Haathuisvlijt

Het heeft iets aandoenlijks. Het amateurisme spat er vanaf. Een pop zonder kop. Uren aan gewerkt, misschien wel dagen, en wie weet, misschien nog wel langer. En dan wordt het eindproduct naar een moskee gesleept. Een treurige pop zit in het gras. Iets wat voor een onthoofd hoofd moet doorgaan hangt aan het hekwerk. Wat zal de maker trots zijn op zijn stukje haathuisvlijt. Naast mijn walging kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de maker dezes een beroeps-malloot is, een wannabe-nazi. Een zielig persoon die, naar het zich laat aanzien niets beter te doen heeft. Ik raad de mensen die gaan onderzoeken wie dit prutswerkje heeft afgeleverd aan eerst te gaan kijken onder stenen waar de pissebedden leven, krioelend in het vochtige duister en zich almaar vermenigvuldigen, en op warme plekken zoals achter de koelkasten waar de kakkerlakken leven en alles opvreten wat menselijk is.

Verder kijk ik uit naar het volgende haatwerkje waarover we ons zorgen moeten maken. Roundup is nog te goed voor die prutsers.

Tranen met pauselijke tuiten

Een stel van mijn werknemers hebben kinderen misbruikt, hun leven verwoest. Daarom ga ik met u bidden en huilen. Huilen om al dat leed. Ik luister naar u. Ik hoor u. Maar …

Niet alleen de slachtoffers van het misbruik, maar ook de geestelijken lijden onder de misbruikschandalen. (sic)

—

U leest het goed: “Ook die fucking geestelijken lijden onder de misbruikschandalen.” En dat is de bedoeling natuurlijk niet. Geestelijken niet meer vertrouwen, ouders die hun kinderen niet meer tot de geestelijken laten komen. Geestelijken die niet langer ongestoord aan hun gerief kunnen komen, niet langer kunnen klaarkomen in de onschuldige mondjes van kinderen die in de hel terecht zijn gekomen.

U paus, mag wat mij betreft, samen met uw smerige werknemers in de hel terecht komen, waar uw aars 1000 x 1000 jaar met een flinke komkommer uitgewoond wordt en uw mond met een trechter gevuld wordt met het zaad dat uw volgzame kinderen hebben moeten doorslikken. En iedere keer als uw lever is opgezwollen tot een prachtige foie gras, diezelfde lever onverdoofd wordt vervangen met een donorlever van een van uw werknemers om het proces te kunnen herhalen. Enzovoort, enzovoort.

Dat, wanneer uw misbruikte kinderen het Koninkrijk Gods betreden, iedere keer als ze naar het toilet gaan, poepen, schijten en doorspoelen, u wordt overspoeld door stront en pis. Want u paus, u verdient niet beter. Ik zal nooit een traan om u laten. U verdient alles wat slecht is. Want u bent het kwaad, tot in de eeuwigheid.

Amen

Klimmen en klauteren met senioren

Een tafereel dat je in mijn woonplek regelmatig ziet: Een bejaarde, die in het trotse bezit is van een grote truck is bezig, na het boodschappen doen, in zijn vehikel te klimmen. Het is zowel aandoenlijk als beangstigend; klimmen en klauteren om het stuurwiel te bereiken. Vaak moet zijn partner dan een duwtje geven of een schouder. Ik kijk dan toe, vertederd en bezorgd.

Eergisteren zag ik een verschrompelde en verrimpelde bejaarde wegrijden. Hij keek me, precies tussen de spaken van het grote stuurwiel door, met een grote ‘jaren 80’ bril op de neus, recht aan. Ik keek terug en glimlachte vertederd, zoals je naar een kind glimlacht. Een rimpelige hand liet het stuurwiel los en gaf me de vinger.

0ok verschenen in 120W

Twittertrol ontmaskerd?

Ik voelde hoe mijn rechterwenkbrauw op ‘Steven Colbertiaanse wijze’ een opwaartse beweging maakte bij het bericht dat er een twittertrol ontmaskerd was. Ik denk daar anders over.

Het klakkeloos overnemen van twitterberichten door de Nederlandse media legt het stuitende amateurisme van het Nederlandse journaille bloot. Ze zouden zich de oren en ogen uit het hoofd moeten schamen. Zichzelf eens een flinke schop onder hun achterwerk moeten geven.

Er is namelijk geen twittertrol ontmaskerd. De journalistiek is ontmaskerd, in haar hemd gezet. En gaat zichzelf nu op de borst slaan?

U begrijpt, ik zoek weer eens een teiltje. Een deel van het failliet van de Nederlandse MSM wordt verpakt als het ‘ontmaskeren’ van een twittertrol. Kijk eens in de spiegel stelletje malloten.

Joris knijpt ‘m #metoo

Joris piekerde over zijn pogingen een meisje te versieren. En hoe hij meestal jammerlijk faalde. En omdat hij een meisje niet altijd even goed durfde te benaderen, zichzelf soms wat moed indronk. Joris vroeg zich af of hij misschien wel eens te ver was gegaan met zijn avances. Want met een glaasje bier op ziet de wereld er immers toch wel een beetje anders uit …

Joris was zich overigens van geen kwaad bewust, maar Joris voelde zich onzeker met dat #metoo-gedoe. Het dwong hem na te denken over zijn gedrag ten opzichte van het andere geslacht. Gelukkig had niemand hem tot nog toe aangewezen als een aanrander, verkrachter dan wel als iemand die grensoverschrijdend gedrag had vertoond.

Joris las dat er mensen waren die vonden dat men te ver ging met #metoo en dat er misschien onschuldige mensen slachtoffer werden van de #metoo-beweging. “Misschien hebben die mensen hetzelfde gevoel als ik,” bedacht Joris, “en willen ze van dat gevoel af.”

Joris vroeg zich vervolgens af hoe #metoo-mensen zich voelden die zonder toestemming betast waren, aangerand waren, misbruikt waren en meer van dat soort nare zaken. Wat voor gevoel zouden die hebben? “Daar is een knagend gevoel niks bij,” bedacht Joris.

Joris sloeg de krant dicht. Hij dacht wederom na over zijn pogingen meisjes te versieren. “Heb ik het goed gedaan?”, vroeg hij zich af. Daar was dat knagende gevoel weer. “Blijkbaar niet,” mompelde Joris met een flinke dosis zelfspot, “ik ben nog steeds vrijgezel.”