor ‘Terug Naar de Tong.’

Ik legde mijn krant terzijde. De smokkelaars hadden hun contrabande uitgepoept en ik mocht ze naar de cel vervoeren. Ze liepen wat ongemakkelijk, maar volgens de vroedvrouw waren ze allen keurig ingeknipt en gehecht en was er van medisch gevaar geen sprake meer. Het lichaam van christus had de reis door het lichaam van de smokkelaars onbeschadigd doorstaan. Voorwaar een prestatie waar TNT trots op kon zijn.

Eetlepel en aansteker

Vanmorgen kwam ik tijdens mijn wandeling met de hond een eetlepel en een aansteker tegen. “Waar is de spuit?,” vroeg ik beleefd. Ze haalden hun schouders op. “En waar is de junk?”, mompelde ik in mezelf. In het voorjaar kwam ik nog een spuit tegen, hij lag in het gras en ik raapte hem op om vervolgens keurig in een afvalbak te deponeren. Die dingen zijn gevaarlijk weet je. Maar nu had ik spijt. Misschien hoorde die naald wel bij de aansteker en lepel. Misschien heeft de junk zijn lepel en aansteker achtergelaten om zijn spuit te vinden en heeft hij ontwenningsverschijnselen. Mijn hond trok aan de riem. Hij wilde verder. En terecht. Ik sta te veel stil bij die dingen.

Ook verschenen op 120w.nl

 

nephostiehandel

Toen op YouTube een filmpje verscheen hoe je met een Senseo hosties kon maken was het hek van de dam. Met enkele aanpassingen aan de koffiemachine en een schepje rijstbloem kon je hosties maken die qua smaak en uiterlijk vrijwel niet te onderscheiden waren van de echte. Het filmpje werd binnen enkele uren van YouTube verwijderd maar het was al te laat. De aandelen hostie zakten in. 

Ik had een afspraak met de tandarts die me was toegewezen door mijn aanvullende verzekering. Kiespijn maakte me het werken onmogelijk. Terwijl de tandarts me verdoofde en ik een vieze smaak in mijn mond kreeg van een drup verdoving vertelde hij me sappige verhalen over zijn tandartsavonturen. Gebroken tanden, mislukte kaakoperaties en tanden die te rot waren om te kunnen trekken en daarom uitgeboord moesten worden. Fascinerend.

Eenmaal terug op het bureau kregen ik een memo in mijn handen gestopt. De politiek had besloten rijstbloem te criminaliseren. Rijstbloem mocht alleen nog verkocht worden op vertoon van een identificatiebewijs. Voorts werd er een database aangelegd van Senseobezitters. Een groot deel van het politiebudget zou besteed worden aan het bestrijden van nephostiehandel. Werk aan de winkel.

illegale hosties

Die middag had ik een afspraak met de dokter voor een prostaatcontrole. Daarom had ik de dag daarvoor alleen witbrood met banaan en smeuïge pindakaas gegeten om te voorkomen dat ik op de dag des oordeels zou moeten poepen.  Niks viezer dan in de bibs van een persoon te peuren die net gepoept heeft nietwaar? Bovendien had ik dagcrème meegenomen om mijn aars mee in te smeren. Om op het moment suprême te voorkomen dat de dokter vervelende luchtjes zou ruiken.

De politie had besloten tot een lik-op-stuk beleid voor personen die illegaal handelden in hosties. Het was de politie opgevallen dat misdienaars en pastoors in duurdere auto’s reden en dure horloges van Rolex droegen. Blijkbaar was er grof geld te verdienen met de hostie-handel.

We hadden geluk toen we door een katholieke wijk patrouilleerden. Het raampje van een dure Mercedes met getint glas ging open. Een lege toiletrol, een geliefd verpakkingsmiddel voor illegaal verhandelde hosties,  werd uit het raam gegooid. We hielden het vehikel aan voor een onderzoek.

We vonden een lege keukenrol vol hosties, een partij lege toiletrollen en 1500 euro in contanten. In de kofferbak lagen twee misdienaarsoutfits van dure makelij. We namen alles in beslag, inclusief een Rolex ter waarde van 10.000 euro en een dure zonnebril van Ray Ban. Missie geslaagd!

Toen ik op de behandeltafel van de dokter lag voelde ik me niet op mijn gemak. Na de controle zei de dokter dat alles goed was. Mijn prostaat kon weer een jaar vooruit. Ik bedankte de dokter en keerde huiswaarts. Maar ik piekerde over mijn achterwerk. Of het er wel goed verzorgd uitzag. Want zeg nou zelf, er zit altijd altijd wel een beetje poep op een vinger die in je achterwerk gestoken wordt. En poep stinkt, wat je er ook opsmeert.

hosties in prijs verdubbeld

Ik las de krant bij de pedicure. Mijn kalknagels begonnen pijnlijk te worden en konden wel een knip- en vijlbeurt gebruiken. ‘Hosties in prijs verdubbeld,’ stond er met grote koeienletters in de krant. Een investeerder zonder scrupules had het bedrijf dat hosties produceerde overgenomen en de prijs van de hosties verhoogd, verdubbeld zelfs.

Mijn moeder had ook kalknagels en bovendien een hamerteen en een likdoorn. Toen haar buurvrouw haar examen voor pedicure deed was mijn moeder haar proefkonijn. Mijn moeder oogstte veel bewondering bij het examen en al haar voetaandoeningen. En buurvrouw slaagde met vlag en wimpel. Mijn moeder was zo trots als een pauw. Moeder droeg in haar kinderjaren uit pure armoede te kleine en tweedehands schoenen en op deze wijze kreeg ze alsnog erkenning voor al het voetenleed dat ze had moeten doorstaan.

De mensen spraken er schande van dat de hostie opeens zo duur was geworden en dat ze opeens maar een halve hostie kregen in plaats van een hele. En er was al een tekort! Opstandige katholieken wilden hun eigen ouderwetse goedkope hosties gaan maken, maar dat mocht niet van de curie. Dat was verboden.

Ik schudde mijn hoofd en legde de krant aan de kant. Mijn kalknagels waren weer netjes en pijnvrij. Met een speciale spiegel liet de pedicure alle kanten van mijn behandelde kalknagels zien: “Dank u, netjes.”  Ik rekende af en gaf een fooi.

Ik wandelde naar de kerk, er werd geprotesteerd. ‘Te dure hosties.’  Ik was rechercheur en voelde aan mijn tenen dat ik meer werk zou krijgen. Hostie-gerelateerde misdaad. Misschien was het tijd om een loonsverhoging aan te vragen.

hostie-tekort

Toen ik bij de kapper las dat er een hostie-tekort was waardoor de eucharistievieringen aangepast moesten worden, er verkorte missen werden gehouden, er geloot werd over wie er een hostie tot zich mocht nemen, ja dat er zelfs pastoors werden omgekocht om bepaalde lieden iedere week van een hostie te voorzien moest ik even lachen. Het Vaticaan had in al zijn wijsheid besloten een andere hostie-leverancier te nemen. Een producent die de vraag niet aankon!

De kapper was klaar met mijn knip- en scheerbeurt. Mijn gezicht was keurig glad geschoren en mijn hoofdhaar was keurig gekapt. De kapper toonde met behulp van zijn extra spiegel dat ook mijn nek er keurig uitzag. Ik realiseerde me dat ik geen idee had hoe mijn nek er voor mijn knipbeurt uitzag. Dat ik geen idee zou hebben hoe mijn nekhaar er na vandaag uit zou zien tot na mijn volgende knipbeurt.

Ik besloot die zondag naar de mis te gaan. Als ramptoerist. Of ik uitgeloot zou worden voor een hostie. Nu er een hostie-tekort was had ik de onweerstaanbare behoefte om naar de kerk te gaan. En omdat in ieder mens wel een beetje ramptoerist zit wist ik vrijwel zeker dat de kerk stampvol zou zitten. Met mensen zoals jij en ik.

spaghetti-zelfmoord

De man had zichzelf verhangen aan een sliert zelfgemaakte spaghetti. “Al dente,” grapte ik in mezelf en maande mijn mannen de lange sliert niet door te snijden maar voorzichtig los te knopen. Een sliert spaghetti waaraan je jezelf kan verhangen verdient respect en een nader onderzoek, nietwaar. Ik ging naar buiten om een sigaret op te steken en aantekeningen te maken.

Zijn vader stond buiten, huilde bittere tranen en gaf zichzelf de schuld van zijn dood. Want hij had 25 jaar geleden tegen zijn zoon gezegd dat hij nooit zulke goede spaghetti kon maken als hij. ‘Dat zijn spaghetti slap en smakeloos was.’ Dat zijn zoon sindsdien geobsedeerd was met het maken van stevige spaghetti, stevig genoeg om jezelf aan te kunnen verhangen. En hoe hij zijn zoon uitlachte bij iedere mislukte poging. ‘Wat voor een loser zijn zoon was.’

“Het is hem toch maar gelukt,” troostte ik zijn vader, “je kan trots op hem zijn.” Ik gaf hem een bemoedigend schouderklopje: “Je zoon kon een stevige spaghetti maken en zonder jouw woorden was dat nooit gelukt.” Maar wat ik ook zei, de arme man bleef huilen.

Een dag later kreeg ik het bericht dat de spaghetti ‘vals’ was; dat het touw, omhuld met gekookte spaghettipasta was. “Dus toch een loser,” bedacht ik, en maakte mijn laatste aantekeningen over deze merkwaardige spaghetti-zelfmoord. Ik maande mijn mannen het ‘touw’-detail buiten de media te houden. ‘Uit respect voor de nabestaanden.’

Nu alles afgerond was kon ik mezelf even inspecteren in het raam; omdat ik er best wel goed uitzie en dat zo wil houden. Ik zag dat ik aan een knip- en scheerbeurt toe was en belde de kapper.

X-files: De scheur in het beursgebouw 2

Iedere keer als ik op de knop boven de scheur drukte ging de bel: “Tríííííng, trííííng …” Ik schrok wakker en opende mijn ogen. Mijn bakelieten telefoon rinkelde. Een erfstuk van mijn grootouders dat op het nachtkastje naast mijn bed stond. Met een heuse kiesschijf en in perfecte staat: “Hallo?”

Het was een collega die belde. Hij vertelde me dat de scheur in het beursgebouw een anomalie was: “Een soort vagina van ongekende proporties.” Ik legde de hoorn op de haak en bekeek mezelf even in het glanzende bakeliet. De telefoon was een beetje stoffig en ik besloot het apparaat af te stoffen met mijn speciale telefoonpoetsdoek die in de bovenste la van mijn nachtkastje lag. Vervolgens ging ik naar het beursgebouw om te kijken in hoeverre er al vorderingen waren gemaakt met het onderzoek naar de scheur.

De ruimte waar de scheur zich bevond was inmiddels beveiligd en afgesloten voor het publiek. Alleen enkele ingewijden van de geheime dienst wisten van de anomalie. Ìk wist er van. En daar was ik best wel een beetje trots op. Ik hield mijn speciale pas omhoog en begaf me naar de ruimte waar de scheur zich bevond.

Om de scheur was een grote steiger gebouwd. Een selecte groep wetenschappers die een niet-openbaarmaking verklaring hadden getekend waren druk doende met het het onderzoek naar de scheur. Niemand had een verklaring voor dit natuurverschijnsel. Enkele wetenschappers stelden voor de scheur te vernietigen, anderen vroegen zich af wat er zich achter de scheur bevond. Men kon allicht een kijkje nemen alvorens het zaakje te vernietigen. Een van de wetenschappers had een idee: “We gaan een ‘fallus-achtig’ voertuig maken om de scheur te kunnen penetreren en onderzoeken.” En zo geschiedde.

 

X-files: De scheur in het beursgebouw

Gisteren werd ik gebeld: “Een onverklaarbare scheur in het beursgebouw. Of ik even een kijkje wilde nemen.” Toen ik bij het beursgebouw arriveerde rook ik iets wat me bekend voorkwam. Maar ik kon het niet precies thuisbrengen. Een agent hield me aan. Ik liet mijn inspecteurs-insigne zien. De agent deed beleefd een stap terug en maakte een uitnodigend gebaar.

Ik zag meteen dat de scheur niet aards was. Maar ook niet buitenaards. De scheur was een natuurverschijnsel. Ik voelde even aan de scheur. De scheur was vleesachtig en vochtig. Maar ik kon de scheur niet verder openen. “Sesam open u,” mompelde ik spottend. Bovenaan de scheur zag ik een knop. Ik vroeg om een ladder om bij de knop te kunnen komen.

Ik wreef over de knop en drukte op de knop. Ik zag hoe de scheur sidderde en beefde. Er liep wat vocht uit de scheur. Die knop moest wel de sleutel zijn om de scheur binnen te kunnen dringen.

Die avond schreef ik mijn rapport. Ik verzocht de autoriteiten de scheur geheim te houden voor het publiek tot men wist wat er aan de hand was en waar de scheur vandaan kwam. Ik maakte een extra notitie over de knop boven de scheur. Ik vermoedde dat de knop de sleutel was op de vraag waar die scheur voor diende.