De valkuil

Voorzichtig loop ik de steile trap af, het diepdonkere duister in. Op weg, over de vergane vloer dat schreeuwt onder mijn gewicht. Stof stuift op, het stinkt naar schimmel. Ik ben waar ik moet zijn. Mijn zaklamp schijnt op een opzichtige opening in de vloer. Het is een diep gapend gat.

Iedere week probeer ik het gat te dichten, met zand, planken, beton en wat niet meer.

En volgende week probeer ik het weer. Maar het gat in mijn ziel is niet te vullen, is niet te stoppen. Het is er, en het zal er blijven tot ik dood ben, en mag ontdekken dat de ziel niet bestaat, dat mijn ziel de valkuil was, waar ik keer op keer in tuinde.

Ik ben mezelf kwijt

Netjes mijn haar gekamd.
Baard getrimd.
Geurtje op mijn lijf geramd.
Nette kleren liggen klaar.
En ben mezelf kwijt, mijn identiteit.

Op het werk zegt de baas wat te doen,
waar ik zit,
waar ik sta.
Ik moet overwerken voor wat extra poen,
en raak mezelf kwijt, mijn identiteit.

Mijn auto in de garage.
Mijn vrouw in de keuken.
Mijn kinderen vroeg op bed.
Alles op zijn plek
Maar ik ben mezelf kwijt, mijn identiteit.

Ik vraag me af wie ik ben,
waarom ik mezelf niet herken.
‘Maar we hebben toch een fijn gezin?’
Huisje boompje beestje.
Ik ben mezelf kwijt, mijn identiteit.

Ik wil zuipen, feesten, neuken met wie maar wil.
Ik ben al mijn vrienden kwijt, mijn identiteit.

Gebakken peren

Met mijn handen in het haar tuur ik naar mijn gedachten. Er is niets wat ik kan bedenken. Mijn hoofd is leeg. Ze is weg.  Ze was mijn geliefde, deed alles wat ik wilde. Maar vandaag kwam de dag, dat ze nee zei. Ik gaf haar een klap. Eentje maar. Niet te zacht, niet te hard.
Maar ze begreep me niet en rende weg. Ik riep nog dat ik van haar hield. Maar ze wilde niet luisteren.
Ik rende haar na en hield haar tegen. We kregen ruzie. En nu ligt ze hier stil.

Waarom moest je me tegenspreken lieverd? Je wist toch dat ik gevoelig ben? Je liet me in de steek en nu zit ik met de gebakken peren.

Angst, zonder rede

De straat is druk, het is stil.

Vervreemd fluisteren, ik ben bang.

Al die rassen geloven, ideeën, die ik niet ken.

Angst, zonder rede.

Liefdesgeuren

Mijn adem stinkt, je overwint een lichte walging. Toch geef je me een kus. Ik overwin een lichte walging. Dan werp je me een slaperige, uitnodigende glimlach toe. Maar ik wil niet: eerst verschonen.

De hete geuren van gisteravond zijn verschaald. Ik nodig je uit om met me te douchen. Het oude van de avond weg te schrobben. Samen de dag fris beginnen. Terug naar bed. De verse geuren van liefde op te wekken en die de hele dag bij ons dragen. In de trein. Op het werk. Tijdens de boodschappen. Bij onze vrienden. En vanavond weer douchen. Dan vrijen en in de roes van elkaars geur in slaap vallen.

Maar je wilt niet wachten en dwingt me tot liefde.

Rivier

En daar stopt het.
De stroom. Verdwijnt
het. Zinkt
weg in zand.

Aansteken en wegschoppen

Ik vang een spin. Eentje met lange poten. Terwijl ik zijn poten eruit trek, kijk ik door het raam en zie een kind rotzooien met een opgerolde stekelvarken. Ik laat de spin weer los. Het heeft nog een poot over en draait rondjes als een waanzinnige. Ik plaats mijn schoen op het arme dier en verlos het uit zijn lijden.
Ik ga naar buiten en stel voor de stekelvarken in de fik te steken. De ogen van het kind gloeien bij de gedachte alleen al. Ik geef hem mijn aansteker.
‘Aansteken en wegschoppen.’
Hij doet wat ik zeg en joelt er bij. De stekelvarken brandt als een fakkel. Maar hij durft het niet weg te schoppen. Wat een slappeling.

Afscheid

Voorzichtig leg ik mijn hand op je schouder.
Je schrikt een beetje en kijkt op.
Ik ga je even wassen en verschonen.
Je staat op, klemt je vast aan je rollator en wil me volgen.
Vergeet de rem van je kar niet lieverd.
Onder de douche, was ik je, spoel je af en dep je voorzichtig droog.
Moet je nog zalf op je bedzeer?
Dan wandelen we samen, naar je stoel, doe je steunkousen aan en geef je je medicijnen.
Wil je ook koffie?
Mijn dag zit er op, ik rond af en doe de overdracht.
Tot morgen allemaal!
Ik wuif even extra, want ik kom niet meer terug.
Het is namelijk crisis en dan worden mensen als ik wegbezuinigd.

Liefdesgif

Kom niet te dicht bij,
te dicht bij mij.
Ik maak je,
relax je,
slapper,
dan slap,
blijf weg.
Uit de buurt,
van mijn liefdesgif.

Het ligt niet aan jou,
je zoekt het gevaar,
als je wild wilt en aan mij,
verslingerd raakt.

Zweef dan weg,
zo zorgeloos,
en verpoos,
daar waar niemand je stoort,
daar waar je hoort.

Vloeibaar goud,
stroomt in mijn bloed,
ik ben veilig
en voel me goed.

Ik ben verliefd
op het gevaar.
Smelt het vuur,
doe het voorzichtig,
anders kom ik klaar.

Ik heb me aan je gebrand,
het voelt zo goed,
en maak me geen zorgen,
en er is leed,
zorgen voor morgen.

slapper dan slap,
hou ik me vast,
aan je liefdesgif.

De stilte op straat

De stilte op straat,
die ik hoor vannacht,
als je thuiskomt,
dronken, lallend,
struikelend en vallend.

Op straat blijft het stil,
als je me een klap geeft,
omdat ik niet doe,
wat je met je vieze lijf,
van me wil.

Dan komt de straat tot leven,
want hier is het weer stil,
Jij ligt te snurken,
en deed alles met me,
tegen mijn wil.

‘Kijk toch uit dochterlief.
En voor het donker thuis,
want in de nacht,
is het niet altijd pluis.’

‘Ik zal goed uitkijken papa,
en kom op tijd terug.
Ik zal veilig hier weer zijn,
bij jou en mama.’

Het is stil in huis,
als ik thuiskom vannacht.
Dat is omdat
pappa,
mamma
dan weer heeft verkracht.