Wuhan staat onder quarantaine vanwege het coronavirus. Men wordt geadviseerd in huis te blijven om verdere verspreiding van het virus te voorkomen tot het virus uitgewoed is. Daarom spreken de inwoners van Wuhan elkaar moed in. Roepen ze elkaar moed in. Telecommunicatie staat daar blijkbaar nog in de kinderschoenen.
Toen ik las dat De Dolly Dots weer gaan optreden, om te beginnen met ‘De Toppers,’ vroeg ik me af of dat het ‘Wuhan-gevoel’ zou kunnen zijn. Dat ik samen met mijn lotgenoten bij De Toppers zit en moet blijven zitten tot De Toppers klaar zijn met hun optreden, en dat je nóg niet mag vertrekken omdat je het toetje nog moet aanhoren: De Dolly Dots.
Mijn lotgenoten en ik spreken elkaar moed in, roepen elkaar toe moed te houden: “Volhouden tot het voorbij is!” Het ‘Wuhan-gevoel’: Weg willen maar mogen niet weg tot het leed achter de rug is.
Jan Smit heeft last van zijn stembanden en een burn out. Hij neemt daarom een pauze om zich voor te bereiden op het presenteren van het Eurovisie Songfestival. Kunt u zich dat voorstellen? Voorbereiden op het presenteren van het Songfestival? Omdat hij op dit moment mentaal en fysiek niet in staat is op te treden en te presenteren? Was hij dat eerder wel?
Zou Jan Smit heel stiekem slachtoffer zijn van het ‘Wuhan-gevoel?’ Misschien vindt hij zijn liedjes net zo erg als ik en het Songfestival een cultureel drama waar de honden geen brood van lusten. Maar hij moét presenteren en hij moét zingen. Hij zit er aan vast. De Toppers en De Dolly Dots schreeuwen hem moed in om vol te houden tot het drama voorbij is. En hij weer last krijgt van een bevrijdende burn out en krakkemikkige stembanden.
Defrysk's Blog 