Ka keek machteloos neer op het volk dat hem zo dierbaar was. Hij vroeg aan de goden of hij iets voor zijn volk zou kunnen betekenen. Maar goden deden niets, doen niets en zullen nooit iets doen, zoveel was Ka inmiddels wel duidelijk. Ka besloot daarom te experimenteren met zijn, als die er al waren, goddelijke vermogens. Hij besloot in een droom te verschijnen aan een jonge, sterke mijnwerker. Een persoon die zijn volk zou kunnen leiden naar een betere wereld, naar een, laten we zeggen beloofd land of iets dergelijks. En terwijl hij neerkeek op zijn volk zag hij dat het goed was.
Toen Mo wakker werd krabde hij zich achter de oren. Hij had raar gedroomd en probeerde zich te herinneren waar het over ging, “oh ja, een beloofd land of zo.” Maar zoals het zo vaak met dromen gaat vervaagden de droombeelden snel, sneller dan Mo zijn karige ontbijt kon verschalken; een korstje droog brood en een beker lauwwarm water.
Het was inmiddels winter geworden en de kolen waren zo goed als op. Alleen op de zwarte markt kon je nog kolen en voldoende eten krijgen.
Mo at zo weinig als hij maar kon en geld voor steenkool had hij niet. Het huis van Mo was dan ook koud en kil. Zijn kachel stookte op wat hout dat hij verkregen had door zijn schuur te slopen. Alle bomen in de buurt waren inmiddels omgehakt en opgestookt. Ouderen en zwakkeren stierven door kou en honger. Alleen de sterksten zouden deze winter overleven.
Defrysk's Blog 