Tot de laatste druppel

U heeft vast wel eens gekeken naar een western waar een pittoresk, verlaten goudmijnstadje in voorkomt. Met tubleweed en zo, mondharmonica. Clint Eastwood. Wat leuk. Destijds het resultaat van ongebreidelde hebzucht.

De goudprijs kakt in. Daarmee kakken ook de gigantische goudmijnen in. Ze maken geen winst meer en eindigen als grote gaten woestijnlandschap waar de honden nog geen brood van lusten. Het resultaat van ongebreidelde hebzucht.

In Alberta, Canada is men druk met teerzanden. Daar wordt olie gewonnen. Omdat olie duur genoeg is om aldaar met winst gewonnen te kunnen worden. Of de olieprijs inkakt of niet, uiteindelijk zullen de teerzanden opraken. Rest Alberta grote gaten met restproducten van teer waarvan de honden geen brood van lusten. Het resultaat van ongebreidelde hebzucht.

Maar er valt nog meer te halen uit moedertje aarde. En dat is schaliegas. En daarvoor hebben we carcinogene benzeen en formaldehyde voor nodig. Hoewel, als er iets fout gaat met het fracken is je grond- of oppervlaktewater naar de kloten en onherstelbaar vervuild.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de regenwouden die worden opgeruimd, het Japanse gedoe met lekkende nucleaire installaties, lekkages met diepzeeboringen en mammoettankers die, om welke reden dan ook, de eindstreep niet halen.

Maar dat moet je er voor over hebben als je geld wilt verdienen, want het is zoals Gordon Gekko zei: ‘Greed is good.’ Tot het laatste restje Roundup verbruikt is. En de aarde een grote woestenij is geworden. Volledig uitgeperst is. En dat we kunnen zeggen dat het lekker was: tot de laatste druppel.

Eerder verschenen op Krapuul

Veteren

Als zevenjarig voetballertje kon ik mijn voetbalschoenen prima zelf veteren. Ons hele elftal kon prima veteren. Nooit iemand over horen klagen.

Ik moest daar aan denken toen ik las dat Simon Keizer een hekel aan veteren had. Kent u voetballers die een hekel aan veteren hebben? Of zangers? Behalve Simon Keizer? Niemand.
Ik heb nog even gekeken wat voor schoenen ik heb. En ik moet toegeven, ik draag meestal schoenen zonder veters. Zomers draag ik sandalen. Met sokken wel te verstaan. Ik heb een hekel aan dat blote voeten gedoe. En in de winter draag ik warme boots. Ook zonder veters. Voor gelegenheden draag ik laarsjes. Met hakken en ritsen. Weer geen veters.
Slim-fit kleding draag ik nooit. Ik weet niet eens wat dat is. Dus misschien draag ik ze wel zonder dat ik het weet. Hoewel, ik ben dik en niet fit.
Was ook de reden dat ik stopte met voetballen. Voor een goed elftal heb je gezonde jongens nodig. En zo rond mijn veertiende kwam ik er achter dat ik maar beter kon stoppen. Veteren doe ik nog zelden. Maar als ik veter zul je me daar nooit over horen klagen.

Kutschepje

Mijn vrouw hield van klein gereedschap. Had ze overgehouden van het het speelgoedfornuis waar ze als kind uren mee zoet was. Thee spelen met haar moeder. En haar moeder maar meedoen.

Gras even gemaaid. Met de grasmaaier. Toen ik klaar was kwam ze buiten. Met een grasknipper waarmee ik mijn teennagels nog niet eens mee zou kunnen afknippen. Pedant deed ze de hoekjes. En keek ze me zuchtend aan. Blijkbaar moest ik meedoen. Even thee spelen met haar minuscule knipper.

Dus vroeg ik haar of ik het even over moest nemen. Ze knikte dankbaar. En ik ging dus van knipperdeknip, zuchtend en steunend: ‘Zwaar werk.’ En mijn vrouw knikte instemmend: ‘Dat valt nog lang niet mee.’ Toen veinsde ik rugpijn: ‘Ik doe morgen de rest wel, anders is mijn rug naar de kloten.’ Mijn vrouw knikte bezorgd. Ik mocht ophouden.

Toen zag ik hoe ze met een minuscuul kutschep een lullig gaatje groef. ‘Plantje past niet,’ zei ze bezorgd. Ze keek me hulpeloos aan. Ik maakte het gat groter. ‘Te diep, te groot,’ zei ze bezorgd.

Ik besloot het gat nog groter te maken, veel te groot. En mepte mijn vrouw keihard met het schepje in haar nek. Ze viel voorover in het gat. Of ze dood was weet ik niet. Ik gooide het grasknippertje en het kutschepje ook in het gat.

Toen vulde ik het gat helemaal met water. Tot mijn vrouw helemaal onder gedompeld was. Toen zette ik de plant in het gat. De plant bleef netjes staan. Ik vulde het gat verder op met modder.

Het plantje is een boom geworden. Een mooie, grote boom. Soms zit ik er onder, samen met mijn schoonmoeder. We drinken dan een kopje thee. En vragen ons af waar haar dochter toch is gebleven. En daar zijn we dan uren mee zoet.

Het laatste orgasme

De ontdekking dat honden gapen als je gaapt verbaasd me niets. Sterker nog, ik moet gapen als mijn hond gaapt. Een hond is je trouwste kameraad. Ik moest mijn hond zo nu en dan zelfs een beetje temperen. Want als ik zin had om mijn vrouw een beurt te geven, was het trouwe baasje alvast begonnen. En als ik te laat reageerde, had ze geen zin meer. Daarom besloot ik mijn hond buiten de slaapkamer te houden. Want dat kon natuurlijk niet.

Inmiddels is mijn vrouw, ex-vrouw geworden. Want bij het laatste orgasme dat we samen beleefden, riep ze om Fikkie.

Bij de boedelscheiding kreeg ik de hond. Ze is haar Fikkie kwijt. Een verlies dat ze alleen moet dragen.

Lekker in mijn vel

Ik wil dat je lekker in mijn vel zit.

Lekker in mijn vagina
Lekker aan mijn vagina.
Likken aan mijn vagina.
Zitten aan mijn vagina.
Proeven van mijn vagina.

Likken aan mijn tepels.
Zuigen aan mijn tepels.
Knijpen in mijn tepels.
Voelen aan mijn borsten.
Strelen, bewonderen, minnen.
Is wat ik van je wil

Met je tong in mijn mond.
Met je ogen in mijn ogen.
Met je tong tegen mijn klit.
Zachtjes sabbelen.
En proeven van mijn nat.

Ik wil alles wat je in je hebt.
In me.
Aan me.
En voor me.

Doe je kleren uit.
Laat me voelen.
Laat me komen.
En misschien, heel misschien
laat ik jou ook komen.

Je bent van mij.
Blijf bij mij.

Homo’s voetballen niet

Nog steeds actueel.

Carels uitingen

Herman is teammanager. Hij leidt een groep productontwikkelaars en marketeers. Stuk voor stuk mensen met HBO- respectievelijk academisch niveau en allemaal mensen met een behoorlijk eigenwijs karakter. Niets mis mee, daar zijn ze zelfs op geselecteerd, meelopers leveren geen creatieve prestaties. Maar goed, geen makkelijk team ook, om leiding aan te geven, bedoel ik. Maar het gaat Herman prima af. De grote lijnen bewaken, de weg er naartoe vrijlaten. Meedenken zonder al te sturend te zijn. Herman is een prima teamleider, jong nog, en ambitieus.

View original post 361 woorden meer

Homo’s voetballen niet

René van der Gijp. Eendimensionaal en kroegprater pur sang. En homo’s voetballen niet.

Zelf heb ik nog nooit een homo zien voetballen. In ieder geval niet iemand die aan het stereotype voldeed.

‘Misschien moeten homofiele voetballers een roze driehoek op hun borstzakje naaien, zodat we kunnen zien of een voetballer homo is, René?’

En René zou dat maar onzin vinden. Want homo’s voetballen niet. Bij een sport als korfbal zou het misschien wel kunnen, want dat is typisch een sport voor kappers en balletdansers die na hun 14e niets meer in voetbal zien.

En René kijkt je dan heel even recht in de ogen, gevoelloos en ijskoud, om vervolgens in lachen uit te barsten: ‘Zo is het toch? Hahahahaha!’

Warm kweekvlees

Welke vrouw wil geen dildo van warm kweekvlees? Die stijf wordt als je er aan likt en er op zuigt. Waar je in kan bijten zonder dat het au! zegt. Die je in je vagina kan steken zonder bang te hoeven zijn voor een premature ejaculatie.
Welke eenzame man krijgt geen stijve bij de gedachte dat er opblaaspoppen voorhanden komen met vagina’s, anussen en monden gemaakt van topkwaliteit kweekvlees. Waar je je ding in ieder gat kan steken zonder ooit tegengesproken te worden. Geen hoofdpijn, geen ongesteldheid, geen vrouwenkwaaltjes en altijd strak en nat.

Maar een hamburger van kweekvlees lijkt me een beetje vies. En ik las ook dat het minder sappig is. Dan kun je beter maar vegetariër zijn.

Iedere keer weer

Ik ben een zware drinker. Een liter wijn tik ik zo achterover. En nog een litertje er achter aan. Ik kan het ook makkelijk laten staan. Zolang ik maar van die eerste af blijf.

Zodra de eerste in mijn lijf zit volgen er meer.
Tot ik ‘verzadigd’ ben.
Dan ga ik slapen.
Word ik wakker met hoofdpijn.
En bedenk ik dat dit echt de laatste keer is geweest.

Maar zodra ik me weer goed voel denk ik dat ik het wel bij een glaasje wijn kan laten. Eentje maar. Terwijl ik weet dat het niet zo is. Daarom moet ik die eerste laten staan. En begin ik alvast met de tweede. Zo houd ik mezelf voor de gek. Iedere keer weer.

Proost!

Zo Gemeen

Ik werd wakker van gekrijs, dat het meest leek op een speenvarken dat gekeeld werd. Toen werd het stil. Ik probeerde nog voorbij de bosrand te turen, maar het was te schemerig. Onwillekeurig dacht ik aan onze vorige hond. Die hebben we laten inslapen wegens ouderdom. Ik vond dat destijds zo gemeen van mezelf. Net zo gemeen als het wezen dat zojuist zijn prooi de das omdeed.
Ratio werkt niet. Ik leef mee met het slachtoffer: ik leefde mee met de hond die ik vermoorde. Ik ben van het soort dat wel een stukje vlees lust, maar niet wil weten hoe het op zijn bordje terecht is gekomen. Het is zo gemeen allemaal. Voortaan slaap ik met het raam dicht.

Geschreven voor 120woorden