Een Broodje Bono-Baudet Aap

Toen mijnheer Vinvis dichter bij mevrouw Flipper kwam raakte hij opgewonden. Zijn erectie maakte indruk op mevrouw Flipper want het geslacht van haar man, mijnheer Flipper was, op zijn zachtst gezegd, een stuk compacter. Mevrouw Flipper keek nieuwsgierig om zich heen en vroeg zich af welke mevrouw Vinvis al deze opwinding waard was, niet wetende dat zij het strakke dametje was dat zijn verlangende knots deed kloppen.

Mevrouw Flipper wist niet wat haar overkwam toen mijnheer Vinvis zich aan haar vergreep en haar dwong tot orale seks. Mevrouw Flipper overleefde het geweld van zijn zaadlozing niet maar mijnheer Vinvis verzekerde mij ervan dat mevrouw Flipper, vlak voor ze stierf, van genot een orgasme kreeg waar je u tegen mag zeggen.

Ook verschenen in 120 woorden

 

 

 

 

 

 

De gele mantel der liefde

Op de zevende dag, de dag dat God rustte en niet keek, de laatste dag voor moeder boodschappen ging doen in de o zo voordelige Aldi voor de komende week, aten we kruimkokende, droog smakende aardappelen met opgewarmde vette jus en gehaktballen die vooral smaakten naar het cement van een mengsel van broodkruim, ei, zout en peper. De groente was steevast winterwortel, gesneden in lange patatten, gekookt tot ze slap en willoos waren en ontdaan van iedere smaak. Na het gebed schepten wij ons maal op zonder te klagen of iets te zeggen, en bedekten we onze maal met de gele mantel der liefde: Zaanse mosterd in een handige kroes die, als hij leeg was, dienst kon doen als drinkglas.

Ook verschenen in 120woorden. 

Kinderfeestje

Joris geloofde al lang niet meer in Sinterklaas. Hij was immers al 10! Daarom mocht hij dit jaar tante helpen met schminken. Tante speelde altijd voor Zwarte Piet tijdens de intocht van Sinterklaas in het dorp.
Tijdens het schminken ging tante steeds gekker doen. Is mijn nek goed zwart?’, vroeg tante met een rare zwartepietenstem aan Joris. Joris schaterde het uit: ‘Ja Piet, je bent zo zwart als roet!’ Joris probeerde met net zo’n rare stem als Tante te praten, maar dat lukte nog niet echt.

Tante was nu helemaal Zwarte Piet. ‘Oeleboele!’, riep tante keihard en ze sloeg met haar roe op de rand van de stoel waarvan ze zojuist was opgestaan. Tante waggelde als een aap naar Joris toe. ‘Jij meegaan naar Spanje jij!’, zei tante met dreigende stem tegen Joris. De rillingen liepen Joris over de rug. ‘Net echt tante!’, riep Joris enthousiast.

Tante keek op de klok. ‘Ik moet weg,’ zei ze, ‘anders ben ik te laat voor de intocht, jij gaat zo toch ook kijken?’ Joris knikte en zag hoe tante achterom wegsloop naar het ontmoetingspunt voor de Sint en de andere Pieten om de intocht te gaan doen.  ‘Tante was de allergekste Zwarte Piet van allemaal,’ vond Joris. Joris wist het zeker, zodra hij groot genoeg was om Zwarte Piet te spelen zou hij nog gekker doen dan tante. ‘Oeleboele,’ mompelde Joris met een glimlach en wandelde naar de plek waar Sinterklaas zou aankomen.

Voorhuidcorrectie

De huisarts schudde zijn hoofd. Dit was duidelijk de penis van een vrijgezel met internet. De voorhuid was misbruikt en daardoor uitgegroeid tot een willoos lubberend dood stuk huid dat een seksleven alleen maar in de weg stond. Voor de zekerheid vroeg de huisarts of hij ook rugklachten had en/of slechtziend was. Gelukkig was dit niet het geval.  De huisarts schreef een briefje voor de plastisch chirurg betreffende zijn voorhuid.

Toen de vader van Joris zijn geval voorlegde aan de plastisch chirurg was het meteen duidelijk dat een correctie geld zou gaan kosten, een verwijdering zat in het basispakket en was kosteloos minus eigen risico. Bovendien kon de vader van Joris binnen 24 uur weer met zijn piem spelen bij een correctie, bij een verwijdering zou dit enkele weken niet mogelijk zijn en bovendien zou dit een minder gevoelige eikel opleveren. Geen wonder dat besnijdenis gratis minus eigen risico is.

De vader van Joris koos daarom voor een voorhuidcorrectie. Zeker weten dat Joris genoeg gespaard had om een correctie voor zijn vader te bekostigen. De operatie duurde enkele uren en vond plaats onder lokale verdoving. Het stuk huid dat werd verwijderd mocht de vader van Joris, indien gewenst, meenemen.

Die avond kon de vader van Joris weer met zijn piem spelen. Als extraatje had de chirurg een paar ribbels in de voorhuid aangebracht voor verhoogd genot. Joris vond het niet erg dat zijn vader zijn centjes had opgemaakt. Want het bed van zijn vader schudde weer als vanouds en dat is meer waard dan een levenloos spaarvarken met geld waar Joris toch niets mee deed.

Sokken

Ik raak mijn sokken nooit kwijt. Ik begrijp niet hoe mensen hun sokken kunnen verliezen. Mijn sokken liggen altijd keurig in de lade en na de was hang ik ze keurig naast elkaar aan de lijn. Sokken zijn voor mij heilig. Ik draag mijn sokken tot er een gat inzit. Dan was ik ze nog een keer en deponeer ik de sok met gat netjes in de afvalbak. De nog hele sok gaat op een apart stapeltje, voor het geval ik een identiek paar gebruik waar op een goede dag een van het stel ook een gat heeft. De sok met het gat gaat dan netjes bij het afval en de nog hele sok gaat bij de andere sok die nog over is van een ander paar. Dan ren ik naar mijn vrouw: ‘Kijk lieverd nu heb een paar van twee enkele sokken gemaakt!’ Mijn vrouw knikt me dan tevreden toe en aait me dan liefkozend over de bol. Mijn dag is dan weer helemaal goed.

Reactie op:  ‘De vicuña sokken van Falke’

Geheugengroef

Zomers, in de tuin zong mijn vader regelmatig, in gedachten verzonken en niet te luid:

‘Wir werden weiter marschieren
Wenn alles in Scherben fällt,
Denn heute da hört uns Deutschland
Und morgen die ganze Welt.’

Waarom hij regelmatig het refrein van ‘Es zittern die morschen Knochen‘ zong weet ik niet maar het werkte altijd op mijn lachspieren. Mijn vader was geen oorlogsmisdadiger, integendeel, hij was een ouderwetse socialist.  Als ik eraan terugdenk moet ik er nog om lachen.  Ik heb ergens gelezen dat populaire liedjes die je in je jeugd vaak hoort in je geheugen gegrift zitten. Het toeval wil dat groot deel van mijn vaders jeugd zich in de oorlogsjaren afgespeeld heeft.

Persoonlijk hou ik meer van de muziek tussen 1967 tot rond 1977. Maar ook het vermaledijde nazi-lied dat mijn vader regelmatig zong zit in mijn geheugen gegrift.  Ik zie mijn vader dan met getuite lippen voor zich uit starend, denkend aan niets, een gerolde zware Van Nelle aan zijn lippen geplakt, met een askegel balancerend op de rand van de onvermijdelijke val, en zijn handen in de broekzakken.

Als ik aan mijn vaders ‘lijflied’ denk, kan ik de man bijna voelen en ruiken. Warme herinneringen aan mijn vader zullen altijd verbonden zijn aan ‘Es zittern die morschen Knochen,‘ maar ook aan  ‘When the Saints Go Marching In,‘ een ander lied dat hij regelmatig zong, maar om mij onbekende redenen is die herinnering veel vager.

Mijn Tanende Gezondheid

’s Nachts, voor het slapengaan slaat het piekeren toe. Ik merk namelijk dat ik kortademiger word. Ik voel pijntjes in mijn linkerschouder, mijn nek en mijn rug. Ik heb inmiddels een stresstest laten doen. Hart en bijbehorende onderdelen zijn goed. Maar mijn kortademigheid baart me zorgen, misschien een foto van mijn longen laten maken? Mijn bips jeukt en steekt, misschien een prostaat-check laten doen? Een afspraak voor een colonoscopie maken? Ik draai me om, voel dat ik wegdommel en schrik op. Misschien ga ik wel dood vannacht.

Als ik ’s morgens wakker word is het gepieker weg, maak ik me niet druk, stel ik mijn zorgen weer uit. Een check-up laten doen is iets wat later wel kan. Mijn kortademigheid? Misschien heb ik te zwaar getafeld. Bovendien heb ik gisteren een wijntje teveel gehad. Ik denk even aan mijn lever en aan ‘Boardwalk Empire.’ Ging daar niet iemand dood aan levercirrose, veroorzaakt door zijn alcoholconsumptie?

Ik word onrustiger naarmate de dag vordert. Misschien is vandaag wel mijn laatste dag. Misschien val ik straks dood neer, lig ik naast mijn hometrainer te snakken naar adem en stik ik.

30 jaar geleden was ik onsterfelijk en deed ik alles wat God verboden had. Nu tel ik mijn calorieën, ben ik op de hoogte van mijn bloeddruk en knaagt er twijfel aan mijn tanende gezondheid. Het leven is opeens veel korter geworden. De weken en maanden vliegen om en ik ben verworden tot een zeurende piekeraar, lijdend aan een midlifecrisis met een flinke toef hypochondrie. De wijsheid die met de jaren dient te komen is volledig aan mij voorbij gegaan.

Vallende Bladeren

Het is de eerste ochtend in de wintertijd. De zon schijnt kil en onverschillig. De temperatuur is rond het vriespunt en het is windstil. Een halfwassen boom ziet geel van haar bladeren. De bladeren zijn leeggezogen en dwarrelen en vallen een voor een, in een doodse stilte, willekeurig en willoos rondom de jeugdige boomstam die zo dik is als mijn pols. Een blad botst in haar val tegen een ander blad. Samen vallen ze hand in hand hun einde tegemoet. Ik probeer een patroon te vinden, rede, een plan, maar de boom geeft niets van haar geheim prijs.  De bladeren worden onverbiddelijk verstoten en vallen op de levenloze bladeren die opgebaard in het gras liggen, wachtend op wat komen gaat.