Joris en de lingerieafdeling

Joris had iets met damesondergoed. Hij kon uren turen naar dames die bh’s en ander lingerie kochten. In de avonduren droomde Joris dan van vrouwen die ondergoed aantrokken na het douchen zodat de vrouwen lekker schoon waren en naar zeep roken, met een vleugje parfum.

Vandaag was er een mevrouw in de lingerieafdeling die bijzonder grote borsten had. Gebiologeerd keek Joris toe hoe ze haar keuze maakte. Ze koos voor een balconette. Ze keek Joris aan: ‘Wat denk je?’ Joris schrok en slikte even alvorens hij met schorre stem ‘mooi’ zei. Ze glimlachte tevreden en gaf Joris een knipoog terwijl ze een bijpassend slipje uitkoos.

“Kom,’ zei ze en als een slaafje volgde Joris de mevrouw met haar aankoop naar de kassière. ‘Wil jij het tasje voor me dragen?’, vroeg ze. Joris beefde van opwinding toen ze de deur van haar appartement opendeed. ‘Kom binnen.’ Samen dronken ze een glaasje wijn. ‘Ik ga douchen en dan mijn nieuwe ondergoed proberen,’ zei ze, ‘ik ben benieuwd wat je ervan vindt.’

Daar stond ze dan, in vol ornaat, in alle glorie in haar nieuwe lingerie. ‘Het is een zacht stofje, wil je het even voelen?’ Joris stond op terwijl een golf van opwinding hem overspoelde. Joris voelde, voelde en schrok wakker. Een natte droom. Joris stond op en verschoonde zich in de badkamer.

Toen Joris weer in bed lag keek hij even naast zich. De mevrouw sliep nog. Haar balconette en slipje lagen op de grond. Ze rook nog steeds naar zeep met een vleugje parfum. Joris had gedroomd over de mevrouw waarmee hij een paar uur geleden mee vree. Voorwaar een mooi eind van dit verhaal, ware het niet dat Joris droomde dat hij droomde.

Digibeet

‘Johan!’, roept mijn vrouw. Ik zit midden in een voetbalwedstrijd en ben druk doende mijn afgekloven nagels op een rijtje te leggen. ‘Johan, mijn computer doet het niet!’ Geduldig tel ik tot 10. En weer terug. Ik sta op en haal diep adem. ‘Mijn muis,’ zegt ze, ‘hij hield er zomaar mee op.’ Voor de zoveeltriljoentse keer leg ik mijn lieve vrouw uit hoe ze haar Bluetooth© muis moet activeren als hij er de brui aangeeft.

Verderop hoor ik gejuich.
Iemand heeft gescoord.
God mag weten wie.
Ik blijf kalm.
Haar muis werkt weer.
Ik loop weer terug naar de tv.

Misschien ben ik op tijd voor een herhaling van het doelpunt. Helaas, maar nee. Ik leg mijn afgekloven nagels op een stapeltje. ‘Johan!’ Ik tel wederom tot 10 en weer terug. Volledig ‘zen’ wandel ik naar mijn vrouw. ‘Kusje,’ zegt ze en ze tuit haar mond: ‘Is het spannend?’ Ik geef haar een kus. Ze kijkt me schuldbewust aan en ik smelt. ‘Valt wel mee,’ zeg ik onverschillig. Verderop hoor ik gejuich.

Reactie op ‘Computerellende.’ 

Voor onze vrijheid

Toch best wel gemeen van de Duitsers om met hun U-boten konvooischepen kapot te schieten. Immers, de schepen waren niet bewapend en waren een gemakkelijke prooi. Joris schudde het hoofd. Hij vroeg zich af hoe die mensen op die schepen zich voelden als ze met een torpedo tot zinken werden gebracht. Dat moet verschrikkelijk zijn geweest. Joris had een diep respect voor de mensen die op zee hun leven gaven voor onze vrijheid.

‘Gelukkig zullen we nooit meer oorlog hebben met een van onze buurlanden,’ vertelde juf, ‘allemaal dank zij de EEG.’ Joris schreef alles op in zijn schrift: Nooit meer oorlog, altijd vrede. Joris voelde zich helemaal warm worden: Niemand hoeft meer op zee te sterven voor onze vrijheid.

Ook verschenen in 120woorden

Joris en de sabeltandworm

Op een mooie lenteochtend zag Joris, hij was onderweg naar school, hoe een herfstblad van vorig jaar de grond in werd getrokken. De knaag- en knabbelgeluiden waren niet van de lucht en Joris besloot het tafereel eens van dichtbij te observeren. Sterker nog, Joris besloot het blad uit de grond te trekken om erachter te komen wie dit blad aan de haak had geslagen.

Joris trok het deels afgekloven blad uit de grond. Een niet geheel onverbolgen sabeltandworm wurmde zich uit de grond omhoog: ‘Mag ik mijn blad terug?’, vroeg de worm zo beleefd mogelijk, ‘ik heb honger weet je.’  Joris legde het blad terug en excuseerde zich voor zijn onbeschofte graaigedrag.

Joris besefte dat het geen pretje is om worm te zijn. De worm moest de hele dag in de grond graven en bladeren eten die oud en vermolmd waren omdat rond deze tijd van het jaar de bladeren nog niet echt van de bomen willen vallen. Joris plukte een ontluikend, vers blaadje van een iep en gaf het aan de worm. Dankbaar trok de worm het verse blaadje grond in. Joris luisterde naar het ondergrondse geknabbel en geknaag en besloot, ontroerd als hij was, de worm iedere dag een blaadje te voeren.

De verse blaadjes bleken te weinig vezels te hebben en te veel lege calorieën. Suikerziekte en insulineresistentie lagen op de loer voor de sabeltandworm. Zijn gebit ging hard achteruit, en tandartsen en mondhygiënisten voor wormen bestonden nog niet. Joris vond de worm op een zomermiddag, na school, dood als een pier, overleden door een hartinfarct.

Joris had spijt dat hij de worm overvoerd had. Maar Joris kon het niet over zijn hart verkrijgen niet op de worm te passen en hem niet bij te voeren, hij zou zich dan nog schuldiger voelen dan hij zich nu voelde. Joris begroef de worm en vermande zich, hij moest naar huis en eten koken voor zijn vader. Dat Joris een beetje verdrietig was, daar hoefde hij zijn vader niet mee lastig te vallen. Zijn lieve pappa had het al zwaar genoeg.

De eerste vlieg van het jaar

Er zit een vlieg op het raam. Hij is de eerste vlieg van het jaar. De vlieg zal een wisse dood sterven. Hij is alleen en heeft geen idee wat hij moet doen. Morgen zal hij op de vensterbank liggen, met zijn pootjes omhoog.

Er zit een vlieg op het raam. Hij wil naar buiten. Maar buiten is het koud. In je eentje kun je geen potten breken vlieg. Daarom ben je morgen dood, lig je op je rug, met je pootjes omhoog.

Nu heb je nog lef en doe je druk. Morgen zal het anders zijn en beweeg je niet meer. Dan raap ik je op en deponeer ik je in de groene container, dus niet bij het huisafval.

Ook verschenen in 120W

Thunderbirds Are Go!

ITV heeft besloten The Thunderbirds nieuw leven in te blazen. Een digitale versie dit keer. Ik heb het eerste deel bekeken. Het verhaaltje was flut, maar ik liet me heerlijk onderdompelen in de klassieke momenten die ik nu ‘bigger than life’ kon herbeleven. Werkelijk prachtige effecten tijdens het vertrek van Thunderbird 1 uit het zwembad en Thunderbird 2 met de klassieke palmbomen die wijken. Van die momenten heb ik oprecht genoten, maar zoals ik al eerder vermeldde waren de verhaaltjes ruk. Waarschijnlijk waren de verhaaltjes uit The Thunderbirds van mijn jeugd net zo slecht. Maar toch voelen ze anders. Ik noem het Jeugdsentiment.

Ik raad iedereen aan om Thunderbirds Are Go! te gaan zien. Ook al is het maar één aflevering. U zult genieten van de klassieke momenten die perfect worden geënsceneerd. U zult balen van de verhaallijnen en de personages. En ook weer genieten, want een aartsvijand van de Thunderbirds doet ook mee. En die ziet er in tegenstelling tot alle andere karakters geniaal uit.

ITV heeft besloten deel 1 uit te zenden om 7 uur ‘s avonds. De overige delen worden uitgezonden om 8 uur ‘s morgens. Ik vind dat terecht. Het eerste deel voor de ouders en (klein)kinderen samen. De overige delen zijn voor de nieuwe generatie. De verhalen zijn niet voor mij – ik ben ruim 50 – en u geschreven. Het is gemaakt voor de kinderen wier fantasie nog volop in ontwikkeling is. In Engeland denkt men er anders over. Misschien u ook.

Ik wens u veel kijkplezier, maar ik vermoed dat u het origineel beter weet te waarderen. Ik ga de overige delen niet bekijken, maar misschien toch ook wel.

Eerder verschenen in Krapuul

Dank je wel @touaregtweet voor je prachtige Thunderbirds verjaarsdagstaart!

Zwart

De ochtend na het overlijden van mijn moeder word ik wakker. Ik check mijn mails, eet een boterham en drink een kopje koffie om de laatste restanten slaap uit mijn hoofd te spoelen. Ik praat met mijn vrouw over mijn moeder, haar leven, haar goede en haar minder goede punten, hopend dat het rare gevoel dat je voelt als je moeder net is overleden zal verdwijnen, met een babbel een gat probeert op te vullen dat zich niet zomaar laat vullen.

‘Post!’, roept mijn vrouw met een lach, ‘een verjaardagskaart van onze makelaar.’ Met een glimlach maak ik de enveloppe open: ‘die is er vroeg bij.’ Het voelt prettig dat ik even mijn zinnen kan verzetten. In de enveloppe zit een kaart met felicitaties. En een reclame-ballonnetje, gitzwart, zwart, zwarter dan zwart. Mijn hart staat stil: ‘mijn moeder is dood en een dag later word ik gefeliciteerd met een zwart ballonnetje.’

Joris maakt zich zorgen

Het was een beklemmende nacht. Joris droomde over doodgaan. Het gevoel dat zijn hart het ging begeven, het gevoel dat hij onvoldoende lucht binnen kreeg. Een beetje angstig werd Joris wakker. Hij deed de slaapkamergordijnen open om zijn zinnen te verzetten. Het was een heldere nacht en Joris zag hoe een van de sterren naar hem knipoogde: ‘Maak je geen zorgen, je bent kerngezond.’

‘Ik heb het koud,’ zei Joris tegen de ster. De ster kwam dichterbij om Joris wat van zijn warmte te geven. ‘Zo beter?’, vroeg de ster met een knipoog. ‘Dank je,’ zei Joris,’ ben jij bang om dood te gaan?’ De ster legde uit dat hij al stervende was: ‘Ik heb nog maar een paar miljoen jaar en dan blaast mijn lichaam zichzelf op om vervolgens te krimpen tot een kil, grijs, levenloos bolletje waar niemand meer naar omkijkt. Dat is niet leuk natuurlijk.’

Toen Joris de volgende ochtend naar school wandelde stapte hij bijna op een ijverige hommel. ‘Ben jij bang om dood te gaan?’, vroeg Joris aan de hommel. ‘Ik ben nog jong en leef zeker nog drie maanden voor ik dood ga en dat is nog zo ver weg, daar maak ik me nu geen zorgen over,’ zei de hommel geschokt, ‘maar ik kijk natuurlijk wel uit dat lomperiken zoals jij me niet voortijdig doodtrappen.’ Haastig maakte de hommel zich uit de voeten.

‘Lang zal hij leven, lang zal hij leven…’, zong de klas, want Joris was jarig, hij was 7 jaar geworden! Maar Joris had zelfs geen snoepjes meegenomen voor de juf en de klas en schaamde zich een beetje. Zijn lieve pappa had nooit tijd om zich met dat soort dingen bezig te houden en dat was soms wel lastig. Natuurlijk had Joris best zelf snoep kunnen kopen, maar dat was hij helemaal vergeten!

Joris legde de klassenfoto uit die tijd weg. Hij voelde zich een beetje verdrietig omdat ‘kleine Joris’ zich zoveel zorgen maakte over dingen waar kinderen zich geen zorgen over maken. Zich schaamde over dingen waar hij niets aan kon doen. Joris schudde zijn hoofd en kweet zich van zijn taak; zijn vader was uitbehandeld en het was aan Joris om zijn laatste dagen zo zorgeloos en aangenaam mogelijk te maken. Bovendien was zijn pappa vandaag jarig en om dat te vieren had Joris taartjes gehaald voor de thuiszorgers en iedereen die eventueel op bezoek zou komen.