Negatieve rente

Ook ING gaat negatieve rente rekenen voor de rijkaards onder ons. 0.5% rente voor bedragen boven 1 miljoen euro. Geruisloos en probleemloos. Ik vind dat raar.

Politici beweren met veel tamtam dat het invoeren van hogere belastingen voor rijkaards zal lijden tot een uittocht van rijke mensen naar landen waar de belastingen lager zijn. Een uittocht van bedrijven naar landen waar de belastingen lager zijn. Hoge lonen en bonussen zijn ingesteld uit angst dat topondernemers uit Nederland zullen vertrekken naar landen waar hun diensten wél op waarde geschat wordt. En minder belasting hoeven te betalen.

En ING gaat negatieve rente rekenen. ING pakt zijn kansen waar de politiek het laat liggen. Pakt de rijkaards aan om zichzelf te verrijken. Meer bonus en hogere lonen voor de de ING-directie.

De ING-directie die geen hogere belasting hoeft te betalen, uit angst dat ze met bank en al vertrekken naar een land waar hun diensten wél op waarde wordt geschat.

En minder belasting hoeven te betalen.

Donorcodicil

Gisteren heb ik mijn ‘health-card’ vernieuwd. Bij de in te vullen papieren zat het obligate donorcodicil. Ik besloot die in te vullen en mijn handtekening te zetten. Ik tekende om mijn lijk ter beschikking te stellen aan de wetenschap, omdat ik me niet kan voorstellen dat er nog bruikbare organen in mijn lijf zitten. Roken en zuipen doet dat nu eenmaal met je.

Toen ik had getekend en het codicil bij de papieren voor mijn health-card had gevoegd kreeg ik een raar gevoel. Ik had er beeld bij zullen we maar zeggen. “Vind je dat ik het moet doen?”, vroeg ik mijn vrouw. Ze keek me aan en zei dat ze het niet prettig zou vinden dat ik na mijn dood op een of andere metalen tafel in stukjes zou worden gesneden.

Ik verwijderde het codicil uit de papieren voor mijn health-card. “Misschien moeten we aan het idee wennen,” zei ik tegen haar. “Ik wil je bij me hebben als je dood bent,” antwoordde ze.

De nieuwe health-card wordt binnenkort opgestuurd. Mijn codicil ligt in een lade. En mijn vrouw heeft me bij zich.

Het ‘Wuhan-gevoel’

Wuhan staat onder quarantaine vanwege het coronavirus. Men wordt geadviseerd in huis te blijven om verdere verspreiding van het virus te voorkomen tot het virus uitgewoed is. Daarom spreken de inwoners van Wuhan elkaar moed in. Roepen ze elkaar moed in. Telecommunicatie staat daar blijkbaar nog in de kinderschoenen.

Toen ik las dat De Dolly Dots weer gaan optreden, om te beginnen met ‘De Toppers,’ vroeg ik me af of dat het ‘Wuhan-gevoel’ zou kunnen zijn. Dat ik samen met mijn lotgenoten bij De Toppers zit en moet blijven zitten tot De Toppers klaar zijn met hun optreden, en dat je nóg niet mag vertrekken omdat je het toetje nog moet aanhoren: De Dolly Dots.

Mijn lotgenoten en ik spreken elkaar moed in, roepen elkaar toe moed te houden: “Volhouden tot het voorbij is!” Het ‘Wuhan-gevoel’: Weg willen maar mogen niet weg tot het leed achter de rug is.

Jan Smit heeft last van zijn stembanden en een burn out. Hij neemt daarom een pauze om zich voor te bereiden op het presenteren van het Eurovisie Songfestival. Kunt u zich dat voorstellen? Voorbereiden op het presenteren van het Songfestival? Omdat hij op dit moment mentaal en fysiek niet in staat is op te treden en te presenteren? Was hij dat eerder wel?

Zou Jan Smit heel stiekem slachtoffer zijn van het ‘Wuhan-gevoel?’ Misschien vindt hij zijn liedjes net zo erg als ik en het Songfestival een cultureel drama waar de honden geen brood van lusten. Maar hij moét presenteren en hij moét zingen. Hij zit er aan vast. De Toppers en De Dolly Dots schreeuwen hem moed in om vol te houden tot het drama voorbij is. En hij weer last krijgt van een bevrijdende burn out en krakkemikkige stembanden.

Het concept helikopter

U heeft het vast wel eens gezien: Donald Trump die voor ‘zijn’ helikopter een praatje houdt voor de pers en een stel leugens afdraait. Wat een teringherrie, wat een respectloos gedoe.

Met gevaar voor eigen leven, je permanent en haarstukje, moet je met gebogen hoofd naar je helikopter rennen en instappen. Geen piloot die zegt: “Even wachten, even de wieken stopzetten want die zijn levensgevaarlijk.” En dat je dan rustig kan instappen, de deuren kan sluiten om te voorkomen dat je doof wordt van de teringherrie die een helikopter maakt.

Hoezo silence mode?

Nee, een helikopter maakt herrie en dat zul je weten ook; als je eenmaal op je plek zit krijg je een koptelefoon met microfoon toegewezen zodat je kan communiceren met je lotgenoten zonder dat je je longen uit het lijf hoeft te schreeuwen.

Ik begrijp het concept helikopter niet. Ja om mensen te redden uit situaties, als ambulance en zo, allemaal prima. Maar als vervoersmiddel? Nee, doe mij maar een stiltecoupé.

Toen ik las dat een helikopter crashte met een beroemde ex-basketballer als passagier, vroeg ik me af hoe een beroemde, professionele basketballer in een helikopter stapt. Want met gebogen hoofd instappen om de wieken te vermijden is geen optie, Daar is de beste man te lang voor. Zou hij kruipen? Tijgeren? En dan als groot persoon in zo’n cabine zitten die niet al te hoog is. Lijkt me geen sinecure.

Er is een helikopter neergestort mensen. Helaas niet met Donald Trump die dan met dank aan de wentelwieken in stukjes tussen de chicken nuggets ligt. Geïdentificeerd moet worden met DNA-onderzoek. En dat ze dan alleen nugget-DNA vinden. Dat ‘The Don’ in te kleine stukjes is gehakseld voor identificatie en daarom voor de zekerheid samen met zijn nuggets begraven moet worden.

Afijn, Kobe Bryant is dood. Geen idee wie hij was tot hij verongelukte in een helikopter.

RIP Kobe en doe de groeten aan iemand waarvan je waarschijnlijk nog nooit gehoord hebt: Rob Rensenbrink.

Coronavirus

Het nieuws over het coronavirus verspreidt zich als een lopend vuurtje. Je kan stellen dat de berichten over het virus zich sneller verspreiden dan het virus zelf. Virusberichtgeving die viraal gaat. Wat moet je met die berichten? Jezelf opsluiten? Je er niets van aantrekken?

Ik ben het type persoon dat dat soort berichten negeert. De straling van Chernobyl kon me niet boeien. Ik weet nog dat ik in die tijd tijdens een regenbui lekker ging wandelen. De straling ‘op me in’ liet regenen. Sars kon me niet boeien en ook het nieuwe coronavirus kan me niet boeien.

Als de berichtgeving over vervuiling en klimaatopwarming met rampzalige gevolgen die zich onder onze ogen afspelen zich zo zou verspreiden als de berichtgeving over het gevaar van het coronavirus, zogezegd viraal zou gaan zou dat me dan boeien? Zou het u dan boeien?

Waarom al die drukte over de gevaren van een fucking virus dat waarschijnlijk als een nachtkaars uit zal gaan en waarom geen drukte over de gevaren van het broeikaseffect die alles en iedereen naar de kloten helpt en alleen maar toeneemt?

Begrijpt u wel?

Hartritmestoornissen

Vannacht sliep ik niet lekker. Mijn hoofd maalde en ik kon mijn hart horen kloppen. Mij is wel eens verteld dat als je je hart kan horen kloppen, je hart het nog doet. Uiterst geruststellend, maar dat gebonk in mijn oor houdt me wel wakker. En omdat ik wakker lig denk ik aan bekende doodsoorzaken zoals prostaatkanker, darmkanker, longkanker en beroerte. Mijn hart bonkt iets harder en sneller nu. Ik keer mijn oververhitte kussen, om mijn hoofd wat af te koelen. En misschien hoor ik dat gebonk in mijn oren dan niet meer.

“Misschien bonkt mijn hart zo hard door het klimaat dat maar niet verandert ondanks dat klimaatdrammers het tegendeel beweren. Misschien wil men meer groen dan mijn hart aankan. Misschien ligt het aan het geleuter over stikstof.”

Mijn hart begint nog harder te kloppen: “Bonk, bonk, bonk!” Klimaatneutraal wordt me teveel. Visquota worden me teveel: “Stikstof!”

Ik draai me nog eens om. Draai de koele kant van het kussen om: “Mijn prostaat, mijn longen, mijn darmen. Ik poep en adem wel, maar hoelang nog?”

Mijn zorgen over boeren, tuinders en vissers kan ik niet meer aan. Ik hoor de sirenes van de ambulance. Ik voel een kille stethoscoop op mijn borst: “U heeft een paniekaanval mijnheer en u hyperventileerde.”

Ik krijg een dosis valium toegediend, kalmeer en kom tot rust. Over een paar dagen zal ik me weer beter en strijdbaar voelen.

Ik heb maar een afspraak met de dokter gemaakt voor een check-up. Want ik ben bijna 60 en moet de realiteit, hoe vervelend ook, onder ogen durven zien. Voorkomen is beter dan blussen nietwaar?