“Je bent in een andere wereld terecht gekomen,” antwoordde de kabouter. “Wil is de naam,” en hij maakte een lange neus bij wijze van groet. Ik maakte een lange neus terug: “Johan, aangenaam.” “Je moet even meekomen,” zei Wil, “je bent een vreemdeling hier en je zal het een en ander moeten uitleggen. Verder moeten we uitzoeken waarom je mij kon zien.”
“Naam?” vroeg een kabouter agent. “Johan,” antwoordde ik gedwee. Ik voelde me verloren als een verdwaald kind op schiphol. De agent gaf me een pakketje. “U mag zich daar omkleden.”
Wil had me meegenomen naar de autoriteiten. Ze hadden besloten me voorlopig op te sluiten. Nu ik me had omgekleed zag ik er ook uit als iets wat opgesloten moest worden. Ik droeg een witte romper met zwarte strepen en dito puntmuts.
Toen de deur achter me was dichtgegooid liet ik me doodmoe vallen op iets wat leek op een slaapgelegenheid: een baal stro en een juten deken.
Ik viel in een diepe, droomloze slaap.
Toen ik wakker werd kneep ik mezelf in mijn wangen. Hier lag ik dan, als vreemdeling opgesloten in een belachelijk zwart gestreept rompertje met dito puntmuts in kabouterland.
Defrysk's Blog 