Opeens word je voorzichtig, behoedzaam. Zoals je dat ziet dat bij een belangrijke tenniswedstrijd. Wimbledon. Zodra je weet dat je kan, en dat is wat anders dan gaat, winnen gaan je spieren anders werken. Je racket voelt zwaarder, je slaat vaker een bal tegen de netband. Je tegenstander breekt door je service. Je buigt het hoofd. En dan weet je dat je geen winnaar bent.
Een winnaar bezwijkt niet. Roemer bezweek. Hij is geen winnaar. Hij verloor omdat hij niet met de druk die hij voelde bij zijn virtuele winnaarsstatus, kon omgaan. En dus verloor hij.
Samsom is een winnaar. Hij zette, onder druk, verlies om in winst.
Roemer verloor op karakter. Hij is daarom ongeschikt voor het echte werk.
Archief voor september, 2012
0
Benjamin Netanyahu laat een tekening zien van een bom. Met ontstoken lont. Niemand lacht om de kinderlijke tekening. Er gaat dreiging van dat rare bommetje uit.
“Waarom?” hoor ik u zich afvragen: Omdat het bommetje een gelijkenis vertoont met het bommetje dat is afgebeeld op het omstreden Mohammed spotprent. Met ontstoken lont en al.
Volgens mij, en mijn achterdochtige ik, is daar is over nagedacht door het Israëlische ministerie van dreiging.
Dan nog een uitleg op Pauw en Witteman. Over de aanvliegroutes die Israël eventueel zal gebruiken om Iran te bombarderen. Net zo kinderlijk en simpel als het bommetje van Netanjahu. Vlotte viltstiftlijntjes op een landkaart.
Via Turkije of Saoedi-Arabië, of toch maar rechtdoor?
Daar gaan de bommetjes van Netanyahu.
Ik was al een tijdje dood toen ik merkte dat ik leefde. Het besef dat ik nog leefde deed me ontwaken. Toen ik mijn
ogen opende was er nog steeds ‘niets’. Ik stak mijn vinger uit en voelde een rubberachtige substantie. Ik kon er een gaatje in prikken. Een schemerig schijnsel verlichtte mijn lijf. Mijn lijf leek op een uitgedroogde mummie met losse vellen, pezen en botten .
Of ik in de hel of iets anders was wist ik niet. Ik scheurde de rubberachtige substantie open en stapte uit mijn verpakking. Die leek nog het meest op een pop waar een vlinder uit kruipt.
Ik voelde me als herboren, had zin om pijn te doen en voelde een nieuw gevoel: bloeddorst.
Ik had honger zoals ik nog nooit honger gevoeld had. Het enige eetbare wat ik zag was het omhulsel waarin ik wakker geworden was. Ik nam een hap en merkte dat ik al mijn tanden weer had. En dat mijn kaken krachtiger dan ooit waren. Ik had mijn behuizing in een mum van tijd verorberd. Verderop zag ik een andere zak. Het leek op het omhulsel dat ik zojuist had verorberd. Ik prikte met mijn vinger een gaatje in het omhulsel. De kleurloze smurrie die er uit kwam maakte me duidelijk wat hier gebeurde. Onze zielen verpoppen en veranderen in wat ik nu ben.
Ik besloot de beschadigde pop leeg te zuigen. Mijn niet te stoppen honger moest gestild worden.
Voor het eerst voelde ik me verzadigd. Ik had een ziel opgegeten. En dat voelde goed. Een onsterfelijke ziel. En spoedig zou ik merken wat zoiets met je doet.
Het was tijd om mijn ogen, of die doffe zwarte dingen die in mijn oogkassen zaten, eens goed de kost te geven. Het meest opvallende was het schijnsel. Alles had een tint die een fotograaf als ‘Sepia’ zal omschrijven.
Ik had nog geen lotgenoten gezien, maar misschien was waar ik nu was een kraamkamer voor de zielen van overleden personen. Alles zag er opvallend aards uit. De zon scheen, er was begroeiing, en ik , ik kreeg weer honger.
Ik moest verder met mijn strooptocht en negeerde de omgeving. Ik zocht alleen om leven. Om op te eten. Om te overleven
Een lichte beweging, een sprankje hoop. Hoop doet leven. Hoop dat Friso bijkomt.
Friso, veroordeeld tot een leven lang stil liggen is jarig. Zijn verjaardag zal gevierd worden maar hij zal zich er niet van bewust zijn.
Mabel geeft Friso een kusje. Ze feliciteert hem.
Zachtjes fluistert Mabel dat het goed gaat met de kinderen. Dat ze van hem houdt. Hem altijd trouw zal blijven.
Fluisteren volstaat, omdat het oor van Friso niet kan horen. Ze kamt zijn haar en legt verdrietig uit dat ze weer moet gaan.
Mabel keert huiswaarts. Het feestje is voorbij.
Over een jaar zal Mabel hem weer een kusje geven. Is hij weer jarig. En zal hij licht bewegen, een sprankje hoop. Hoop doet leven.
Termieten zijn begonnen aan het verorberen van Imelda’s schoenen- en kledingcollectie. En dat is nog maar het begin.
Zodra deze nijvere diertjes klaar zijn met haar collectie is Imelda zelf aan de beurt. Dan trekt een stoet van termieten naar de woonplek van Imelda om haar te verorberen tot er slechts broze bleke botten van haar over zijn. Haar rotte herseninhoud, die stinkt naar de corruptie van haar en haar man zal moeiteloos door de hongerige termietenkaken vermorzeld worden. Als de termieten zich van hun taak gekweten hebben zal Imelda eindelijk zijn wat ze altijd wilde zijn: een voorbeeld voor de armen. Helaas voor haar niet als ster. Maar als een hoopje afval dat van nul en generlei waarde is.
Wanhopig haal ik mijn huis overhoop, op zoek naar tabak. Alle jaszakken gecontroleerd, tussen de naden van de bank gevoeld, de auto op restanten nagespeurd: niets. Dan maar peukjes slopen en daar een sigaretje van draaien. Smerig, maar beter dan niets. Opgelucht neem ik een flinke haal van tabak, stof en as. Ik kuch, maar de nicotine doet zijn werk. Als ik even later een voorraadje shag koop neem ook nog maar een krantje mee. Ik lees dat de Grieken op zoek gaan naar olie. Ze hebben het geld dan ook hard nodig. Toch zonde dat ze gaan boren aan de prachtige kusten van Griekenland.
Ik kijk naar mijn peuk, waarvoor ik bereid ben een halve moord te doen en huis en haard overhoop te halen. Daar zijn de Grieken mee bezig: huis en haard overhoop halen. Voor geld.
“Verslaving,” bedenk ik en besluit dat het tijd wordt om te stoppen met roken. Maar dat zien we morgen dan wel weer, want ik heb weer een voorraadje en het is zonde om dat zomaar weg te gooien.
Defrysk's Blog 