Nico en zijn baasje

Nico is een trotse hond, een fiere, witte, blauwogige husky. Iedere ochtend liet Nico zijn baasje uit voor een lange wandeling. Het baasje van Nico was minimaal 10 jaar ouder dan ik, maar zag er 10 jaar gezonder uit. Samen met mijn hond keken we altijd een beetje vertwijfeld naar Nico en zijn baasje. Ik voelde me dan geneigd mijn vetrollen te tellen en mijn hond begon dan wat ongerust aan zijn geslacht te snuffelen. Een intimiderend stel zogezegd.

Maar op een goede dag zagen we het baasje van Nico niet meer. Was hij misschien op vakantie? Eergisteren hoorde ik van een buur wat er aan de hand was: ‘Het baasje van Nico is dood, kanker.’

Gisteren sprak ik even met de weduwe van het baasje van Nico: ‘Ze gaven hem nog 2 jaar, maar na twee maanden was hij al overleden.’ Ze keek me verdrietig aan: ‘Maar vorige week heb ik een afvoerpomp vervangen, op Youtube stond een filmpje hoe het moest.’ Het verdriet in haar ogen maakte plaats voor trots. Het was het soort trots dat Nico voelde voor zijn baasje.

Sensodyne®

De Sensodyne® druipt als mintgroene koeiendrab op mijn elektrische tandenborstel. Ik hoef niet eens in de tube te knijpen. Een deel van de Sensodyne® valt levenloos en nutteloos van de borstel. Ik probeer met een handige beweging te voorkomen dat er nog meer van die veel te dunne Sensodyne® verloren gaat, maar het enige wat ik ermee bereik is dat er nog meer Sensodyne® verloren gaat. Een beetje moedeloos poets ik mijn tanden. De smaak van Sensodyne®  is ronduit laf.

Maar Sensodyne® is voor gevoelige tanden. En die heb ik. Vooral in de ochtend zijn mijn tanden gevoelig en humeurig. Ik spuug de mintgroene troep uit. Samen met de stinkende resten slijm die ik gedurende mijn slaap bijeen gesnurkt heb. Het mengsel valt tussen de resten Sensodyne® die eerder verloren zijn gegaan door de belachelijk dunne consistentie.

Ik spoel mijn mond en inspecteer mijn gevoelige tanden en spoel de wasbak schoon. Ik wil iets van de tandpasta zeggen, maar ik doe het niet. ‘Koffie schat?,’ vraagt mijn vrouw.  ‘Graag!’ Ik ben het geknoei met die kut-Sensodyne® alweer vergeten.

Korte broek

Vanmorgen was het zover. Na een broeierige nacht was het tijd om mijn korte broek uit de kast te trekken. Ik vind het hier zomers te warm om een lange broek te kunnen dragen. Nu maakte ik me geen zorgen over mijn witte benen, ik maakte me meer zorgen over het feit dat mijn omvang toeneemt. Ik ben sowieso een tikkeltje obees, en ieder jaar komt er een een pondje bij.

Het is me gelukt mijn korte broek aan te trekken. Met moeite. Het tafereel dat zich rond mijn middel afspeelde deed me denken aan vroeger tijden toen je op de grond moest liggen om een veel te strakke spijkerbroek aan te kunnen trekken. Want hip. Maar het lukte. Net als destijds. De broekknoop haakt achter het knoopsgat van mijn korte broek. Yes!

“Ik zal u verder niet vervelen met de frustratie die je voelt als je weet dat je eigenlijk op dieet moet en ook weet dat het er nooit van zal komen.”

En nu zit ik hier in mijn korte broek, met als extra voorzorg een broekriem die, mocht de broekknoop het begeven, zal voorkomen dat mijn korte broek afzakt. En ik ga zo een paar nieuwe korte broeken kopen bij de Walmart, want mijn korte broeken zijn versleten en volledig uit de mode.

Dood vogeltje

Ik moest vanmorgen grasmaaien. De uitgebloeide paardenbloemen stonden tot aan mijn oksels en de atmosfeer was verzadigd met vrolijk dartelende paardenbloemzaadjes. Allergiecode knalrood.

Tijdens het maaien zag ik een dood jong vogeltje, onder onze spar. Ik vroeg mijn vrouw of ze een hondenpoepzakje voor me wilde halen. Ik raapte het diertje op en deed het quasi-achteloos in het zakje, legde er een keurige knoop in en gooide het in de vuilnisemmer.

Na het grasmaaien ging ik even zitten om het resultaat van mijn arbeid te bewonderen. Ik zag ‘onze’ lijster. Hij vloog naar zijn nest in onze spar. De vertrouwde piepjes van de jonge vogeltjes bleven uit. Ik zag hoe de lijster het lege nest van alle kanten bekeek. Ik voelde me een beetje verdrietig. ‘Hij zal een nieuw nest bouwen en het nog eens proberen,’ zei ik geruststellend tegen mijn vrouw. Zei ik geruststellend tegen mezelf.

Karatetrapleed

U heeft er vast wel eens van gehoord; niet kunnen bewegen tijdens een droom, een handig mechanisme waardoor u in uw dromen de meest geweldige avonturen kunt beleven zonder uit uw bed te rollen dan wel uit het raam te springen. En dat werkt meestal perfect. En soms niet. Slaapwandelaars kunnen daarvan meespreken.

Nu ben ik geen slaapwandelaar. Ook sla ik mijn vrouw niet in mijn slaap. Ik lijd aan een zeer onderbelichte slaapstoornis: Karatetrappen uitdelen in mijn slaap.

Soms gaat het fout met mijn voeten. Dat komt omdat ik in mijn dromen regelmatig een volleerd karatespecialist ben, niveautje Bruce Lee schat ik. Het is best fijn om in je dromen een tegenstander met een volleerde karatetrap uit te schakelen. Zolang je voeten en benen aan je lijf maar niet meedoen.

Mijn hond slaapt graag aan het voeteneind van mijn bed. En u raadt het al. Ik ben wel eens wakker geworden van mijn hond die piepend en jankend als een malle door de slaapkamer rent omdat hij zojuist een perfecte karatetrap van mij heeft mogen ontvangen. Maar het kan nog veel erger.

Want tegen een hond schoppen is vervelend, maar doet in tegenstelling tot de hond, mij geen pijn. En vannacht was het weer zover. Ik deelde een karatetrap uit aan mijn gedroomde vijand. Recht voor zijn raap!

Ik schrok wakker van een harde knal en een pijnlijke grote teen. Ik had, zo hard als ik kon, een karatetrap uitgedeeld. Tegen de muur wel te verstaan. En een muur is in tegenstelling tot mijn hond, niet zacht, geeft niet mee en stoort zich totaal niet aan mijn karatetrap.

Kermend van pijn greep ik naar mijn teen, en schreeuwde zo zachtjes mogelijk auwauwauw!

Toen ik vanmorgen wakker werd deed mijn teen nog steeds zeer. En mijn hond wist het. Ik zweer het je, hij gniffelde, recht in mijn gezicht. En staarde naar de riem. Want mijn hond moet uit en wil uit. En ik kom mijn verplichtingen na.

Met een pijnlijke teen is het lastig hond uitlaten. En mijn hond trok daarom extra hard aan de riem. Hij nam wraak op de karatetrappen die ik aan hem uitgedeeld had. En vertelde aan iedere hond die hij tegenkwam wat mij overkomen was. En alle honden huilden van het lachen.

4 maanden dood

Dood zijn en na 4 maanden naast je bed gevonden worden. Door de automatisering. Geen melkboer meer aan de deur. Geen huurbaas meer aan de deur. Niemand die je elektriciteit- of gasmeter controleert. Slimme meters en automatische incasso. Alles wordt betaald en automatisch voor je afgehandeld.

In de toekomst zullen de ouderen door robots verzorgd worden. En als u op respectabele leeftijd doodgaat blijft de robot u verzorgen. Want de robot heeft niet door dat u kassiewijle bent. Dus zal de robot uw stoffelijk overschot een bad geven. En u eten voeren. U morst. De robot veegt uw mond schoon en brengt u naar bed. Want het is al laat. En u mag zich niet te druk maken. U moet morgen gezond weer op.

Bron

Herfstblad

Een uitgemolken herfstblad dwarrelt stuurloos over de weg. Na een halfjaar hard werken heeft de onverzadigbare boom het leeggezogen en verstoten als een stuk nutteloos vuil. Later staat het blad nog eenmaal rechtop in de grond, fier, trots en met kleurig grandeur. Een worm heeft de steel van de verstoteling in de grond getrokken en hem gepromoveerd tot een niet te versmaden maal: Droog blad met een toefje modder.

Het verstoten blad is inmiddels, als een uitgeknepen puist op moeder aarde, achteloos uitgepoept door de worm. Een draadje modder is al wat rest van het eens zo trotse blad dat nog niet zo lang geleden groen als gras was en geen idee had wat er van hem zou worden.

ook verschenen in 120W.

Onze dierbare boompjes

We hebben twee bomen geplant in onze tuin. Nu nog dun en fragiel, maar met gezonde kluit en vol goede moed. Over een paar jaar zullen ze een stuk groter en steviger zijn en schaduw en verkoeling bieden op warme, zonnige dagen en ons beschermen tegen oververhitting en ander leed.
Sinds de bomen in de tuin geplant zijn is er een harde wind opgestoken, alsof de natuur ons wil tegenwerken. We hebben onze bomen daarom ondersteuning gegeven met paaltjes en touw.
Vanmorgen keken mijn vrouw en ik elkaar goedkeurend aan: ‘Ze staan er nog.’ Twee zielen, één gedachte. Onze dierbare boompjes, met 40% korting gekocht, staan fier en rechtop. Want er wordt goed op hen gepast, weer of geen weer.

ook verschenen in 120w.

Industrieel geweld

Toen ik de hond vanmorgen uitliet, zag ik iets op straat liggen; een dode, platgereden muis. Op de een of andere manier overweldigde het tafereel me. Het deed me denken aan  taferelen die je wel eens ziet in documentaires over oorlogen. Doden op het slagveld. Roemloos, naamloos, onherkenbaar en vermorzeld door het industriële oorlogsgeweld.

Ik vroeg me af of het diertje kinderen had, ouders, een familie, een historie. Misschien was het boodschappen aan het doen voor zijn ouders, alvorens het vermorzeld werd onder het industriële geweld van een automobiel. Nu is het zo plat als een dubbeltje en doe ik het enige wat ik kan doen en dat is er gewag van maken. Voor de kinderen, de ouders en alle andere muizen.

Gewag maken, omdat ook uw kind, of misschien uzelf, op een dag ergens kan liggen, dood, door industrieel geweld van welk soort dan ook, plat als een dubbeltje, vermorzeld, roemloos en naamloos.  En zo wil toch niemand aan zijn einde komen?

Navels met een bobbeltje

Ik vind bobbeltjes op navels lelijk. Alsof er een wratje uitgroeit. Ik kan er niets aan doen. Mijn navel heeft geen uitstulpingen, en daar ben ik trots op. Mocht er ooit iets uitgroeien, dan laat ik het met wortel en tak verwijderen. Ik zou niet kunnen leven met een bloemkool in mijn navel. Weet u wat ook lelijk is? Navels van hoogzwangere dames. Het lijkt net alsof er nog een extra embryo uit de navel groeit. En dan die rare donkere streep onder de navel, hoewel dat nu niet het onderwerp is, ik vind daar wat van. Ik hou sowieso niet van bloot moet ik toegeven. Met mijn blote bips in de natuur. Daar komen alleen maar vliegen op af.

Ook verschenen in 120w.nl