Een andere keer misschien

De hond wekt me met het geratel van zijn halsband. Iedere ochtend om 6 uur flikt ie me dat. Want mijnheer wil uit. Hoewel ik me nog wat wazig voel sta ik plichtmatig op om me van mijn taak te kwijten. De hond ratelt nog eens en maakt een uitnodigende beweging naar een rondslingerende tennisbal. Of ik er even tegen wil trappen. Ik schop het ding de trap af en blij rent Fik achter de bal aan. Wat kan een hond toch afschuwelijk wakker zijn.

Na mijn koffie en mijn boterhammetje pindakaas-met-echte-stukjes-noot doe ik de hond aan de riem. Buiten is het weldadig stil en koel. De hond snuft en snuift en doet zijn behoefte. Geen mens te zien. Ik twijfel maar besluit het hoopje toch maar in een hondenpoepzakje te doen, je weet maar nooit, bovendien ben ik een lafaard.

Ik moet een nieuwe rol hondenpoepzakjes openbreken. Waarachtig geen sinecure. Hij is vastgeplakt met een weerbarstig stukje plakband. Na enig gepeuter is de rol klaar voor gebruik en kan ik de drol oprapen. Ik leg altijd een knoop in het zakje nadat de drol is opgeraapt. Doe ik ook altijd met condooms, het is een automatisme.

Ik wil weer naar huis, maar de hond wil door. Iedere keer als ik me beroerd voel wil de hond zo lang mogelijk wandelen. Om me te pesten. Ik haat mijn hond, maar toch laat ik hem zijn ronde maken. Weet hij veel. Ik sidder van opluchting als we eindelijk naar huis kunnen en ik eindelijk aandacht aan mijn kater kan besteden.

Ik beloof mezelf voor de zoveelste keer te stoppen met dat gezuip. Nu stop ik er echt mee. De hond kijkt me hoopvol aan. We moeten nog even met de bal spelen, woef! Ik loop samen met de hond naar buiten en gooi een balletje. Opgetogen rent hij achter de bal, nog eens en nog eens. Ik voel me weer wat beter en realiseer me dat het eigenlijk wel meevalt met de kater. Misschien stop ik een andere keer.