Joris heeft vakantie

Joris is dol op de grote vakantie. Niet dat hij dan op vakantie gaat, maar zijn klasgenoten gaan dat wel. Joris kan dan rustig over straat zonder dat er op hem gereageerd wordt. Geen gelach, geen scheldkanonnades, niets van dat alles. Joris laat in de vakantie zijn fantasie de vrije loop. Joris fantaseert dan over verre landen, oerwouden en oorlogen terwijl hij door het park loopt. Meestal gaat hij dan naar het prieeltje in de buurt van de vijver in het park. Daar droomt Joris dan over de Duitsers die aan willen vallen en dat hij op de uitkijk staat, of dat hij een jager is die een olifant gestroopt heeft voor ivoor en op de vlucht is voor de Keniaanse boswachterij.

Maar vandaag regent het en is de pa van Joris niet lekker: ‘longontsteking,’ zei de dokter. Pa hoest en proest en moet antibiotica slikken. Joris fantaseert dat hij Derek Shepherd van ‘Grey’s Anatomy’ is en dat pa een patiënt is wiens hersenen geopereerd moeten worden.  Joris kriebelt in het haar van pa om te kijken waar hij een gaatje in het hoofd van ‘zijn patiënt’ kan boren. Joris legt zijn pa uit dat hij liposuctie moet doen in het hoofd van pa. ‘Liposuctie’ is het enige moeilijke dokterswoord dat Joris kan uitspreken. ‘Is goed dokter,’ antwoordt de pa van Joris amechtig, ‘maar kunt u eerst nog een kopje soep voor me opwarmen?’

Pa is weer beter en Joris is buiten aan het spelen. In het park ziet Joris zijn vader met een prikker zwerfafval opruimen; de pa van Joris moet vrijwilligerswerk doen, want het park moet netjes zijn voor het weekend. Joris fantaseert dan dat pa een wetenschapper is die bodemonderzoek doet naar schaliegas voor de minister. Natuurlijk is Joris dan zijn assistent.

Joris heeft een fijne vakantie gehad, alleen vond hij het een beetje jammer dat hij alleen denkbeeldige vriendjes had deze zomer. Joris vertelde pa dat hij blij was dat hij weer naar school ging en zijn vriendjes weer kon zien. Pa vond dat fijn om dat te horen. Pa wist ook dat Joris geen vriendjes had op school omdat de juf pa daarover had gewaarschuwd. Maar de pa van Joris kon weinig doen dan er een beetje verdrietig over zijn. Als Joris dat had geweten had hij vast meer vriendjes gehad.

 

Joris: Buurman heeft een missie

De buurman die rechts van Joris woonde was een bijzondere buurman. Die buurman zat in het leger. Buurman ging iedere dag in zijn uniform naar zijn werk en kwam iedere middag terug in zijn uniform. Als buurman naar zijn werk ging fantaseerde Joris altijd over oorlog en hoe buurman vocht voor onze vrijheid. Joris had ‘A Bridge Too Far’ gezien, ‘The Guns of Navarone’ en niet te vergeten ‘The Longest Day.’

Op een goede dag kwam buurman niet thuis, en ging buurman de volgende ochtend niet in uniform naar zijn werk. Joris vroeg zich af of buurman gesneuveld was of zoiets. Toen Joris buurvrouw zag besloot Joris buurvrouw te vragen of alles goed was met haar man. ‘Ja hoor,’ zei buurvrouw trots, ‘er is een missie in Afghanistan en daar moet hij een half jaar dienen.’ Joris vond het maar spannend allemaal; misschien was buurman wel tegen de Duitsers aan het vechten!

Toen buurman een half jaar later terugkwam met uniform aan en al, zag Joris hoe erg buurman en buurvrouw buiten aan het knuffelen waren. ‘Die gaan vast vrijen,’ dacht Joris. Joris wist nog niet zoveel van vrijen, maar het leek Joris reuze spannend en Joris wilde, later als hij groot was ook gaan vrijen. ‘Misschien krijgen buurvrouw en buurman nu wel een baby,’ dacht Joris. Joris vond het maar reuze romantisch.

Het was alsof de duvel er mee speelde maar precies negen maanden later kregen buurman en buurvrouw een baby. Joris had negen maanden teruggeteld en het klopte precies: Buurman en buurvrouw hebben gevreeën toen buurman thuiskwam van Afghanistan. Joris droomde van pappa worden en dat soort dingen als hij buurvrouw en buurman zag wandelen met de kinderwagen.

Op een regenachtige herfstdag kwam buurman niet thuis van zijn werk. De volgende dag ging buurman niet naar zijn werk. Joris wist het al; buurman moet weer vechten tegen de Duitsers ergens in de wereld! ‘Uw man is weer op missie?’, vroeg Joris aan buurvrouw die net met de baby in de kinderwagen een wandeling wilde maken. Buurvrouw keek Joris heel boos en verdrietig tegelijk aan: ‘Mijn man heeft inderdaad een missie,’ brieste ze, ‘dit keer is het een slet.’

Joris speelt de piano

Joris was een begenadigd pianospeler, sterker nog, hij had een bijzonder talent. Daarom ging Joris altijd een uurtje eerder naar pianoles waar in een van de lokalen een oude piano stond die niemand meer gebruikte. Joris speelde altijd op die piano voor zijn les begon. De mooiste geluiden galmden dan van de muren, unieke akkoorden die niemand ooit eerder gehoord had en niemand ooit zou horen. Joris was een beginnend pianist en kon nauwelijks noten lezen, laat staan schrijven. Niemand wist dat Joris oneindig veel talent had voor het pianospel, zelfs zijn pianoleraar die toch een behoorlijk potje kon pingelen wist niet dat Joris een ruwe diamant was die slechts enig slijpwerk behoefde.

Als de pianoleraar kwam ging Joris altijd een beetje onhandig pingelen want Joris vond het een beetje sneu dat hij veel en veel beter kon spelen dan zijn leraar. Joris was een lieve Jongen, sommigen zeggen: ‘te lief.’ Maar Joris vond het niet erg. Joris wilde niemand voor het hoofd stoten, en zolang hij nog niet of nauwelijks noten kon lezen of schrijven leek het hem verstandig om zijn pianoleraar niet beledigen. Stel je voor dat Joris strafwerk van zijn pianoleraar zou krijgen wegens ‘frivoliteit.’

Joris wist destijds nog niet dat pianoleraren geen strafwerk geven en je alleen maar aanmoedigingen.

Joris kwam altijd blij thuis van zijn pianolessen en ging dan meestal meteen oefenen met noten lezen en noten schrijven.

Joris was ook niet goed in gewoon lezen en schrijven en had daarvoor op school extra les gekregen. Joris had op school geleerd dat je moet oefenen en oefenen om iets onder de knie te krijgen.

Terwijl Joris aan het oefenen en oefenen was  hoorde hij zijn vader centjes tellen. Steeds herhaalde vader het tellen van zijn centjes en slaakte dan een diepe zucht na het tellen. Joris begreep meteen dat zijn vader krap bij kas zat. Joris wist ook dat pianoles heel duur is.

Joris rende naar zijn pa toe: ‘Pappa, mag ik van pianoles af? Ik kan er niets van.’ Pappa keek Joris opgelucht aan: ‘Pianolessen zijn duur Joris, en ik heb van de pianoleraar gehoord dat jouw talent wellicht elders ligt. Ik ben blij dat je inziet je nooit een goede pianist zult worden.’ Joris wist wel beter maar stopte zijn verdriet goed weg. Natuurlijk heeft Joris die nacht nog even gehuild, niet om zichzelf en zijn pianolessen, maar meer omdat zijn pa krap bij kas zat, want zo was Joris en zo is Joris nu nog.

De eerste bijna-doodervaring van Joris

Natuurlijk heeft Joris bijna-doodervaringen gehad? Wie niet?
Zijn eerste bijna-doodervaring kan Joris zich niet meer herinneren. Het was toen Joris geboren wilde worden en zijn moeder tegenstribbelde. Joris lag namelijk in een stuitligging en zijn moeder weigerde een keizersnee. De moeder van Joris weigerde ook te persen, ingeknipt te worden en aan onbeschermde seks te doen.

Jawel, Joris was een ongelukje. Ook is Joris enigst kind en heeft de moeder van Joris nooit meer seks gehad sinds de bevalling van Joris omdat ze het ongemak van een zwangerschap en bevalling nooit meer wilde ervaren. Ook heeft ze toegegeven dat ze altijd een hekel aan Joris heeft gehad en aan kinderen in het algemeen. 

Je zou kunnen stellen dat de moeder van Joris, Joris niet wilde. Maar Joris zat daar nu eenmaal en hij moest er uit. Toen Joris uiteindelijk ter wereld kwam was hij blauw en stond zijn babyhartje stil. Gelukkig was er een baby-cardioloog aanwezig die altijd een minuscuul baby-defibrillator op batterijen bij zich droeg. Bovendien had de  baby-cardioloog altijd reserve batterijen bij zich die dit keer uitstekend van pas kwamen.

Hoewel Joris vaak droomt van een steeds kleiner wordend licht aan het eind van een glibberige tunnel, Jungiaanse Psychologen duiden dit als de ‘onwillige’ vagina van de moeder van Joris, weet Joris niets van zijn ongewenst zijn. Joris werd door zijn moeder net zo behandeld als alle andere kinderen, zijn vader en de rest van zijn familie. Je zou kunnen stellen dat de moeder van Joris een hekel had aan alles en iedereen. Hoe de vader van Joris de moeder van Joris ooit aan de haak heeft kunnen slaan is dan ook nog steeds een raadsel, zoals zovele dingen in het leven van Joris.

Baby on Board

Ik heb moeite met stickers die nietszeggende informatie bevatten. Mijn vrouw bijvoorbeeld, is dol op haar hondje. Heeft  mijn vrouw een sticker op onze auto geplakt die dat bevestigt? Jawel, er zit een sticker op onze  auto die dit belangrijke nieuws  aan eenieder die het maar wil lezen verkondigt. Ik zoek nu naar een sticker die duidelijk maakt dat de sticker over de hond door mijn vrouw is opgeplakt en niet door mij. Want ik wil niet geassocieerd worden met nietszeggendheid. Ik wil dat mensen aan mij kunnen zien dat ik niet nietszeggend ben.

Gisteren zei iemand tegen mij dat ik er ‘artsy’ uitzag. Lichtelijk zelfingenomen vroeg ik de man waarom ik er artsy zou uitzien? Hij wees naar mijn hoofd en mijn strohoed waar ik mijn zonnebril op gestoken had. Ik realiseerde me dat hij me er nietszeggend uit vond zien. ‘Fuck you asshole!’  Ik zei het natuurlijk niet hardop want in Canada zijn we de beleefdheid zelve. Er niet nietszeggend uit willen zien valt nog lang niet mee. Ik heb besloten mijn zonnebril niet meer op mijn strohoed te steken maar gewoon te gebruiken waarvoor hij bedoeld is. ‘Dat zal ze leren!’

Maar ik had het over nietszeggende stickers. Vanmorgen zag ik een enorme SUV met de veelzeggende sticker ‘Baby on board.’ Ik bedwong mijn neiging om in de auto te kijken. Ik kon zo wel zien dat er helemaal geen ‘baby on board’ was. De auto stond namelijk geparkeerd in de straat. Ik hoorde wel een baby luidkeels huilen, in een huis tegenover de SUV. Ik keek even  door het raam naar binnen en zag mijn spiegelbeeld. Ik stak mijn zonnebril weer op mijn strohoed, ‘staat veel beter zo,’ en streek mijn baard nog even recht.  ‘Artsy my ass!!’