Joris en de kerstboom

Joris rende naar buiten om zijn raamversiering te bewonderen. ‘Merry XMas!’ knipperde het vrolijk vanuit het voorraam van zijn appartement. Tevreden wandelde Joris weer naar binnen: “Nu de kerstboom nog versieren.” Al neuriënd hing Joris de ballen in de boom, samen met de slingers en het engelenhaar: “Nu de lichtjes nog.”

Moe maar voldaan ging Joris zitten om zijn werkstuk te bewonderen. Toen hoorde Joris een stemmetje: “Heb je wat water voor me? Kun je dat engelenhaar voor me weghalen? Het jeukt nogal weet je.” Het was de kerstboom! Een beetje verbouwereerd gaf Joris de kerstboom wat water en haalde hij voorzichtig het engelenhaar weg: “Zo beter?”

“Dank je,” zei de boom: “Kun je me nu terugbrengen naar het dennenbos? Ik wil daar in alle rust kunnen sterven in gezelschap van mijn vrienden. Het is een tikkeltje eenzaam hier zo te versterven weet je? Bovendien past de versiering die ik nu op heb niet bij mijn cultuur. Wij zijn namelijk naturisten; veel naalden maar geen opsmuk.”

Joris haalde zo vlug als hij kon de ballen en de slingers uit de boom. De lampjes die hij eerder zo keurig uit de knoop had gehaald gingen terug in de doos. De piek brak, maar dat kon Joris niet schelen. Joris haastte zich met de boom naar het dennenbos waar de boom in alle rust en in gezelschap van zijn vrienden kon sterven. “Wil je me cremeren als ik dood ben?”, vroeg de boom, “ik wil niet verschimmelen en verrotten op de grond.” Joris knikte en beloofde de boom dat hij gecremeerd zou worden.

Het jaar daarop vierde Joris kerst samen met de urn met de as van zijn overleden kerstboom. Zonder versiering natuurlijk, dat zou respectloos zijn. De ‘Merry XMas!’ raamversiering knipperde nog wel vrolijk de straat in. “Dat moet kunnen,” vond Joris, “want dat hoort weer bij ònze cultuur.”

6 maanden voorwaardelijk #Henriquez

Naar mijn smaak een alleszins redelijke uitspraak. De agenten gingen hun boekje ver te buiten. Natuurlijk hadden de agenten van mij in de bajes gekieperd mogen worden. Maar ik beschouw mezelf als een weldenkend persoon. Ik weiger mijn onderbuik de boventoon te laten voeren.

Ik wens de betreffende agenten, hoe graag ik ze ook wil haten,  veel wijsheid toe bij een volgend incident waarbij ze zich gedwongen voelen het geweldsmonopolie te gebruiken. En ik hoop dat de betreffende agenten hun excuses aan de familie Henriquez zullen bieden.

De rechter heeft de moed gehad de nepziekte ‘Acute Stress Syndrome’ als reden van het overlijden van Mitch terzijde te schuiven. De agenten streng te straffen was misschien teveel gevraagd. Maar agenten kunnen kunnen nog steeds gestraft worden door de rechter. Laten we hopen dat de agenten zich dat bij een volgend ‘Henriquez-voorval’ zullen realiseren en zich zullen beheersen. Laten we hopen dat  Henriquez niet voor niets is gestorven.

Vijf uur lang lullen met een racist

Kunt u zich dat voorstellen? Leuteren over het blanke ras, het zwarte ras, superieur, inferieur, islamisering, het joodse vraagstuk. Ik krijg er een, mag ik dat zeggen?, ‘Wannseekonferenz’-gevoel bij. Ik zou beetje misselijk worden. Maar Baudet kan dat. En hij ziet er kerngezond uit. Blakend van zelfvertrouwen. Trots politicus van het jaar. Het zal toch niet dat Baudet er racistische ideeën op nahoudt? Ik kan me dat niet voorstellen. Nee, Baudet is een man van staal die moeiteloos mensen met allerlei meningen te woord staat. Ja vast. Vijf uur lang lullen met een racist zonder ziek te worden. Zonder je, met een misselijk gevoel, te excuseren en te vertrekken. Ik geef je het te doen. Ik kan dat niet opbrengen. Baudet wel. Want Baudet heeft superieur DNA.

 

Joris en de levende kerststal

Joris speelde al vanaf zijn eerste levensjaar het kindje Jezus in de ‘levende’ kerststal. Tot vreugde van zijn vader, want die kon dan even vrijaf nemen van de zware last die het vaderschap met zich meebracht. Maar na dertig jaar had Joris er wel genoeg van. Hij vond zichzelf niet langer geloofwaardig als het kindje Jezus. Toen Joris de kerstcommissie vertelde dat hij nu wel eens voor Josef wilde spelen in plaats van voor Jezus was men geschokt. Om te breken met de traditie van de levende kerststal met Joris als het kindje Jezus, je moet maar durven. En wat zou men er in het dorp van zeggen. Iemand van de kerstcommissie die vrijwilligerswerk deed in het asielzoekerscentrum stelde nog voor een jong Syrisch katholiek gezin te gebruiken voor de levende stal. Het voorstel werd weggewuifd; Jezus, Josef en Maria met een tintje, dat zou niet geloofwaardig zijn.

Het verhaal dat Joris geen kindje Jezus meer wilde zijn verspreidde zich als een lopend vuurtje. Joris voelde dat er over hem gepraat werd als hij boodschappen deed. In de Spar was het gefluister niet van de lucht. Joris begon zich steeds minder op zijn gemak te voelen. Ook waren er mensen die de hand van Joris wilden schudden omdat ze respect hadden voor zijn besluit, dat ze Joris moedig vonden omdat hij opstond tegen de goegemeente. Kortom, het broeide in het dorp. Je was of vóór Joris en zijn besluit of tégen Joris en zijn besluit. En de tegenstanders van het besluit van Joris intimideerden de voorstanders. En omgekeerd. Er werden stenen door ramen gegooid. Er werden auto’s in de fik gestoken.

Je begrijpt, dit was nooit de bedoeling van Joris geweest en hij besloot te gaan overleggen met de kerstcommissie om tot een compromis te komen. De kerstcommissie verzocht Joris om geleidelijk te stoppen met het spelen van het kindje Jezus en in ieder geval dit jaar nog voor het kindje Jezus te spelen. Dat het dorp al te abrupte veranderingen met het kindje Jezus niet aankon, was nu wel duidelijk. Om de lieve vrede te bewaren ging Joris akkoord.

Joris besefte dat hij als kindje Jezus borg stond voor vrede in zijn dorp. En dat de échte Jezus daarom best wel trots op hem zou zijn. Om van God maar niet te spreken.