Die avond moest Joris vroeg naar bed, voor straf, meteen na het afwassen en stofzuigen. In zijn slaapkamer keek Joris naar de ondergaande zon, en hij mijmerde over de zon en waar de zon naartoe ging.
Een minuscule melkboer met een piepkleine melkwagen stootte Joris aan: ‘Of hij een reisje naar de ondergaande zon wilde maken.’ Natuurlijk stemde Joris in, wie wil er niet naar de ondergaande zon?
Om de reis te kunnen maken moest Joris een flesje melk opdrinken. Joris nam een slok en prompt kromp hij naar het formaat van de melkboer.
De reis was kort en vlug. Alles leek sneller te gaan nu Joris zo klein was. De melkboer stapte uit zijn melkwagen en maande Joris hetzelfde te doen; ze waren bij de ondergaande zon gearriveerd.
De zon zakte in een diepe kloof; als een enorme munt in een gigantische gleuf. Joris durfde niet te dicht bij de rand te komen vanwege zijn hoogtevrees.
‘Wil je de zonsopgang ook zien?’, vroeg de melkboer aan Joris. Joris knikte en even later reden ze de andere kant op, naar de zonsopgang.
De zonsopgang was veel warmer dan de zonsondergang, dus Joris en de melkboer konden alleen het begin van de zonsopgang bijwonen. Maar dat vond Joris niet erg; hij was moe geworden en wilde gaan slapen.
De melkboer zette Joris af in zijn slaapkamer en gaf Joris een fles melk om weer groot te worden. Joris kroop onder de dekens en bedankte de melkboer.
Dag melkboer! Dag Joris!
Welterusten.
Defrysk's Blog 