’s Nachts, voor het slapengaan slaat het piekeren toe. Ik merk namelijk dat ik kortademiger word. Ik voel pijntjes in mijn linkerschouder, mijn nek en mijn rug. Ik heb inmiddels een stresstest laten doen. Hart en bijbehorende onderdelen zijn goed. Maar mijn kortademigheid baart me zorgen, misschien een foto van mijn longen laten maken? Mijn bips jeukt en steekt, misschien een prostaat-check laten doen? Een afspraak voor een colonoscopie maken? Ik draai me om, voel dat ik wegdommel en schrik op. Misschien ga ik wel dood vannacht.
Als ik ’s morgens wakker word is het gepieker weg, maak ik me niet druk, stel ik mijn zorgen weer uit. Een check-up laten doen is iets wat later wel kan. Mijn kortademigheid? Misschien heb ik te zwaar getafeld. Bovendien heb ik gisteren een wijntje teveel gehad. Ik denk even aan mijn lever en aan ‘Boardwalk Empire.’ Ging daar niet iemand dood aan levercirrose, veroorzaakt door zijn alcoholconsumptie?
Ik word onrustiger naarmate de dag vordert. Misschien is vandaag wel mijn laatste dag. Misschien val ik straks dood neer, lig ik naast mijn hometrainer te snakken naar adem en stik ik.
30 jaar geleden was ik onsterfelijk en deed ik alles wat God verboden had. Nu tel ik mijn calorieën, ben ik op de hoogte van mijn bloeddruk en knaagt er twijfel aan mijn tanende gezondheid. Het leven is opeens veel korter geworden. De weken en maanden vliegen om en ik ben verworden tot een zeurende piekeraar, lijdend aan een midlifecrisis met een flinke toef hypochondrie. De wijsheid die met de jaren dient te komen is volledig aan mij voorbij gegaan.
Defrysk's Blog 
Psies.;-))